Geplaatst op

KamaSutrA Festival

At first, we were a bit reluctant to participate in The KamaSutrA Festival in Utrecht. We imagined the event to be all about vibrators, piercings, sex toys, pole dancing etc.

This was also the reason we hesitated just having an exhibit with photographs at the KamaSutra Festival. However, as we were once again invited to participate, the idea came up to have a full photo studio setup and to invite people from the audience to be photographed. Short photo sessions, but done with the same quality equipment we would use in our own studio.

Our biggest fear was that people would not be willing to be photographed in front of a crowd of people visiting the event, but this turned out to be a very pessimistic thought, because we photographed hundreds of people during the three days of the Festival. Actually we are still editing the photos made during the three days of the festival.

So far, the results of Day One and Day Two photo shoots have been sent out to the people photographed, but photos taken at Day Three are still being edited and we hope to send them out before we leave for a photographic journey to Moscow, Kazan and Petersburg on October 20th.

Our participation turned out to be such a success that you will also find us in the Ahoy Rotterdam with a similar setup for the ‘Kriebels‘ event. We sincerely hope to see you there too!

Special Thanks go to our Dream Team: Leonie van Carl and Bára Queenbee. And of course to our sponsors The Kinky Web and ArtCrazed.com.

Geplaatst op

Ai, Marieke! (4)

Op een ochtend ging de telefoon en voordat ik wat had kunnen zeggen hoorde ik de woedende stem van Madame C., de eigenaresse van het BDSM-huis waar ik tijdelijk gewerkt had als bedrijfsleider.

‘Mooie vriendinnen hou jij er op na! Die Marieke van jou heeft vijfhonderd Euro uit de kast gejat! Ik heb haar op staande voet ontslagen en dan heeft die trut ook nog het lef om dat te ontkennen en per aangetekende brief de rest van haar salaris plus vakantiegeld op te eisen. Dit is jouw probleem, Van der Kamp, dit ga jíj oplossen!’

‘Hoezo mijn probleem? Ik heb haar in geen weken gezien en weet je wel zeker dat je dat geld niet zelf ergens weggestopt hebt?’

Een vreemde vraag was dat niet, want Madame C. had overal in het pand haar plekjes om zwart geld te verstoppen en helemaal mentaal stabiel was ze nu ook niet sinds ze zich middels 46 operaties en ontelbare illegale hormoonkuren had laten omvormen van een dikke man die in de verkoop werkte tot een zo mogelijk nog dikkere vrouw die een BDSM-huis runde.

Niet dat ze echt zoveel met BDSM had, overigens.

De meeste sessies wees ze af. Het enige waar ze voor uit haar fauteuil kwam was het door haar in het leven geroepen ‘slavenwerpen’ waarbij ze een slaaf in de speciaal daarvoor geprepareerde achtertuin met gemak drie of soms zelfs wel vier meter door de lucht gooide. Sterk was ze wel, die Madame C.

Ik zat er even over na te denken en ik kwam tot de conclusie dat het telefoontje van Madame C. misschien een slimme zet van haar was. Ze kende me goed genoeg om te weten dat ik nu een prachtige aanleiding had om naar Antwerpen te gaan om Marieke dan maar dat geld uit eigen zak te gaan betalen. Zo’n sukkel was ik wel. Madame C. bespaarde zich daar bovendien een hoop juridisch gezeur mee.

Dat er geld verdwenen was op de wacht van Madame C. was sowieso ondenkbaar. Een grotere vrek was ik in de BDSM-wereld nooit tegengekomen. Ze stopte al het geld dat binnenkwam in haar handtasje en die hield ze de hele dag stevig met twee handen vast als een toeriste uit Drenthe die voor het eerst Amsterdam bezocht.

Ik besloot Marieke te bellen. Nog meer hysterie. ‘U ziet mij niet graag. Uw hart is er niet bij! Ik heb u gemist! Maar u neemt nooit contact op!’

Zuchtend verbrak ik de verbinding na haar verzekerd te hebben dat ik haar restsalaris en vakantiegeld persoonlijk zou komen brengen.

Dat persoonlijk brengen was niet echt nodig natuurlijk. Ik had het geld kunnen overmaken, maar ik bedacht me dat ik – als ik mezelf meer verdriet zou willen besparen – Marieke beter kon uitleggen dat ik niet verder kon gaan met haar. Argumenten had ik immers genoeg. Het grote leeftijdsverschil. Dat we beiden dominant waren, dat ik liever mijn bedrijf en mijn studio wou behouden. Het was ook wel zo beschaafd om dat haar onder vier ogen te melden.

Ik belde de huisslaaf van het BDSM-huis privé op en die was gaarne bereid me naar Antwerpen rijden. Twee dagen later zoefden we al over de kaaien van Antwerpen op weg naar de fontein op de Grote Markt waar ik met Marieke had afgesproken. De slaaf was geen held met navigatie. Heel Antwerpen hebben we gezien en twee uur te laat kwam ik bij de fontein aan.

Daar liep ze dan. Ik moest gewoon even stilstaan om te kijken hoe ze haar rondjes om de fontein bleef lopen. Ik had me kunnen bedenken dat de meeste mensen wel wat langer bereid zijn te wachten als het om het geld gaat, maar in plaats daarvan was ik ontroerd. Diep ontroerd.

Na een warme omhelzing besloten we aan een tafeltje op het terras plaats te nemen. Ik schoof haar de envelop met geld toe.

‘U moet eerlijk zijn,’ zei ze, ‘dit geld komt toch niet van u?’

‘Cross my heart and hope to die. Nee, dit komt van Madame C. Maar we moeten wel praten, Marieke…’

‘Ik heb dat geld niet gestolen!’

Ik zuchtte. ‘Daar gaat het nu niet om. Het gaat over ons. Dit gaat zo niet langer meer. Ik denk alleen nog maar aan jou en ik heb een bedrijf en een vaste partner. Ik ben dertig jaar ouder dan jij. Vroeg of laat gaat een van ons hieraan kapot.’

Even zat ze daar stil met een gezicht dat nog bleker leek te worden dan eerder en daarna klapte ze brakend voorover in mijn schoot, alsof iemand ongezien met een honkbalknuppel op haar achterhoofd had geslagen. Ik zat helemaal onder. Ik had geen kledingstuk meer aan dat niet onder haar braaksel zat.

Zij rende overstuur naar het toilet en ik probeerde me vergeefs zelf wat op te kalefateren met servetjes. Ik vervloekte mezelf nu dat ik, om alle verleidingen te weerstaan toch bij haar te blijven slapen, geen schone kleren had meegenomen.

De rest van de gebeurtenissen lag voor de hand. Braaf liep ik aan Marieke’s hand naar haar kleine studentenwoning en daar liet ik haar mijn kleren uittrekken die ze in de wasmachine deed. Ik stapte onder de douche en ik hoorde de deurbel gaan. Er kwamen kennelijk wat vrienden op bezoek, want ik hoorde flessen opengetrokken worden en gelach.

Ik keek naar mijn lichaam in de spiegel van de badkamer en vroeg me af hoe die vrienden mij zouden zien, gekleed in niets meer dan een handdoek. De nieuwe minnaar van Marieke is een vieze, oude man met een buik. Gelukkig kwam het niet zover. Marieke wist me via een gangetje naar haar slaapkamer te loodsen, waar ik zo diep als ik maar kon onder de dekens kroop en in een diepe slaap viel. Bij mijn ontwaken stond er een fles Stolichnaya wodka op het nachtkastje.

Ik vroeg me af of die fles er misschien al die tijd al had gestaan, maar ik besloot snel dat drinken beter is dan tobben. En ja, natuurlijk bleef ik bij haar. Ik zou willen dat ik dit verhaal zou kunnen afsluiten met een happy ending, maar na een paar maanden heen en weer gereisd te hebben tussen Antwerpen en Amsterdam was ik mijn wederhelft en mijn bedrijf kwijt. Een paar maanden later ook mijn studio en mijn woning.

Bedroefd door de vele verliezen in mijn leven toog ik naar Antwerpen om Marieke te vertellen dat ik nu geheel vrij was, maar de sleutel paste niet meer in het slot van haar voordeur. Een ander vriendje was bij haar ingetrokken. Een normaal vriendje, eentje van haar eigen leeftijd en zo onderdanig als een deurmat.

‘Ik ben een slechte vrouw,’ zei ze, toen ze me na mijn aanhoudend aanbellen toch binnen had gelaten.

Ik dacht even na en zei: ‘Je bent geen slechte vrouw, je bent een briljante vrouw. In het spel lukte het je niet om me onderdanig te krijgen, maar kijk me nu eens aan. Er is toch echt helemaal niets meer van mij over.’

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

Hans van der Kamp Photography at KamaSutrA Festival

On September 30 the KamaSutrA Festival kicks off and an ArtCrazed crew will be there to promote Hans van der Kamp Photographs and The Kinky Web.

A complete mobile photo studio has been built, so that visitors can be photographed by master photographer Hans van der Kamp at the festival. A video will be played with ‘behind the scenes’ footage of actual photo shoots at the Amsterdam studio.

Van der Kamp is strongly connected to The Kinky Web through photographs, drawings and text and with the help of ArtCrazed he will also promote The Kinky Web with a brand new poster showcasing one of his best works and plenty full colour folders for those of you who still need to be introduced to The Kinky Web and Van der Kamp’s work.

For more information visit the KamaSutrA Erotic Festival site.

The festival will be open for visitors on September 30, October 1 and 2. Opening hours: Fri: 15:00PM – 01:00 AM / Sat: 12:00AM – 01:00AM – Sun: 15:00PM – 21:00PM

We hope to see you there!

The KamaSutrA Erotic Festival is located at the Jaarbeurs Hallen in Utrecht, Hall 1. How to get there? We strongly advise visitors to come by public transport but if you decide to use your own transport, here is your itinerary:
 

KamaSutrA Erotic Festival
Jaarbeursplein 6, Hall 1
3521AL Utrecht
Phone: +31302955911

Geplaatst op

Ai, Marieke! (3)

Daar was ze dan. Mijn Marieke in mijn studio. Ze nam plaats aan tafel en het was alsof ik weer met een nieuwe gedaante van haar in aanraking kwam. Ze leek in hoe ze nu bewoog, lachte en spontaan verhalen vertelde niet meer op het meisje in de verfoverall dat ik had leren kennen, maar ook niet op de Meesteres in opleiding.

Haar kleding was sportief, maar met on-Hollands veel smaak samengesteld, kortom ze leek op de meisjes die je wel vaker zag in Vlaanderen. Tot in de puntjes verzorgd met een sterk zelfbewustzijn dat hooguit alleen een tikje afgeremd werd door een strenge Rooms-katholieke opvoeding.

Ze wist al mijn verbale gestuntel met veel humor te pareren, al waren er Vlaamse woorden die door mij niet meteen begrepen werden. Als een oude man die zijn leven lang met vrouwen heeft gewerkt kan niets me meer opwinden dan een vrouw die nog enig mysterie met zich meedraagt. Al kwam dat mysterieuze vooral voort uit haar taalgebruik. Zo noemde zij mijn bureaulade een schuif. Kortom: ze was een mooie vrouw en een plezier om naar te luisteren.

Of nog korter: Ze was ver boven mijn stand.

Als fotograaf met de nodige ervaring voelde ik dat laatste wel aan, dus ik legde vrijwel elk moment van die avond vast met foto’s en video. Beelden die ik tot op de dag van vandaag niet zonder weemoed kan bekijken.

Omdat mijn wederhelft de etage in het grachtenpand onder mij bewoonde, vroeg ik Marieke wanneer ze weer naar huis wilde en zij antwoordde met de wedervraag: ‘Kan ik dan niet bij u blijven slapen?’

Natuurlijk kon dat. Of ik me er op dat moment ook bewust van was dat dit wel eens het einde van de BV kon betekenen die ik met mijn wederhelft deelde en daardoor indirect tevens het verlies van mijn fotostudio van 168 vierkante meter, dat weet ik niet meer zo goed. Wel wist ik heel zeker dat Marieke moest blijven die nacht.

Het licht in de bijkeuken was al uit en ik zag hoe mijn wederhelft de gordijnen van de slaapkamer in het achterhuis sloot. Ik was vrij. Gelukkig is er geen studiofotograaf in de wereld te vinden die niet ergens een matrasje heeft liggen. Voor de liggende poses, uiteraard.

Wat doen twee mensen die zichzelf als dominant zouden omschrijven op één matrasje? In eerste instantie veel vanilla seks die dan toch uiteindelijk niet helemaal bevredigt. Door liefde of door geilheid verblind beloofde ik haar dat ze een spel met mij mocht spelen. Jawel, met mij in de onderdanige rol. Als ik dit nu zo opschrijf realiseer ik me hoe wanhopig ik mij aan haar wilde binden.

In een fotostudio zijn altijd wel een paar kasten met accessoires en outfits die in noodgevallen bij een fotosessie gebruikt kunnen worden, dus binnen korte tijd stond zij voor mij als een Mistress in Shining Armour. Dit alles in de gedachte dat zij als Meesteres in opleiding toch mooi op mij kon oefenen.

Alleen dat spel lukte niet zo, hoe hard ik het ook probeerde. Steeds opnieuw begon ik bij elk commando dat zij gaf te giechelen als een waar psychiatrisch patiënt. Ik was bereid alles te faken om haar gelukkig te maken, maar mijn lichaam reageerde volledig averechts. De laatste keer dat ik zo dom had moeten giechelen was op de Middelbare School toen ik met een paar vriendjes een blokje van tien gram hasj buit had gemaakt.

Het spel was niet van lange duur. Marieke leek wat teleurgesteld, maar de sfeer was nu ook weer niet dusdanig verpest dat we ons niet opnieuw in vanilla seks stortten.

Het moet een uur of zeven in de ochtend zijn geweest toen ik wakker werd van een zacht bijten in mijn penis afgewisseld door zeer liefdevol pijpen. Ik deed mijn ogen open en Marieke kroop omhoog en fluisterde iets in mijn oor. Ik moest haar drie keer vragen wat zij gezegd had voordat ik haar ook echt verstond.

‘Ik wil dat u mij vastbindt!’

Nu had ik echt alles in huis, van tepelklemmen tot zwepen, maar het verdomde veiligheidstouw lag nog opgeslagen in een karntonnen doos op de etage van mijn wederhelft. Het leek me geen goed idee haar zo vroeg wakker te maken met de vraag waar die doos met het veiligheidstouw nu ook alweer stond.

Rommelend in het berghok waar ik vergeefs zocht naar henneptouw vond ik dertig meter netwerkkabel. Waarom niet, dacht ik. Gewoon een kwestie een combinatietang bij de hand houden en vooral die kabel niet te hard aantrekken. Ik had al tijden naar een goed spel verlangd en ik was bereid concessies te doen.

Maar alle perverse verhaaltjes die ik haar vertelde om in de stemming te komen en alle commando’s die ik haar gaf klonken even vals. Al snel begreep ik waarom. Ze was te jong en te fragiel om zich door een oude man als ik te laten fixeren. Het lukte me gewoon niet om overtuigend over te komen, maar ik was evenmin bereid op te geven. Dus na enige tijd lag zij geheel vastgebonden met haar handen op de rug en haar gezicht naar de vloer gericht op mijn Perzische tapijt.

In een poging stoer over te komen ging ik door mijn knieën en trok haar hoofd aan haar lange haar omhoog. Wat ik zag versteende me. Ze huilde en voordat ik iets had kunnen doen, sprak zij de woorden die me nog jaren zouden achtervolgen:

‘Uw hart is er niet bij…’

Als een razende begon ik overal de netwerkkabel door te knippen. Marieke stond gedecideerd op, zonder me nog een woord te gunnen, kleedde zich al even zwijgend aan, pakte haar spullen bijeen en verliet mijn studio, terwijl ik daar nog halfnaakt sprakeloos stond te zijn.

Die zien we nooit meer terug, dacht ik nog.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

Ai, Marieke (2)

De officiële opening van het BDSM-huis was een succes, maar veel kreeg ik er niet van mee, want mijn ogen volgden voortdurend ‘Mijn Marieke’ die als Meesteres in opleiding bij wijze van ontgroening de taak toegewezen had gekregen om met een dienblad vol drankjes rond te lopen. De enige manier om weer even in haar ogen te kijken en een woord met haar te wisselen was mijn glas wat sneller leeg te drinken zodat ik haar kon wenken voor een vers drankje.

De herinnering aan de terugweg is wazig. Ik herinner me hoe mijn ook al niet zo nuchtere wederhelft op de voorbank van de taxi een monoloog afstak over het opkomend populisme in de kunst tegen een taxichauffeur die over een zeer beperkte woordenschat beschikte en waarschijnlijk nooit een museum had bezocht, terwijl ik op de achterbank bijzonder stiekem en halfslachtig mijn vanilla ex zat te vingeren in de hoop haar van het onderwerp Marieke af te houden. Hoe goed ik mijn wederhelft ook om de tuin had weten te leiden, mijn ex wist wel beter.

Eenmaal nuchter de volgende dag, nam ik een beslissing die ik zelden in mijn leven neem. Ik besloot verstandig te zijn. Ik trok me terug als waarnemend bedrijfsleider van het BDSM-huis en ik liet mijn agenda volplannen met studiofotografie in de hoop Marieke uit mijn hoofd te bannen.

De eerste werkdag was met een club Meesteressen, switches en slaven uit Antwerpen. Het fotograferen ging stroever dan ooit. Ik had steeds meer rookpauzes nodig en mijn modellen raakten geïrriteerd. Halverwege een gecompliceerde groepsfoto waarin een bejaarde Meesteres centraal moest staan deed ik een stap opzij, verloor mijn evenwicht en viel.

Ik gaf mijn kersverse kunstheup de schuld en dat was de waarheid, maar de hele groep staarde mij woedend aan. Een Meesteres schreeuwde me toe dat ik twaalf mensen helemaal uit Antwerpen had laten komen, terwijl ik van dronkenschap niet eens op mijn benen kon staan.

Misschien had ik inderdaad twee of drie drankjes gehad, maar mijn reputatie was me kennelijk zo ver vooruit gereisd dat men in Antwerpen ook wist wat mijn minder sterke kanten waren. Ik legde mijn camera neer en liep naar de badkamer. Ik bevond me daar nog geen vijf minuten of er werd op de deur geklopt. In de opening stond een van de switches met een mobiele telefoon in haar hand.

‘Marieke wil u graag spreken…’

Ik griste de telefoon uit haar hand en ik hoorde Marieke in haar mooie, zachte Vlaamse accent zeggen: ‘Het gaat niet goe(d) met u, althans dat zeggen ze mij.’ Ik weet niet meer wat ik allemaal heb gezegd, maar het moet onzin zijn geweest, want ze zei: ‘Ik kom nú naar u toe!’ Meteen daarna verbrak ze de verbinding.

Half verdoofd ging ik weer achter mijn zuilstatief staan en ik gaf aanwijzingen alsof ik echt wist hoe ik die meute vol onvrede moest regisseren. Ruw aan armen trekkend herschikte ik de groep een aantal malen en het moet er echt uitgezien hebben alsof ik ernstig aan het werk was, maar ik zag maar half wat ik fotografeerde want ik luisterde vooral naar het geluid van de sluiter van mijn camera. Klik, klik, klik. Het klonk als een geruststellende hartslag in mijn oren.

Twee uur en zo’n 700 klikken later ging de deurbel en Marieke liep met een bezorgde glimlach de studio binnen. Harder dan nodig was riep ik naar de Antwerpse groep: ‘Dat was het dan, kinderen! Inpakken en opsodemieteren nu!’

Tactisch was het niet, zakelijk ook niet, maar aan het beeld dat Belgen van Nederlanders hebben valt toch niet veel meer stuk te maken dan al eeuwen stuk is. Ik had nog wat gemopper van de groep verwacht, maar ze leken hoofdzakelijk blij te zijn dat ze van mij verlost waren.

Ik kneep Marieke bijna fijn in de omhelzing en over haar schouder heen zag ik nog net hoe de switch die mij de telefoon had aangereikt met bollend water in de ogen de studio verliet.

Het leven was mooi. Daar. Op dat moment.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

Ai, Marieke (1)

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik een mid-life crisis had. Ik was nog geen vijftig jaar oud maar bij vlagen leed ik vreselijk. Een beetje zoals ik me nu op mijn eenenzestigste vrijwel elke dag voel, zonder dat ik daar nog veel actie op wil ondernemen.

Om de stad even te ontvluchten had ik een tijdelijke klus aangenomen als waarnemend bedrijfsleider in een BDSM-huis. Hoe moeilijk kon dat werk nu helemaal zijn? Met mijn persoonlijke ervaringen in de BDSM gekoppeld aan mijn jarenlange ervaring als manager moest deze klus met gemak te klaren zijn.

Bovendien regeerde Meesteres Vandalia over de spelruimtes. Zij had in haar niet aflatende enthousiasme al op jonge leeftijd voor drie levens kennis opgedaan over alles wat met BDSM te maken had. De eerste maandagochtend al voelde ik me zo veilig omringd door talent dat ik op de bank die uitkeek op het kantoortje had plaatsgenomen met een fles Wodka en een pak jus d’orange.

Mijn toenmalige wederhelft had me voor vertrek nog op het hart gedrukt dat ik niet weer aan gesodemieter met andere vrouwen moest beginnen. Ik kon haar met oprechte overtuiging gerust stellen. Het was immers een pand vol Meesteressen. Geen enkel subje in zicht. Ja, een leuke slaaf, maar dat mocht, want daar had ik afspraken over met haar. Wel jammer dat de slaaf een tikje homofoob was.

Geheel tevreden zat ik daar op die bank te luisteren naar het gebrom van de Terminator van Meesteres Vandalia, een etage hoger. God, wat kwamen die slaven bij haar lawaaierig klaar. Bij een boormachine in een flatgebouw hoor je niet altijd even duidelijk of er nu boven, onder of naast je wordt geboord, maar met zes of zeven Meesteressen vlijtig aan het werk wist ik altijd precies wie door Vandalia onder handen werd genomen.

Het waren nog gouden tijden voor de commerciële BDSM. Officieel was het huis nog niet eens geopend, maar aan het einde van de dag had vrijwel iedereen werk genoeg gehad zodat ik geen bitch fights tussen Meesteressen hoefde te sussen.

Het leven was mooi daar op die bank. Een beetje lamlendig misschien om zo te zitten drinken terwijl iedereen verder in het pand hard aan het werk was en natuurlijk deed ik ook wel eens een intake of desinfecteerde ik wat hulpstukken, maar het merendeel van de tijd bracht ik toch op die bank door.

Dat voelde desalniettemin goed totdat op ’n dag een meisje van rond de twintig met een doek om haar hoofd en gekleed in een verfoverall mijn ruimte binnenkwam via een deur die ik eerder als kastdeur had aangezien. Ze droeg een emmer met kilo’s witkalk en ze vroeg in een prachtig Vlaams accent of het goed was dat ze nu ook mijn ruimte zou komen schilderen.

Ik ben een man van leder en spel, maar voor zover ik ook nog afwijkende fetisjes heb, dan behoort een mooi Vlaams accent daar zeker toe.

Uren kon ik naar haar luisteren, maar met de vermanende uitspraak van mijn wederhelft in het achterhoofd wist ik mijzelf te overtuigen dat meer vrouwen ook automatisch meer rottigheid betekende, dus ik stelde mij wat afstandelijk naar haar op. Hoe moeilijk dat ook was. Ze heette nota bene ook nog eens Marieke, waardoor ik de hele dag met het gelijknamige nummer van Jacques Brel in mijn hoofd zat. ‘Ai, Marieke, Marieke… Zonder liefde warme liefde, waait de wind de stomme wind…’ Achteraf had ik wel iets kunnen zien aankomen, maar op dat moment was zij nog slechts een veel te jong meisje dat ook nog eens in opleiding was voor Meesteres en gekleed liep in een bijzonder onflatteuze overall.

Ze verdween op een dag weer via dezelfde deur waardoor ze binnengekomen was en ik moest voor een paar dagen terug naar Amsterdam om daar mijn zaakjes te regelen. Ik keerde pas terug op de dag van de grote, officiële opening van het BDSM-huis. Een beetje zenuwachtig was ik wel want ik had mij verre gehouden van de voorbereiding van de receptie en het uitnodigen van geïnteresseerden, dus ik had mij in mijn zelfoverschatting al voorbereid op een fiasco.

Mijn spanningen werden nog verergerd omdat ik daar naartoe ging in het gezelschap van mijn wederhelft en mijn ex, die eigenlijk nog niet helemaal mijn ex was een ook niet echt van plan was mijn ex te worden, wat de situatie redelijk gecompliceerd maakte, hoewel de twee dames het ogenschijnlijk zeer goed met elkaar konden vinden, zeker als mijn gedrag door hen op kritische wijze besproken moest worden.

Verbaasd keek ik hoe de hele straat al volstond met auto’s en hoe zich een rij had gevormd voor de ingang van het huis. Ik had de organisatorische vermogens van de Dames kennelijk grondig onderschat.

Het werd stevig dringen bij de ingang, maar na een minuut of tien konden wij de trap op naar de feestruimte. Terwijl mijn ex en wederhelft vlak achter mij de trap beklommen, kwam een bloedmooi meisjes in een lang latex gewaad omlaag. Schitterend opgemaakt was ze.

Haar ken ik nog niet was mijn eerste gedachte, totdat ze vlak bij mij was en in mijn oor fluisterde: ‘Hoe gaat het nu met U?’ Ik mompelde nog: ‘Marieke?’ voordat ik mijn evenwicht verloor omdat ik net een kersverse kunstheup had, die dit soort verrassingen kennelijk nog niet goed aankon. Mijn sportieve ex achter mij wist mij echter overeind te houden, terwijl ik mij sprakeloos met mijn ogen verlustigde aan Marieke, die voor mijn gevoel nu al ‘Mijn Marieke’ heette.

( Wordt vervolgd )

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

KamaSutrA

De KamaSutrA beurs, die u waarschijnlijk allemaal wel kent, gaat verder als het KamaSutrA Erotic Festival. Van 30 september t/m 2 oktober 2016 vindt dit eerste festival plaats in de Jaarbeurshallen te Utrecht. Deze nieuwe formule wordt door de organisatie als volgt omschreven: ‘Beleving staat meer dan ooit centraal. DJ’s, gogo danseressen en tal van bijzondere eyecatchers geven KamaSutrA een nieuwe impuls.’

TKW’s medewerker Hans van der Kamp zal ook aan dit festival deelnemen met een volledig geoutilleerde fotostudio en uiteraard het nodige promotiemateriaal voor TKW. Bezoekers van TKW kunnen daar een gratis fotosessie krijgen door voorafgaande aan het festival contact met hem op te nemen onder vermelding van de code TKW2016 in het contactformulier.

Interview

TKW: Vanwaar deze deelname aan een evenement waarin BDSM niet echt centraal staat?

HvdK: Ik geloof niet zo sterk in scheidslijnen, we zijn allemaal wel met de een of andere kink behept en ik ken de KamaSutrAbeurs van jaren geleden en ik herinner me dat het BDSM-eiland toch wel de meeste bezoekers trok. Ik kan me ook nog goed herinneren hoe een show van Meesteres Roxy zoveel kijkers trok dat de loopgangen verstopt raakten en er bijna sprake was van een veiligheidsprobleem. En de vraag blijft natuurlijk altijd bij wie je het beste kunt laten zien wat BDSM zoal inhoudt. Bij de mensen die al jaren in de scene zitten en het toch allemaal wel weten, of bij de mensen die nieuwsgierig zijn?

TKW: Is de naam KamaSutrA niet teveel gekoppeld aan de swingers-scene?

HvdK: Dat er veel swingers komen is een feit en in de BDSM-wereld houden ze niet zo van swingers en dat is ook begrijpelijk. Al die vrouwen die al járen zogenaamd ‘bischierig’ zijn, omdat hun man het zo opwindend vindt om zijn vrouw met andere vrouwen bezig te zien. Terwijl die mannen natuurlijk vaak zelf weer als de dood zijn voor een ‘verdwaalde’ mannenhand. Dat past natuurlijk niet zo in de BDSM-wereld waar de rollen duidelijk zijn en vrouwen krachtiger posities hebben. Toch zijn er ook genoeg BDSM-feesten te noemen waar swingers, die voor de gelegenheid opgetuigd zijn in een lak- of latexoutfitje, samen soms voor een kwart van de bezoekers tekenen. Nogmaals, als het om mijn werk gaat liggen die scheidslijnen niet zo duidelijk en voor mensen die kaartjes verkopen op BDSM-feesten kennelijk ook niet zo. (lacht)

TKW: Je bent en blijft een omstreden persoon door je uitspraken.

HvdK: Nou, niet als ik swingers in de maling neem op een BDSM-site, want dan is het opeens allemaal waar wat ik zeg, toch? Maar inderdaad, ik hou van krachtige uitspraken en een open discussie. Toch zal ik op het festival hoofdzakelijk mijn mond houden, want ik ben daar uitsluitend en alleen voor de fotostudio die we daar opgezet hebben en die studio is qua oppervlakte iets groter dan de fotostudio waarin ik gewend ben in te werken. Bovendien heb ik nooit eerder gewerkt in een situatie waarin tientallen mensen achter mij staan te kijken wat ik aan het doen ben. Verwacht dan ook een zeer timide en redelijk zenuwachtige Van der Kamp als je langskomt.

TKW: Je gaat ook echt mensen uit het publiek de studio binnenhalen?

HvdK: Dat hoop ik wel. We hebben een pashokje, een spiegel en een volledig uitgeruste studio. Ik heb wel mensen uitgenodigd met wie ik vaker werk, zodat ik daar niet bij gebrek aan animo van het publiek temidden van een paar vrijwilligers alleen maar posters voor TKW sta uit te delen of folders voor mijn eigen winkel. Dynamiek staat immers centraal op zo’n festival.

TKW: Je werk draait hoofdzakelijk om fetisj- en BDSM-fotografie. Plus misschien een scheutje vanilla erotiek?

HvdK: Ja, zo ziet het er wel uit. Deels is dat een vertekend beeld, want op BDSM-foto’s zijn weinig borsten of geslachtsdelen te zien, dus die foto’s laten zich makkelijker promoten op Facebook en andere media. Maar mijn basisthema is toch eigenlijk alles wat met seksualiteit te maken heeft.

TKW: Waarom zo’n breed thema als alles wat met seksualiteit te maken heef? Waarom niet gewoon je eigen seksuele voorkeur verbeelden?

HvdK: Het antwoord daarop is tweeledig. Ten eerste is er mijn eigen geworstel met seksualiteit. Wie wil zoals ik – opgegroeid in een uiterst braaf, katholiek milieu waar seksueel misbruik geaccepteerder was dan seksuele diversiteit – zo rond zijn tweeëntwintigste ontdekken dat hij een biseksuele BDSM’er is met een speelse, maar desalniettemin sadistische inslag? Alles moet kunnen natuurlijk, maar toen ik daar achter kwam was het 1975 of zo. Ik vond biseksueel zijn al moeilijk genoeg. In die tijd was je als biseksueel niet echt welkom in de homo-scene, want daar werd je gezien als iemand die niet echt uit de kast durfde te komen en in de hetero-scene zagen ze je als iemand die van twee walletjes at. Ik dacht dan ook vaak: Is het al niet erg genoeg dat ik biseksueel ben? Moet ik nu ook nog zo nodig SM erbij krijgen van Onze Lieve Heer? Maar ja, wat wil je als je een opvoeding hebt genoten op scholen waar boven elke deur een gekruisigde man hing?

TKW: En ten tweede?

HvdK: Dat ik doodmoe word van professionele fotografen die in hun portfolio – ik noem maar wat – alleen maar jonge Aziatische meisjes hebben zitten. Goed, die fotograaf valt dus op kleine, Aziatische meisjes, of misschien wel op alle kleine meisjes. Dat is zo doorzichtig… Dan zit je gevoel voor esthetiek toch hoofdzakelijk in je onderbroek? Ik heb als dominante man privé niet altijd de best denkbare omgang met Meesteressen. Toch komen ze van heinde en verre om door mij gefotografeerd te worden. Waarom? Omdat het mijn vak is en niet omdat ik achter mijn lul aanfiets, zeg maar.

TKW: Dus jij maakt nooit foto’s puur voor de seksuele opwinding?

HvdK: Jawel, net zoals iedereen die een beschermd mapje op zijn smart phone heeft staan, maar niet voor mijn portfolio. Daar zijn die foto’s gewoon niet goed genoeg voor, omdat ik dan afgeleid word door mijn eigen seksuele gevoelens. Voor video geldt hetzelfde trouwens. Het geluid moet ik bij mijn clips altijd verwijderen, omdat mijn zware ademhaling anders hoorbaar is. Die confrontatie kan ik in mijn werk echt niet aan. Dat is misschien leuk als hobby, maar met vakmanschap heeft het weinig te maken.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

Open brief aan Bert Wibo van Massad

Beste Bert Wibo,

Als abonnee van je tijdschrift heb ik met spanning zitten wachten op een reeds aangekondigde repliek op een van mijn stukken. Dat nummer van de Massad zou volgens een van je medewerkers vorige week dinsdag of woensdag verschijnen en na dagelijks inloggen op je site zag ik dat het nummer nu op maandagochtend alvast in digitale vorm verkrijgbaar is.

Er wordt niet vermeld wie de auteur is, maar nu ik lees dat ik Meesteressen zou vergelijken met ‘op geld beluste ordinaire raamprostituees,’ heb ik wel een vermoeden. Ik heb raamprostituees niet als op geld beluste wezens afgeschilderd. Ik heb juist gesteld dat veel moderne Meesteressen alleen maar op geld uit zijn.

Bert, leg me dat eens uit. Waarom zijn raamprostituees nu eigenlijk zo ‘ordinair’? Ze hebben een erkend beroep, worden regelmatig getest op SOA’s en krijgen begeleiding van de gemeente. Ik kan het weten want ik woon midden op de Amsterdamse Wallen en ik ben zeker niet vies van een raambezoek zo nu en dan.

Waar komt die arrogantie toch vandaan? In de commentaren hier kwam ook steeds die tegenstelling naar voren. BDSM = helemaal netjes en goed. Raamprostitutie = verwerpelijk en ordinair.

Ik ben blij dat Massad nog met nadruk stelt dat iedereen de vrijheid heeft om zijn of haar mening te uiten, alhoewel me dat vanzelfsprekend lijkt, zeker in een column waarin auteurs van nature het recht hebben zaken scherp te stellen of een uitdagende stelling te poneren.

Hier op TKW zijn tientallen commentaren binnengekomen die zonder uitzondering zijn geplaatst, waardoor mijn scherp gestelde mening in twee of drie zinnen op alle mogelijke manieren aangevochten werd met hele lange, vaak bijzonder haatdragende epistels. Kortom: het werd een gezonde discussie die veel duidelijk heeft gemaakt. Natuurlijk werd er ook gedreigd met persoonlijke repercussies, maar dat is normaal geworden in Nederland.

Overigens reageerde niemand op de werkelijke kern van het stuk, namelijk dat het vreemd is dat alleen commerciële Meesteressen in de media aan het woord komen. Dat was kritiek op de media, want ik denk dat er zoveel interessantere teksten kunnen komen uit de monden van mensen die aan BDSM doen zonder dat het voor hen ook meteen een winkel is die gepromoot moet worden.

Vast staat wel dat vrijwel iedereen zich bij die discussie betrokken voelde.

Bij de Massad is de vrijheid van meningsuiting kennelijk niet zo vanzelfsprekend, want vorige week wilde Massad’s medewerker Iris Fleur hier nog afdwingen dat chef-redactie Joris een stuk zou verwijderen. Dit na ook nog wat juridische dreigementen van de kant van haar echtgenoot.

Er werd in de Massad ook gesteld dat het misschien beter was geweest ‘wat terughoudendheid te betrachten’ omdat ik de insteek van de regering (en de wetgever) zou bevestigen. Dus eigenlijk wordt mij verweten het braafste jongetje van de klas te zijn? Niet iets wat ik ooit eerder heb gehoord, maar de uitspraak toverde daardoor wel op een maandagochtend nog voor de koffie een brede glimlach op mijn gezicht.

Laten we nu eens naar de Massad kijken. Je sluit je redactioneel af met de tekst dat je alles graag positief wilt houden. Daarna volgen zes pagina’s necrologie van een slaaf die in het stuk ook wel met veel respect en liefde ‘oudste klant’ wordt genoemd, gevolgd door een opwindend verhaal, daarna een interview met Meesteres Denise, vervolgens wederom een necrologie, maar dan van Alexander Horn, gevolgd door een nieuwsrubriek, een advertorial, en weer meer opwindende verhalen, etc. etc.

Begrijp me niet verkeerd, die necrologieën horen juist in het blad thuis. Daar worden menselijke emoties naar voren gebracht en die zorgen er voor dat het afschrikwekkende beeld dat sommige moraalridders hebben van BDSM juist wordt teruggebracht tot menselijk proporties.

Voor de rest is de formule van Massad doorzichtig. Net zoals op TKW draait het vooral om de advertenties van commerciële Meesteressen. (Alleen is dat bij TKW gratis en is het bereik waarschijnlijk groter.) Ik geloof best wel dat veel van die Meesteressen niet uitsluitend op geld uit zijn, maar ook graag een goed spel willen spelen.

Na dertig jaar ken ik ze vrijwel allemaal en ik weet wie verantwoord werkt, maar ik zie in de Massad ook veel koppies die voor iets heel anders staan. Dat weet jij ook wel, Bert, maar je hebt het te moeilijk met de overhead van een gedrukt tijdschrift plus website om niet af en toe even de andere kant uit te kijken, omdat de kachel nu eenmaal ook moet branden.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op

Eric Stanton

Als gevolg van grote demonstraties en acties op het vlak van burgerlijke ongehoorzaamheid kwam in Amerika de Civil Rights Act tot stand, een wet die discriminatie op basis van ras, kleur, religie en afkomst strafbaar maakte. Tot op de dag van vandaag is de positie van zwarte Amerikanen verre van ideaal.

Nog verder terug in de tijd ligt het stemrecht voor vrouwen dat pas in 1919 zowel in Amerika als in Nederland een feit werd. Ik zou de positie van vrouwen niet willen vergelijken met die van met name arme Amerikanen van Afrikaanse afkomst, maar dat er nog het een en ander te verbeteren valt is een feit.

Wat heeft dat met BDSM of Eric Stanton te maken, zult u zich terecht afvragen.

Nou, overheden kunnen wetten uitvaardigen zoveel ze willen, maar als die wetten niet echt leven in de harten van mensen, dan zijn die wetten niet meer dan vage regels die er om vragen om uitgedaagd te worden.

Eric Stanton leefde als illustrator in een tijd van super heroes, zoals Superman, Batman, en Spiderman. De Comic Books waarin de avonturen van deze nimmer falende mannen afgebeeld werden waren razend populair en droegen daarmee indirect bij aan het beeld dat de gemiddelde Amerikaan had van The American Way of Life, waarin de man thuiskwam in een grote glanzende auto, terwijl zijn vrouw keurig opgemaakt, met vers gelakte nagels en getoupeerd haar op hem stond te wachten met zelf gebakken koekjes.

Eric Stanton

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]