March 3rd, M.
A new website
After deactivating my personal account on Facebook, I noticed that I lost interest in most other networks too. But I did in fact miss a few things. Such as easily contacting my models and a private way of sharing photographs through the Messenger. I am aware all this can be done through WhatsApp and other products. And last but not least, there is always E-mail, but I noticed that a lot of people I work with are so swamped with work related messages that responding can not always be a priority. For some, it is even harder to catch up on E-mail using a smart phone.
So, I decided to create my own network for friends and models. I have been working on it for a month now in my spare time. A lot of tweaking needed to be done. The site is fully functional now and I am testing it with a few friends.
First of all, the site is completely secure to protect people who create an account by using the SSL or https protocol. Most of the content is shielded from the general public by a registration system. Registering to the site is free, but accounts are manually activated to keep those away who have no business whatsoever to be an active member of the site.
Furthermore the site is divided into groups. One has to subscribe to a group to get to see its content. A membership request for the group Models Sets will only be activated if you have actually posed for me or if you belong to a small group of trusted friends. This way models can always pick up their photographs on the site without fear of works being distributed on the web without their consent.
There is also a private messaging system, which makes it easier for me to separate my own important messages from the pile of mail and app messages I receive through various other channels. Models and friends can create their own profiles and befriend people, much like any regular social network. This network however is microscopically small, despite the many photographs hosted there, and of course it is only about photography.
Two sections however are open to the general public and that is my new portfolio that still needs to be expanded and the news feed. If you have posed for me or if you have been in contact with me over the years feel free to register. So far I have not invited people to join for two reasons: I am not completely certain this will actually work as an efficient way to keep in touch with the people I work with, and I only want people in who really care for my work. In other words; I want to keep this site as exclusive as I possibly can. I am not aiming for lots of traffic.
The site you are looking at right now will stay my main site for quite some time and I will keep updating it, but please have a look at the new site too.
Julia, February 17 – 2017
Tess – February 3rd – Nieuwmarkt
Wie betaalt, bepaalt
Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Tanja
Ze kwam uit een heel ver besmet land dat ik alleen van missionarissenfilms kende zoals mij die door de Franciscaner paters op school getoond waren. Films die mij voor het eerst bewust deden kennismaken met borsten. Daarvoor had ik alleen nog de met staaldraad gewapende beha’s van mijn moeder en haar vriendinnen mogen waarnemen wanneer zij in de achterkamer elkaars kleren pasten.
Vrolijk bloot ook, die films. Veel gehos rond kampvuren en gestoei in drooggevallen beekjes. De zwarte vrouw zou voor altijd een warm plekje in mijn hart bezetten.
En Tanja was zwart, héél zwart. Ze praatte een beetje schor en zacht, alsof ze geen roofdieren op haar aanwezigheid wilde attenderen en ze kon haar neusvleugels mee laten bewegen op de melodie van haar stem. Ze werkte voor haar moeder, thuis in Afrika. Haar enige angst was dat die erachter zou komen waarmee het geld verdiend was.
Voor de rest leek het redelijk goed te gaan met Tanja. In ieder geval zag ze de toekomst hoopvol tegemoet. Om haar vocabulair, dat zich ten tijde van mijn eerste bezoek nog tot ‘Fokkie, fokkie?’ had beperkt wat uit te breiden, had ze het radiootje tijdens haar werk altijd op een praatzender afgestemd staan om zo haar onderbewuste vol te laden met Nederlands.
We werden goede vriendjes, Tanja en ik. Wippen werd vrijen en ik betrapte mezelf erop dat ik af en toe niet naar de hoeren ging, maar een bezoek bracht aan Tanja. Een griezelige gedachte, maar het geruststellende getik van de meter liep door.
Wie betaalt, bepaalt. Mij kon niets gebeuren. Het werd steeds mooier. Onze lippen vonden elkaar, onze handen klauwden zich steeds dieper in elkaars vlees en mijn Nederlandse lessen erna kregen een steeds intiemer karakter.
Op een dag was het dan zo ver. Ik had het moment tot lang na mijn dood willen uitstellen. Ik had mijn portemonnee getrokken en keek met afgrijzen naar haar afwijzende gebaar. ‘Neem dat geld nou, godverdomme…’ Ik wierp de briefjes op het kastje naast het bed. Tanja sprong met een hoop getik van de kralen in haar dreadlocks overeind en propte het geld weer in mijn overhemd.
‘Van jou!’ Een vaas werd omgekeerd en baarde een pak bankbiljetten. ‘Jou willen?’ Nu was het mijn beurt voor afwijzende gebaren, maar Tanja liet de biljetten langs haar lange vingers ritselen om te laten zien hoeveel het er wel niet waren. Er volgde een gebrekkig verhaal over een huwelijk en een Nederlands paspoort, waarin ik een hoofdrol toebedacht had gekregen.
‘Je zoekt maar een ander om een paspoort voor je te regelen!’ Ergens had ik alweer hoop gevat. Het ging niet om mij, maar om mijn nationaliteit, maar de gezichtsuitdrukking van Tanja riep recentere beelden op van datzelfde Afrika. Kommer en kwel.
Gesnik. Op de achtergrond klonk het Wilhelmus uit haar radiootje. Het praatprogramma zat erop. Het getik van de meter was ook definitief weg. Ik even later ook.
Wie betaalt, bepaalt. Dat had Tanja inmiddels ook goed begrepen.
Nederlandse waar
Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Nederlandse waar
Door de willekeurig uitgeschopte pompoenslippers op het hoogpolig en de manier waarop ze erbij lag, leek het alsof ze onverwachts door verkeer van rechts was geschept. De omstanders die ‘Niet bewegen tot de dokter komt!’ riepen, bevonden zich echter alleen in mijn hoofd. En ze riepen meer dan dat. Ik moest klaarkomen, dat was duidelijk. Dat had ze me al tweemaal met een schraal gegrom te kennen gegeven. En de omstanders in mijn hoofd maanden tot spoed.
Het lukte me maar niet, ondanks het optimistische: ‘Koopt Nederlanse Waar, dan helpen wij elkaar!’, waarmee ik naar binnen was gegaan. Ik omhelsde haar nu zelfs echt, alsof ik van haar hield, iets wat ik anders niet deed. Bij hoeren koos ik meestal voor de push-up positie om ze van mijn gewicht te bevrijden. Je wist immers nooit welke dienst ze hadden; of ze net wakker waren of dat je de tiende was.
De mannen die het wel goed met haar hadden gekund, waren zeemannen geweest, naar het inktgeprikte anker op haar arm te oordelen. Jongens van De Wit!
Aan de andere kant van het dichtgetrokken velours werd op het raam getikt. Ze opende haar ogen. ‘Jaahah?’
‘Nel?’ Het was een mannenstem.
‘Ja, wat is er?’
‘Of je nog wat moet hebben. Ik gaat naar Keessie…’
‘Wacht effe…’ Ze stond in één vloeiende beweging op. Een milliseconde ervoor was ik nog in haar geweest en nu lag ik met kop en kruis op twee bruine badlakens. Elke spier in mijn lijf had gecapituleerd. Ik was van haar af gegleden als een laken.
Ze liep naar de deur en een ijzige vlaag sneed langs mijn billen. ‘Wat neem je zelf?’
‘Een bal en een patatje oorlog,’ antwoordde de man die ik nu aan zijn gezicht herkende als de bijgoochem die de ingang van de steeg in de gaten had gehouden. ‘Geef mij dat dan ook maar,’ zei ze. De deur werd gesloten en ze trok het gordijn weer dicht. Slordiger dan ze het eerder had gedaan, want ik zag de schichtige ogen van een klant voorbijschieten. Ze liep naar het bed, bleef even staan om de pompoentjes uit te schoppen en krabde onder haar netje. ‘Of had jij soms ook wat gewild?’
‘Eigenlijk wel, ja.’
‘He, verdomme,’ zuchtte ze, terwijl ze zich onder me schikte. ‘Heb je erge honger?’
‘Het valt wel mee,’ antwoordde ik. Ze leek er een kin bij te krijgen van zorg om mijn honger, maar ze zag er alleen maar liever door uit. De omstanders verdwenen uit mijn hoofd en ik zag alleen nog zeeheld Van Speyk voor me. Het hoofd fier omhoog, het einde in zicht.
Koud
Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Koud
Ze stond voor een snackbar. Haar stek moest ze even in de steek gelaten hebben, want ze was in werktenue. Ze was me opgevallen, omdat ze een jarretelgordel droeg. Iets wat je – het stereotiep ten spijt – niet vaak zag bij hoeren. De nylons waren vleeskleurig, net zoals het het kantgerande satijnen broekje met bijpassend topje. Ze stond op haar bestelling te wachten en het was ijskoud.
Ik had mijn handen van mijn jaszakken naar mijn broekzakken verplaatst om ze warm te houden. Mijn ogen zochten haar huid af, maar ik kon nergens kippenvel ontdekken. Alleen hier en daar een blauwe plek en een heleboel moedervlekjes. Het leken er honderden te zijn, alsof iemand een vulpen in haar omgeving had afgeslagen als een thermometer.
De kou scheen het hondje in haar armen meer te deren. Het diertje leek in constante staat van vibratie te verkeren. Het was er een van dat superkleine soort met een strik in het haar. Zijn ogen straalden de haat uit van al de verzopen miljoenen voor hem, die gefokt waren om tot zijn rasideaal te komen.
Toch paste hij bij haar. Associaties met het schilderij ‘De Twee Wezen’ drongen zich aan me op. Ik besloot wat te bestellen bij de in walmen gehulde man achter de toonbank. Bij het voorbijschuiven in het nauwe betegelde gangetje dat naar de toonbank leidde, liep ik per ongeluk tegen haar aan. Een schel gekef van het hondje en zij begon te lachen, een hele rij tanden ontblotend met de regelmatigheid van een kunstgebit van het type dat in de jaren vijftig graag gedragen werd.
Misschien niet zo opwindend op het eerste gezicht, maar U moet weten dat ik die dag al een redactievergadering had meegemaakt met meer hoerigheid dan een raam kon bevatten, de afgesloten telefoon had betaald en een bezoek aan het belastingkantoor had gebracht om een afbetaling te doen over een aanslag van een belastingjaar dat ik me amper kon herinneren. Het wisselgeld brandde in mijn zak.
Wat ik nu voor me zag, beurde me op. Het hondje had een herder kunnen zijn en zij familie.
‘Ga je mee?’ vroeg ze even later, toen ze me met een paar keurende blikken als klant herkend had. Ik knikte, zei mijn bestelling af en liet de vloek van de patatbakker over mijn schouders waaien.
Ze nam me bij de arm, het hondje stak zijn snuit onder mijn oksel, keek me een ogenblik tevreden aan en zakte vervolgens terug in een ontspannener frequentie.
Daar liepen we dan. Ik genietend van haar lucht en het gebons van haar heup tegen de mijne bij het zwikken van haar naaldhakken. ‘Je bent een mooie jongen,’ zei ze. Ik keek in haar ogen of er spot of oprechtheid in te lezen viel, maar geen van beide was het geval – tot mijn tevredenheid. Met iets van ontroering keek ik naar ons spiegelbeeld in de ruit van een sexshop, waar we aan voorbij liepen.
Ja, zo had ik voor het nageslacht vereeuwigd willen worden. Bibberend van de kou, maar stram in de pose, gearmd met een bijna naakte hoer.
‘Dat was je grootvader. Hij had het bijna altijd koud.’
Preview: The Russians Are Coming! (2)
_Anouk_ photographed at the Sunlight Studios in Moscow
Een kopje koffie
Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Een kopje koffie
Om vier uur ‘s nachts had ik voor een statig pand aan de Van Baerlestraat gestaan. Het meisje dat ik daar afzette, had me binnengevraagd voor een kopje koffie.
‘Nee, sorry, ik ga nog even langs de hoeren.’ Misschien kwam het door de drank, maar dat denk ik niet. Het zat hem meer in dat kopje koffie.
Een kopje koffie. De banaliteit! Ik zou godverdomme alle kopjes koffie, die ik ooit aangeboden had gekregen, maar nooit geconsumeerd had, omdat of de filterzakjes op waren of de koffie, in één keer achter elkaar moeten opslurpen om als een grote bruine zeepbel op de stoep van zo’n mens uit elkaar te spatten.
Hadden ze dan helemaal niets beters?
‘Hé, psssst!’ is alles wat een raamhoer nodig heeft om hetzelfde te bereiken. Ik had echt geen zin om voor de zoveelste keer proefkonijn te spelen voor hun van de Cosmopolitan pagina’s afgeplukte glimlachseks. Om vervolgens twee weken later voorgesteld te worden aan een hele club gekloond kantoorvolk met een huis vol Ikea-meubilair.
En de telefoonterreur. Wanneer zullen we weer eens wat afspreken?
Nee, geef mij Linda maar. Een half uur later was ik bij haar. ‘Zo, heb je weer teveel gezopen?’
‘Nee.’ Liegen mag van haar.
‘Moet je nou eens zien.’ Ze werpt me een dwangbevel in naam der Koningin toe met aardig wat nullen, ondertekend door Commies Zoveel van het belastingkantoor. ‘De vuile drooggeilers,’ mompelt ze, terwijl ze op een pakje Belinda sigaretten afstiert. ‘Ik lig hier godverdomme straks alleen nog voor de Koningin met mijn benen wijd.’
‘Ach, je moet niet zo zeuren,’ reageer ik met bolle tong.
Ze legt de brandende Belinda in een goudgerande, nepmarmeren asbak en loopt naar het dressoir, onderwijl nog een graai mijnerzijds ontwijkend. Een blauwe thermoskan komt tevoorschijn, twee Queen Anne kopjes tikken op de schoteltjes.
‘Jij ook een bakkie?’
‘Ja, heerlijk.’
Klaarkomen
Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Klaarkomen
Bij Rita wist ik het niet. De schijn van contracties, de dauw op haar huid, het leek me een hele klus om dat te spelen.
Hoeren klagen vaak dat mannen zo nodig moeten bewijzen dat ze hen klaar kunnen maken. Met alle schrale ellende van dien. Ik voel mij daar niet door aangesproken. Mij gaat het om mijn eigen gerief. Dat andere is voor de liefde. Ik haat het echter wanneer een hoer om mij te plezieren met veel slecht geacteerd gekreun en gesteun de suggestie wil bieden dat ze klaarkomt, of gaat klaarkomen.
Dat ze haar lichaam onderverhuurt, ervaar ik niet als stuitend, het acteren van gevoelens wel. De vraag om het gekreun en gesteun achterwege te laten is dan ook iets wat ik standaard beding bij de prijsonderhandeling.
Het was dan ook vanuit dat uitgangspunt dat ik koste wat kost moest weten of Rita nu wel of niet echt klaarkwam.
‘Wat wil je horen?’ was haar reactie. Ze was een goede hoer. Ze zou geen antwoord geven zonder eerst te informeren wat ik het geilste antwoord vond. ‘Ik weet eigenlijk niet wat ik wil horen.’ Ze trok een Kleenex uit een doos en vouwde die met een precies, haast medisch gebaar om mijn lul om het condoom te verwijderen.
‘Misschien kom ik klaar, misschien ook niet. Als ik zeg dat ik wel klaarkom, vind je diep in je hart dat je voor niets betaald hebt en als ik niet klaarkom, ben je teleurgesteld in je eigen kennis van vrouwen.’ Eén sierlijke boog en het condoom landde in een met Engels jachttafereel opgesierde prullenbak bij de rest uit de maxiverpakking. Daar had ik me bij neer te leggen en ik ben er nooit meer op terug gekomen, maar de twijfel bleef knagen.
Na verloop van tijd begon Rita meer en meer eisen aan me te stellen. Zo wilde ze niet dat ik dronk of me anderszins verdoofde voordat ik haar bezocht en ze begon zich zelfs met de aard van onze seks te bemoeien.
Het doek viel geruisloos op de dag van mijn achtentwintigste verjaardag, toen ik een kaart in de brievenbus vond. ‘Hartelijk gefeliciteerd, xxx Rita.’ Ze was vriendin geworden en die plaats was al bezet. Ik besloot haar niet meer op te zoeken.
Een jaar of twee later, in een dronken gesprek met een vriend, vertelde ik over die éne hoer, van wie ik dacht dat ze – tegen alle wetten van de betaalde liefde in – was klaargekomen. Nee, zoiets had mijn collega hoerenloper nooit meegemaakt. Alhoewel… Er schoot wat licht door zijn stukgezopen ogen. Ook hij had één keer getwijfeld.
Het duurde niet lang of we zaten in een taxi op weg naar dat ene raam dat mijn vriend zich nog dacht te herinneren. Natuurlijk reed de taxi, zijn aanwijzingen volgend, feilloos naar het raam van Rita. Even hoopte ik nog op een buurvrouw, maar nee. Ze bevond zich aan mijn kant van de auto. De enthousiaste kreet van mijn vriend viel samen met het moment dat mijn blik de hare kruiste.
‘Die, die!’ brulde mijn vriend opgetogen in mijn oor en ik moest mijn hoofd laten zakken om zijn wild gebarende arm wat ruimte te bieden. Rita wist hoe twee dronken kerels in een taxi eruit zagen en ze draaide haar hoofd weg alsof ze poep had geroken. ‘Nee, die ken ik niet,’ zei ik, zijn arm geïrriteerd wegduwend. ‘Wat een meid!’ riep hij nog, terwijl ik de taxichauffeur een por gaf om verder te rijden.
Een jaar of twee later, in een dronken gesprek met een vriend, vertelde ik over die éne hoer, van wie ik dacht dat ze – tegen alle wetten van de betaalde liefde in – was klaargekomen. Nee, zoiets had mijn collega hoerenloper nooit meegemaakt. Alhoewel… Er schoot wat licht door zijn stukgezopen ogen. Ook hij had één keer getwijfeld.
Het duurde niet lang of we zaten in een taxi op weg naar dat ene raam dat mijn vriend zich nog dacht te herinneren. Natuurlijk reed de taxi, zijn aanwijzingen volgend, feilloos naar het raam van Rita. Even hoopte ik nog op een buurvrouw, maar nee. Ze bevond zich aan mijn kant van de auto. De enthousiaste kreet van mijn vriend viel samen met het moment dat mijn blik de hare kruiste.
‘Die, die!’ brulde mijn vriend opgetogen in mijn oor en ik moest mijn hoofd laten zakken om zijn wild gebarende arm wat ruimte te bieden. Rita wist hoe twee dronken kerels in een taxi eruit zagen en ze draaide haar hoofd weg alsof ze poep had geroken. ‘Nee, die ken ik niet,’ zei ik, zijn arm geïrriteerd wegduwend. ‘Wat een meid!’ riep hij nog, terwijl ik de taxichauffeur een por gaf om verder te rijden.
Ja, wat een meid.
