Geplaatst op door

Goede manieren

Voordat u verder leest, wil ik u er op attenderen dat ik bij eerdere bijdragen een stortvloed van narigheid over me heen heb gekregen van een groep commerciële Meesteressen en hun aanhang. Er ontstond een discussie die zich van deze site naar Facebook verplaatste en vervolgens naar Fetlife oversloeg.

Dus als u een commerciële Meesteres bent, dan kunt u deze pagina beter overslaan. Er staan op deze site ontelbare bijdragen van zeer devote slaven en ik ben nu eenmaal geen slaaf of onderdanige, maar wel kinky as hell. Vandaar dat ik hier mijn mond mag opendoen, ook al stoort u dat wellicht.

Een aantal recente trefwoorden uit de uitspraken van Meesteressen over mij: Beledigend, Cru, Kortzichtig, Dom, Onwetend, Verzuurd, Onaangenaam, Sluw, Vrouwonvriendelijk, Bekrompen, Niet representatief, Onaardig, Grof, Akelig, Neerbuigend, Hypocriet, Afschuwelijk, Stigmatiserend en Veroordelend.

Die eigenschappen heb ik toch maar weer mooi in één persoon weten te proppen. Doe mij dat maar eens na, zou ik zeggen. Een Meesteres met slechts driekwart van die eigenschappen zou een historisch spel kunnen spelen, waar tevreden slaven nog járen over zouden spreken.

Al veertig jaar ben ik fotograaf en dertig jaar daarvan fotografeer ik met regelmaat BDSM, meestal Meesteressen en dat doe ik als redelijk dominant wezen toch met alle plezier en zelfs gratis omdat ik dominante vrouwen over het algemeen krachtige verschijningen vind en als portretfotograaf die in een kleine studio werkt is het nu eenmaal heerlijk mensen monumentaal af te beelden.

Of het nu vrouwen van middelbare leeftijd zijn, Domina’s, dolls, transgenders of leather boys. Ik vind die mensen inspirerend. Er straalt zoveel kracht uit van de beslissing die ze gemaakt hebben om zich niet te conformeren aan wat je een ‘sociaal acceptabel gemiddelde’ zou kunnen noemen.

Later in tentoonstellingen of tijdschrift- en boekpublicaties probeer ik iets van die gratis uren fotografie terug te verdienen. Soms lukt dat en vaak lukt dat ook niet. Geen man overboord, want ik werk op mijn oude dag in eerste instantie voor mijn plezier, niet voor het geld.

Het spreekt voor zich dat ik generaties Meesteressen van jonge, misschien soms nog wat onzekere meisjes heb zien opgroeien tot zelfverzekerde Dames die er hun hand niet voor omdraaien om uitspraken te doen als: ‘Ach, mannen moeten ook helemaal niet nadenken, dat is toch maar een brug te ver voor ze.’

Ik amuseer me daar kostelijk mee. Ook zie ik vaak Meesteressen die keihard gewerkt hebben en zoveel uren mentale en fysieke energie gestoken hebben in hun spelsessies dat ze zich een beetje leeg en kwetsbaar zijn gaan voelen op zo’n dagje bij de fotograaf.

Vaak weet ik niet goed wat ik daar aan kan doen, anders dan in Photoshop de tien kilo weg te shoppen die ze eigenlijk hadden willen afvallen, of die hoofdhuid wat strakker aan te trekken en die gehate tattoo met de naam van een verse ex digitaal weg te poetsen.

Bij het vertrek vertel ik wanneer de foto’s bewerkt zullen zijn en ik spreek af dat ik altijd toestemming zal vragen wanneer ik zo’n foto plaats en dat ik van de Meesteres in kwestie hetzelfde vraag.

Nog geen week nadat ik die foto’s heb geleverd, zie ik meestal hoe blij de Meesteres is met de door mij geleverde foto’s doordat ze opeens overal opduiken, op Twitter, op Facebook, op Fetlife, op de voorpagina van haar site, in de Massad, kortom overal waar ik kijk. Zelden krijg ik een photo credit en nooit of bijna nooit wordt zoals afgesproken eerst toestemming voor publicatie gevraagd.

Een paar keer per jaar krijg ik dan een fit en de rest van het jaar haal ik mijn schouders op.

Meesteressen zijn nu eenmaal gewend hun zin te krijgen bij slaven. Dat is hun dagelijkse realiteit, dus dat zij een fotograaf ook vrijwel automatisch zo behandelen, ligt voor de hand.

Toch zit daar iets helemaal scheef. Een Meesteres is naar mijn idee pas een Meesteres als een ander in de rol van slaaf/onderdanige bereid is haar als zodanig te erkennen. Meesteres zijn is namelijk geen ambtelijke functie die een mandaat geeft om over mensen heen te walsen. Ook niet als je jezelf een lifestyle Domina noemt. Dat mag jouw jouw lifestyle zijn, maar daar valt bij de man of vrouw die niets met onderdanigheid heeft geen enkel recht aan te ontlenen.

Daar valt ook niet onder dat je op een site zoals deze waar je een gratis profiel hebt gekregen om klanten te werven schaamteloos de eerste de beste columnist kunt bestoken met ongefundeerde, op de man en niet op zijn mening gerichte scheldkanonnades die ook nog eens in bijna onleesbaar Nederlands geschreven zijn.

Noblesse oblige, Mesdames!

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Opa vertelt (5)

In mijn jeugd was het hip om al jong het ouderlijk huis te verlaten, dus zo op mijn zestiende stond ik liftend langs de snelweg op weg naar de grote stad. Na daar wat dagen dakloos rond te hebben gelopen vond ik een kamer in een huis dat het eigendom was van een leraar Frans.

Hij was een spichtige, maar modieus geklede man van middelbare leeftijd met een toupet dat in kleur contrasteerde met de resten natuurlijk haar aan zijn slapen. Hij verhuurde zijn kamers uitsluitend aan jongens die door hem studenten werden genoemd, terwijl geen van hen naar mijn beste weten ooit een college bezocht. De meesten waren jong, van huis weggelopen of anderszins ontspoord.

De huur die zijn ‘studenten’ moesten betalen kon concurreren met elk ander kamerverhuurbedrijf in de stad. Drs. Frits Verbeek stond er onder de deurbel, maar in de stad stond de huisbaas beter bekend als Fritzie Spoor, omdat hij de middagen doorbracht op het station waar hij jongens probeerde op te pikken.

Lukte dat, dan kwam hij rond vijven thuis met zijn prooi en zette hij de conducteurspollepel die naast zijn kamerdeur hing op rood. Zo wisten zijn ‘studenten’ dat ze even niet welkom waren in zijn vertrekken die anders ook dienst deden als gezelschapsruimte.

Sloeg de voordeur even later dicht en ging de pollepel weer op groen, dan stormden de jongens, die op hun eigen kamers steevast slecht bevoorraad waren, de trappen af om naar Fritzie te gaan, waar ze zich luxe drankjes lieten serveren totdat de stemming er zo inzat dat ze hem, zijn vermanend gekrijs negerend, met een hagel van trefzeker geworpen borrelnootjes naar de keuken jaagden om een maaltijd voor de hele groep te bereiden.

Fritzie vond het leuk zijn jongensharem zo af en toe eens mee te nemen naar een café. Hij liep dan met blozende wangen rond, wees zijn favoriete jongetjes aan, fluisterde de barkeeper wat onverstaanbare dingen in het oor en verliet dan na een rondje te hebben afgerekend weer even onverwacht het pand, omdat wij geen van allen een stuiver hadden en hij bang was het volgende rondje ook te moeten betalen.

Wij, de jongetjes, hadden stuk voor stuk al genoeg meegemaakt in het leven zodat we niet voor één gat te vangen waren. Zodra Fritzie de deur uit was vleiden wij onze hoofden tegen de oudste homo’s in het café, vertelden over de gruwelijke tegenslagen in onze jonge levens en zo kwamen we gratis drankjes drinkend en tientjes lenend prima de avond door.

Maar Fritzie had ook hele nare buien, vooral wanneer de hypotheek, die hij per kwartaal afrekende, toch echt betaald moest worden. Dat was steevast het moment dat hij zich realiseerde hoe duur zijn jongensharem wel niet was. Dan foeterde hij jongens uit die meer dan een half jaar huurachterstand hadden, of kwam langs met vacatures voor werk aan de lopende band bij Johnson Wax en schreeuwde dat we maar eens de kost moesten gaan verdienen. Schoorvoetend deden we dat dan ook.

Dat vroeg opstaan en werken aan de lopende band duurde nooit langer dan een week, want dan had hij allang een manier gevonden om van zijn alleenstaande vrouwelijke collega’s op school, die niet mochten weten dat hij homoseksueel was, wat geld af te troggelen om de hypotheek te betalen.

Was het hypotheekprobleem eenmaal opgelost, dan werd hij eigenlijk alleen nog maar geil van de bezwete jongens die vloekend thuiskwamen na een dag hard werken. Bij uitbetaling van het eerste weekloon zat hij dan klaar in een jumpsuit met panterprint om drankjes in te schenken voor zijn jongens en de beste biefstukken voor ons te bakken. Over werken werd dan minstens twee maanden niet meer gesproken.

Maar zijn nare buien konden ook hele andere vormen aannemen. Niemand van ons had seks met Fritzie. Had je eenmaal iets met Fritzie gedaan, dan kon je na een tijdje de achterstallige huur betalen en dan stond je op straat. Fritzie hield niet van vastigheid. We hadden wel eens jongetjes in huis gehad die dachten dat ze die gouden regel konden doorbreken, maar dat liep altijd slecht af.

In een van zijn nare buien bracht hij ons naar een Gay Leather Bar in de Warmoestraat. Het moet in 1971 of zo zijn geweest. Voor het eerst van mijn leven maakte ik kennis met mannen die eruit zagen als op de tekeningen van Tom of Finland. Veel ultrastoer leer, Nazipetten, laarzen en rijbroeken. Ik was zeer onder de indruk.

Eén man in het bijzonder intrigeerde me, omdat hij voordat hij naar het toilet ging omslachtig en met veel kabaal zijn vriendje aan de bar vastketende met kettingen die zo van een havenbedrijf leken te komen. Dat leek mij ook wel wat, maar dan misschien niet in de rol van vastgeketend zijn.

Ik had geen idee van mijn geaardheid, ik twijfelde voortdurend tussen homo en hetero, dus noemde ik mezelf biseksueel, maar zoals die mannen daar, nee zo was ik zeker niet. Zou ik daar langer over nagedacht hebben, dan was mijn provinciaalse hoofdje waarschijnlijk ter plekke uiteengespat.

Ook leerde ik daar nieuwe begrippen, zoals Dark Room en Poppers. Dat laatste hoefde niet uitgelegd te worden, want ik had al meteen zo’n geel flesje onder mijn neus dankzij een behulpzame man met immense snor en bakkebaarden. Heel galant. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en mijn hersenen leken in vloeibaar zuurstof te drijven, maar het spul werkte veel te snel uit en daar stond ik dan in mijn mohair vestje met opgeslagen kraag, een T-shirt dat ver boven mijn navel eindigde en een spijkerbroek die na een aantal uren dragen een zeurende pijn in mijn ballen veroorzaakte.

Dikkie, het oudste jongetje van de groep – hij moet wel bijna achttien zijn geweest – legde me uit dat de Dark Room niet iets was om je druk over te maken. Het was gewoon een kwestie van je aan bepaalde codes houden en dan liet iedereen je met rust. Hij verzekerde mij wel dat het zeer de moeite waard was om even te gaan kijken.

Eenmaal binnen zag ik even helemaal niets omdat mijn ogen nog moesten wennen aan het weinige licht, maar de geluiden die ik hoorde logen er niet om. Gekreun, zweepslagen, klaarkomen alsof er geen buren bestonden, gekrijs, het was één grote kermis van wellust. De eerste redelijke gedachte die mij door het hoofd schoot was dat ik me geen enkele gedragscode die Dikkie had verteld nog wist te herinneren. Ik raakte in paniek en schoof doodsbang langs muren met mijn kont in de richting van de mannen in het midden.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Misschien was dat een van die codes ik verkeerd had herinnerd. Een uur later kwam ik weer lijkbleek uit die Dark Room. De bovenste knoop van mijn spijkerbroek miste, mijn mohair vestje was bezoedeld met sperma en het zou nog dagen duren voordat ik weer fatsoenlijk kon zitten.

‘Ik was die gedragscodes helemaal vergeten,’ zei ik nerveus tegen Dikkie. Hij haalde zijn neus op en nam me spottend van top tot teen op en zei: ‘Je had natuurlijk ook gewoon nee kunnen zeggen.’

Zijn aanbod om nog even naar de Club Lord te gaan om wat tientjes te lenen bij oudere heren, sloeg ik af. Ik liep naar huis en daar stond ik tot grote ergernis van Fritzie minstens een uur onder de douche. Ik kon in het geheel niet plaatsen wat me overkomen was.

Voor een deel voelde ik me vernederd, maar ook voelde ik me opeens heel volwassen en vanaf die dag zou ik niet meer naar het Centraal Station fietsen via het Damrak, maar via de Warmoestraat. Soms stond ik daar dan een half uur op de stoep te kijken naar wie er bij die leerclub naar binnen ging en wie er naar buiten kwam.

Zelf die club binnenlopen durfde ik niet. Het had niet goed gevoeld wat ik daar had meegemaakt, maar in mijn beleving lag daar toch de sleutel tot iets diep in mij dat om verlossing schreeuwde.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Het mysterie Montorgueil

In 1996 begon ik een site met erotische kunst. Eigenlijk als grap. Ik wilde de draak steken met de vele paysites met gouden sleuteltjes die toen als paddestoelen uit de grond schoten. Websites boordevol pornografische afbeeldingen die veelal met behulp van scanners voor het Internet toegankelijk werden gemaakt.

Erotische afbeeldingen geproduceerd door een kunstenaar die meer dan 70 jaar geleden is overleden, zijn in principe vrij van auteursrecht en die werken konden zonder juridische problemen op mijn site geplaatst worden, dus ik struinde alle boekhandels in de stad af op zoek naar oude erotische kunst. Wat als een grap begonnen was, werd pure ernst. Al snel ontdekte ik kunstenaars die werk hadden gemaakt dat zoveel spannender was dan wat ik gewend was te zien.

Een van de kunstenaars die me fascineerde was Bernard Montorgueil. U ziet een uitsnede van een illustratie bovenaan deze pagina en meer werk van zijn hand treft u hier aan.

Bernard MontorgueilNa plaatsing van Montorgueil’s werken zag ik hoe enthousiast mensen die ik als hetero en vanilla had ingeschat op zijn werk reageerden. Dat was opvallend voor een publiek dat goeddeels bestond uit redelijk preutse Amerikanen die soms ook nog eens behoorlijk homofoob waren. Veel van de afbeeldingen toonden immers mannen in de rol van vrouwen en omgekeerd. Zowel in de onderdanige als de dominante rol.

De afbeelding die het meest bekeken werd toonde twee mannen, de een als onderdanige in vrouwenlingerie en de ander in wat men nu misschien genderneutrale kleding zou noemen. Eerdere pogingen om afbeeldingen te plaatsen van twee mannen die seks met elkaar hadden resulteerden indertijd in veel kritiek van de bezoekers en een fikse daling in de statistieken.

Opeens was ik meer dan ooit trots een BDSM’er te zijn, want in de BDSM zijn de rollen van mannen en vrouwen altijd inwisselbaar geweest. Lang voordat drag queens, travestieten en transgenders boegbeelden werden van de homobeweging, waren de androgyne aspecten van het BDSM-spel al vanzelfsprekend.

Hoe meer ik me verdiepte in Montorgueil, des te duidelijker werd het dat de man een mysterie zou blijven. Hij maakte zijn werk hoofdzakelijk in de periode 1920-1930, alhoewel zelfs dat niet met zekerheid te stellen is. Wie hij was, waar hij ooit woonde, niemand kon daar een duidelijk antwoord op geven.

Zijn achternaam lijkt ontleend te zijn aan de Rue Montorgueil in Parijs, een straat met veel uitgaansgelegenheden. Daardoor wordt steevast beweerd dat Montorgueil een Fransman was, alhoewel het wat kort door de bocht lijkt om te stellen dat iedereen die als alias een Franse achternaam kiest ook automatisch in Frankrijk woont.

Ik stond op het punt mijn zoektocht naar Montorgueil te staken toen ik rond de eeuwwisseling bij een boekhandel binnenliep waar een van de eigenaren decennia eerder had gewerkt bij een antiquariaat dat gespecialiseerd was in antieke erotica. Daar was op een dag de telefoon gegaan en een vrouw uit Brussel had om discretie gevraagd aangaande een ontdekking die zij in haar huis had gedaan na de dood van haar echtgenoot.

In de bibliotheek van haar echtgenoot had de weduwe een verschuifbare boekenkast gevonden die toegang bood tot een andere, kleinere bibliotheek annex werkkamer. In die ruimte bevond zich een grote collectie erotica, een tekentafel en de originele werken van een kunstenaar die met de naam Bernard Montorgueil had gesigneerd.

Het antiquariaat haalde de verborgen bibliotheek leeg en bracht de erotica op verzoek van de weduwe discreet op de markt. Althans, zo herinner ik mij het verhaal.

De man die met grote zekerheid schuilging achter de naam Bernard Montorgueil had in het dagelijks leven de functie van hoogleraar aan de universiteit van Brussel. Alle pogingen om meer informatie en namen of adressen los te krijgen waren vruchteloos en daardoor kan ik helaas het verhaal niet verifiëren, maar op de een of andere manier komt dit alles zo authentiek op me over. Een BDSM-kunstenaar die onzichtbaar, zelfs voor zijn directe omgeving, werkte in een ruimte die niet veel groter was dan een bijzonder ruime kast.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Over BDSM en hypocrisie

Als u oud genoeg bent en nog over een goed geheugen beschikt, dan kunt u zich fotomodel Naomi Campbell nog wel herinneren. Zij veroverde de harten van werkgevers over de hele wereld, niet alleen vanwege haar uiterlijk, maar vooral ook vanwege haar persoonlijke uitstraling en intelligentie.

Toen zij eenmaal de top had bereikt, kwamen er echter steeds meer nare berichten in de pers, met name over haar agressie. Zo moest ooit een vliegtuig aan de grond gezet worden omdat mevrouw Campbell het personeel aan boord te lijf ging. Reden: mevrouw Campbell vond dat zij niet koninklijk genoeg werd behandeld.

Ik moet vaak aan die incidenten met Campbell denken sinds ik gevraagd ben om hier maandelijks vier stukjes te schrijven. Dat deed ik in het verleden al eens af en toe, maar deze keer kwam ik met de hoofdredacteur tot een wat serieuzere overeenkomst.

Bij zo’n overeenkomst hoort ook dat je met elkaar overlegt waar je naar streeft bij het schrijven van die stukjes. Een belangrijke voorwaarde voor mij was dat ik mijn eigen onderwerpen kon kiezen, dat ik iets voor acceptatie van de gewone BDSM’er mocht doen en daarbij heb ik uiteraard ook gemeld dat ik niet van plan was om als copywriter voor de commerciële BDSM te fungeren.

Ik ben sowieso geen slaaf van wie dan ook, dus leuke stukjes over Femdom en zo zitten er bij mij niet in. Wat ik vanzelfsprekend achtte was dat bij een column een persoonlijke mening centraal staat. Het is immers geen journalistieke exercitie die zich in een keurslijf laat dwingen.

Er wordt hier genoeg gedaan aan promotie voor Meesteressen. Bovendien heet de site The Kinky Web en ‘kinky’ suggereert een wat bredere formule dan alleen het schrijven van odes aan Meesteressen door onderdanige mannen met een plakkerig toetsenbord.

Mijn eerste stuk in die nieuwe constructie ging over mijn kritiek op de media waar *uitsluitend* commerciële Meesteressen aan het woord gelaten worden als het over BDSM gaat. Een paar uitzonderingen, misschien. Zoals de interviews met de schrijfster van 50 Shades die er prat op gaat zelf niet aan BDSM te doen.

Wat een woede riep ik daarmee op. Hoofdredacteur Joris moest er sussend bij komen om uit te leggen dat we eigenlijk allemaal in de commerciële BDSM werken en hij stelde daarbij en passant dat ik in de hoedanigheid van fetisj- en BDSM-fotograaf ook aan commerciële BDSM doe.

Dat was even een komisch moment voor mij, want dat maakt mijn beroep meteen een stuk romantischer dan ik het zo in de dagelijkse praktijk ervaar.

Heel bijzonder was het feit dat een algemene kritiek naar de media en – toegegeven – ook naar sommige commerciële Meesteressen die namens iedereen denken te spreken, ertoe leidde dat ik van vriend en vijand niet alleen hier, maar ook privé persoonlijk getinte kritiek mocht ontvangen.

Ik ben natuurlijk blij met elke discussie, zeker op deze site waar reacties zo uitzonderlijk zijn, maar word ik eenmaal privé bedreigd, dan ga ik me toch afvragen hoe het gesteld is met het uiten van meningen hier.

Natuurlijk ben ik niet bang voor een bedreiging meer of minder, want ik ben gewend scherp te formuleren en ik weet ook wel dat blaffende honden niet bijten. Mensen bedreigen is bovendien sinds de opkomst van extreem-rechts en extreem-links in de politiek een vast onderdeel geworden van de Nederlandse discussiecultuur, maar als ik dan zoals gisteren, na alles wat ik al naar mijn hoofd heb gekregen, ook nog van een nadruppelend wezentje moet horen dat ik hypocriet ben omdat ik de Kinky Awards heb uitgereikt aan Meesteressen, dan breekt toch echt mijn klomp.

Ik word door TKW *gevraagd* dat te doen, ik neem een dag vrij om me voor te bereiden op zoiets, een aardige tekst te schrijven etc. en de Meesteres in kwestie die de hoogste Award heeft gewonnen bevindt zich weliswaar in het pand en weet ook dat ze genomineerd is, maar verwaardigt zich niet eens die Award in ontvangst te nemen omdat ze bezig is met een slaaf in de speelruimte.

Geen kwaad woord heb ik daarover gesproken. Ik doe ook gewoon lekker waar ik zin in heb en ik heb in mijn leven minstens twee prijzen niet persoonlijk in ontvangst genomen, omdat ik op dat moment nét op het toilet zat, maar om mij nu ook al vanwege mijn liefdewerk-oud-papier-inspanningen hypocriet te noemen gaat wel wat erg ver.

Wie ik pas echt hypocriet vind, dat zijn de Meesteressen die bij de woorden prostitutie of seksuele dienstverlening uitgerekend op deze site de vermoorde onschuld gaan lopen uithangen. Hier wordt nota bene de ene na de andere ode aan Meesteressen gezongen. Ontelbare bijdragen zijn het geworden. Bovendien kunnen commerciële Meesteressen hier ook nog eens gratis klandizie ophalen, maar ruimte voor een paar regels kritiek is er niet.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Lange tenen

Ik zou me bijna geïntimideerd voelen door de reacties op mijn vorige stuk ‘Eerlijk’ hier op de website.

Wees gerust, ik laat me niet zo snel intimideren door mensen die lichtgeraakt zijn. Het is aan de andere kant ook niet zo dat ik mij geamuseerd heb bij het lezen van de commentaren van mensen die iets beter hadden kunnen lezen en even diep hadden moeten ademhalen voordat ze reageerden.

Eerder heb ik de reacties als een reis door de tijd ervaren, want ooit schreef ik een sleutelroman die veel nare reacties opleverde. Ik geloof dat ik door acht verschillende partijen voor de rechter ben gesleept.

Alle eisers dachten zich in de roman herkend te hebben. Deels terecht, want misschien had ik hun identiteit wel goed genoeg afgeschermd, maar niet hun daden en aan de daden herkent men uiteindelijk de mens.

Een dagvaarding van een Amsterdamse advocaat à titre personnel wegens ‘smaad en laster’ kon ik echter in eerste instantie niet helemaal plaatsen.

Ik had in de roman weliswaar een in Amsterdam zeer gerespecteerde advocaat opgevoerd die een seksverslaving had van 40.000 gulden in de maand en daardoor op z’n zachtst gezegd wat chantabel in het leven stond, temeer daar hij niet alleen voor mij werkte maar ook voor een van de toenmalige directeuren van Philips, maar van die bewuste advocaat was nu juist geen dagvaarding gekomen.

Ik hield van die man en we brachten regelmatig onze vrije avonden gezamenlijk door. In de sleutelroman was hij dan ook vaak in beeld. Een bezoekje aan het bordeel, een avondje Doma in Den Haag, kortom allemaal gezellige evenementen die in het bedrijfsleven van toen redelijk gangbaar waren.

Deze in mediazaken gespecialiseerde advocaat was echter wijs genoeg om te weten dat niemand hem wat kon maken. Hij werd immers niet bij naam genoemd in de roman en de gelegenheden die we samen hadden bezocht hechten nu eenmaal van oudsher zeer aan de privacy van hun klanten.

Wie was dan die andere advocaat die zich in de roman dacht te herkennen? Zijn naam kende ik wel, maar het was een onbeduidende man die weliswaar in een Maserati rondreed, maar op het rechtsprekend deel van Nederland had hij nog geen enkele indruk gemaakt. Hij deed lastige belastingzaken voor onze uitgeverij en ik had hem uitsluitend aan de vergadertafel gesproken.

Het duurde dan ook even voordat ik me bedacht dat hij zichzelf abusievelijk herkend had in de verhalen over die andere, succesvollere advocaat. Waarschijnlijk had hij dus ook een seksverslaving die in de tienduizenden guldens liep en bracht hij ook regelmatig een bezoek aan de Doma en de nodige bordelen.

Ik zag de humor daar wel van in en ik verheugde me eigenlijk al een beetje op de rechtszaak waarbij ik die persoonsverwisseling kon aantonen.

Voordat het kort geding echter plaatsvond kwam hij mij in het café nog even hoogstpersoonlijk bedreigen met de dood en dan kun je in Amsterdam nog zo’n mooie Maserati op de stoep gezet hebben, maar dan word je toch als ieder ander gewoon buitengezet door het barpersoneel.

De rechtszaak is er nooit gekomen. Hij overleed een week voor de zitting op mysterieuze wijze. Waar hij aan overleden was, dat kon niemand vertellen, maar ik neem aan dat hij nog wel eens vaker iemand had bedreigd met de dood. Iemand die dat wat minder ruiterlijk had opgevat.

Moraal van dit verhaal: Wie de schoen past, trekke hem aan. Ik heb in het vorige stuk de mening uitgesproken dat het geen goede zaak is dat commerciële Meesteressen in de media namens alle BDSM’ers spreken en ook in de commentaren heb ik aangegeven dat dit meer de schuld is van de media dan van de Meesteressen zelf. Ik snap heel goed dat zij hun winkeltje graag op die manier adverteren en tegelijkertijd denken daarmee alle BDSM’ers een plezier te doen. Waar echter iedereen ziedend over werd was dat ik commerciële BDSM als prostitutie zag en dat ik op generaliserende wijze gesteld heb dat bij een Meesteres tegenwoordig alles mogelijk is waar een reguliere prostituee voor zou terugdeinzen.

Dat wat oudere en ervaren Meesteressen hun werk als ‘spel’ zien en niet als seksuele dienstverlening, snap ik ook. Maar dat was misschien 20 jaar geleden de norm. We leven nu in 2016 en die gedachte is mijns inziens eerder uitzondering dan regel geworden.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Eerlijk

Laten we in de BDSM eens een dagje eerlijk worden. Ik stel die vraag, omdat vandaag tijdens de Europride door de grachten van Amsterdam talloze boten varen in naam van de ‘vrijheid’. Ik verzin dit niet zelf. Dat verzint Van der Laan, burgemeester van Amsterdam.

Welke vrijheid? De vrijheid van Lesbiennes, Homo’s, Biseksuelen en Transgenders, als ik het goed begrijp. De vrije uiting van hun seksuele geaardheid vertegenwoordigt even voor één enkele dag onze vrijheid in algemene zin.

Vrijheid bekt ook lekker. De PVV werpt dat woord al jaren doelloos om zich heen, maar het blijft lekker klinken. Hoe minder vrijheid we hebben, des te mooier klinkt het woord.

Betekent vrijheid iets voor (heteroseksuele) BDSM’ers in Amsterdam? Nee, in het geheel niet. Het vergunningenstelsel en de controle erop is zo geconstrueerd dat het vrijwel onmogelijk is om in Amsterdam een Fetish Café te openen zoals dat in Antwerpen al heel lang bestaat.

Betekent die vrijheid dan misschien dat iedereen in A’dam werk kan krijgen ongeacht achternaam of afkomst? Nee. Kun je dan als man die graag achter de kassa werkt bij Albert Heijn aan de slag? Nee, voor mannen geldt dat ze alleen vakken mogen vullen. Seksistischer kan het bijna niet.

Betekent die vrijheid dan misschien dat je in Amsterdam rustig een hartinfarct kunt krijgen tijdens spitsuur om op tijd opgehaald te worden door een ambulance? Nee, dat is een logistieke onhaalbaarheid.

Zou die vrijheid dan misschien betekenen dat wanneer je huis in de brand vliegt, de brandweer binnen de landelijk afgesproken termijn voor je woning staat? Nee, ook dat niet.

Brandweer en gemeente overleggen zelden, behalve misschien wanneer het CAO-onderhandelingen betreft. En dan nog lopen die onderhandelingen vaak spaak. Zo brandde bij mij om de hoek een pand af, omdat de gemeente experimentele paaltjes had aangebracht om het verkeer te regelen. De brandweer die na een tijdje eindelijk arriveerde wist van niets en kwam op vierhonderd meter van het brandende huis voor zo’n paaltje tot stilstand.

Betekent dan die vrijheid misschien iets is wat we niet zien en niet begrijpen?

Ik denk het wel.

Belangrijk om te weten is dat de politieke lobby in Amsterdam voor LHBT’ers krachtig is. Niet alleen in belang van het toerisme, maar vooral vanuit de gemeente en het onvolprezen COC. Dat laatste schrijf ik zonder ironie, want het COC heeft meer bereikt voor mensen met een niet voor de hand liggende seksualiteit dan menselijk haalbaar lijkt. Niet alleen in dit land maar ook daarbuiten.

Wie vertegenwoordigt de (heteroseksuele) BDSM’ers dan? De machteloze, zieltogende VVSM? Ik denk het niet. Als we dan geen vertegenwoordiging hebben, wie bepaalt dan wat het beeld naar buiten toe is van de gemidelde fetisjist of SM’er? Nou eigenlijk geen enkele instantie. Een goede psychiater wil nog wel eens voor je opkomen, maar over het algemeen geldt dat psychiaters en psychologen niet zoveel affectie hebben met BDSM. Dat hebben ze ooit zo geleerd op de universiteit, jaren geleden en bijscholingscursussen zijn ook maar weggegooid geld.

Je zou haast zeggen dat we ons beeld als BDSM’ers zelf bepalen, maar dat is ook niet zo. Als er aandacht aan BDSM geschonken wordt in de media, dan wordt een professionele Meesteres uitgenodigd. Kortom; een prostituee.

Vanaf een afstand hoor ik de old-schoolers piepen dat een Meesteres geen prostituee is omdat ze niet aan seks doet. Het zijn Godinnen aller Godinnen etc. etc.

We weten allemaal dat dit niet zo is. De Goddelijke Meesteres doet vrijwel alles waarvan de gemiddelde raamhoer zou zeggen dat ze er te netjes voor is. Wil je in mond gescheten worden? Wil je met een gigantische dildo uitgewoond worden? Of met een van spijkers voorziene leren handschoen afgetrokken worden? Het kan allemaal en de sky is the limit, zeker als je bereid bent fiks meer te betalen.

Deze Goddelijke Meesteressen met de hun zo dierbare ‘Money slaves’ bepalen voor de rest van de wereld hoe BDSM eruit ziet. Alleen daarom al zal onze dag van de vrijheid nog minstens een eeuw op zich laten wachten.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Toespraak TKW-Awards

Vlak voordat ik hier naartoe ging, ontving ik de GGE, oftewel de Grote Geheime Email. Drie hoofdletters, u weet hoe wij dat doen in de BDSM.

In het begeleidende schrijven stond: Je mag natuurlijk zeggen wat je zelf wilt…

Nu weten de mensen die mij een beetje kennen dat zo’n aanbod niet altijd een goed idee is. Dus daar zie ik uit beleefdheid vanaf. Ik mocht zeggen wat ik wilde als ik de uitslagen maar goed had en daar zie ik nu weer wel het nut van in.

In het totaal zijn er 5253 stemmen uitgebracht. Dat klinkt als een koel cijfer, maar stelt u zich al die devote slaven eens voor die met een knoop in hun piemel rondliepen om niet te vergeten dat zij nog op hun favoriete Meesteres moesten stemmen. Pure overgave, pure liefde. Eigenlijk verdienen zij met z’n allen de hoofdprijs, maar ja, ze hebben al een veel te leuke avond hier, dus daar zien we vanaf.

Volgens slaaf Joris die voor alles verantwoordelijk is bij The Kinky Web werd het een spannende strijd waarbij de kracht van sociale media opnieuw werd aangetoond. Die gratis informatie geef ik er graag bij voor degenen die dat nog niet wisten.

Het mooist – en daar herken ik slaaf Joris weer in – vond hij de prachtige en vaak ontroerende verhalen die geschreven werden om een nominatie te onderbouwen. Ook mij kan dat ontroeren. Inzet, liefde en devotie, kom daar maar eens om in de vanilla wereld.

Nu hebben ze het een oude man als ik toch nog lastig gemaakt, want er zijn bij de volgende categorie TKW Ambassadeurs vijf genomineerden en slechts drie prijswinnaars. Ik vind het moeilijk om tegen de twee die helemaal niets krijgen gewoon te zeggen: ‘Jammer, dan!’ dus hen bied ik na de uitreiking graag een drankje aan bij de bar.

Zoals dat hoort bij een uitreiking werk ik mij van onderen naar boven toe.

Meesteres Roxy en Meesteres Madieanne hebben een drankje aan de bar van mij tegoed. Sorry…

Meesteres Manita met 24,7% van de stemmen verdient de Troostprijs: Een Roos! Daar kun je hele leuke dingen mee want hij is van leer.

Meesteres Denise met wie ik graag meer dan één drankje aan de bar had gedronken, krijgt de tweede prijs met 25,8 % van de stemmen. Zij ontvangt een McHurt Paddle en als het goed is moet er iemand zijn die dat wapen voor haar hier in ontvangst neemt.

Marc van Vlaanderen scoorde het hoogst met 41,6% van de stemmen en hij ontvangt een vette cadeaubon van bol.com.

We gaan nu door naar de categorie Events! Vier genomineerden en drie winaars. Mijn hersenen beginnen te kraken. We gaan weer van onderen naar boven. De hele Femdomania club zou een borrel van me aan de bar moeten krijgen, maar ik durf dat budgettair niet aan. Let’s take a rain check.

Wederom van onderen naar boven;

Op de derde plaats Club Femme met 4 % van de stemmen. Niet slecht want ze kwamen laat in de race binnen. Respect!

Op de tweede plaats Club Amystique met 42.9% van de stemmen. Daarvoor ontvangt Meesteres St Lawrence een Spiked Paddle.

Op de eerste plaats, mijn eigen favoriete club: Manita’s Fetisj en BDSM Play Party met 49,7 % van de stemmen goed voor een stevige cadeaubon van Bol.com. Ja, ik zie jullie wel denken… Maar dit verliep allemaal uitermate eerlijk.

Nu het spannendste deel: de categorie Beste Dominant. Zeven genomineerden, drie prijswinnaars. Laat ik er niet te lang omheen draaien…. Meesteres Manita, Meesteres Denise, Meesteres Lisa en Meesteres Shane, het wordt een drankje aan de bar met mij. Sorry!

Meesteres Natalie krijgt de troostprijs met 16% van de stemmen en neemt daarvoor een Roos in ontvangst.

Meesteres Kim met 26,7% van de stemmen heeft een solide tweede plaats en ontvangt daarvoor een Ketting Flogger van McHurt die ik helaaas niet op haar mag uitproberen…

Geheel bovenaan, High & Mighty, zien we …tromgeroffel…, …meer tromgeroffel… Meesteres Manouk met 32,7% van de stemmen en daarmee krijgt zij de hoogste prijs bestande uit een London Tanners Paddle en een overnachting in de Hoxton Dungeon Suite!

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Interview Meesteres Manita

Meesteres Manita behoeft eigenlijk geen enkele introductie. Zij is een fenomeen en wie haar niet kent als Meesteres heeft in ieder geval over haar maandelijkse feest Manita’s BDSM Fetish Play Party gehoord of is er geweest. Het is een van de weinige feesten waar nog echt gespeeld kan worden.

TKW: Manita, hoe lang zit je in de BDSM?

Manita: Professioneel vanaf 2000

TKW: Hoe is dat zo gekomen?

Manita: Tsja, daar is mijn ex-man de schuld van.

TKW: In welk opzicht?

Manita: Toen ik hem leerde kennen, had ik eigenlijk niks met BDSM. Maar hij zag me gelijk al als iemand die hij wel kon opvoeden, zeg maar.

TKW: Hij zag je als talent?

Manita: Ja!

TKW: En je hebt geen fase doorgemaakt als onderdanige, maar je begon meteen als Meesteres?

Manita: We hebben het een keer geprobeerd en dat werkte niet.

TKW: Je moest lachen?

Manita: Nee, ik kreeg een beetje een paniekaanval vanwege het feit dat mijn handen en voeten aan elkaar zaten. En dat was in een moment dat we hele spannende dingen aan het doen waren. Het was heel opwindend maar toen was het over bij mij, er was opeens niets opwindends meer aan.

TKW: Je staat bekend als een vrij harde Meesteres, die stevig spel speelt. Geen… eh, hoe zeg ik dat netjes.. Geen hoer met een zweepje, zeg maar… Een old-school Meesteres neem ik aan?

Manita: Nee, ik vind dat wel het leukste maar ik kan ook wel met mensen spelen die niet zo veel kunnen hebben en ik heb daar ook genoeg spullen voor. Ik kan wel lief zijn.

TKW: Oké, haha! Op de achtergrond wordt druk nee geknikt. Maar goed, je kunt dus ook heel lief zijn.

Manita: Ja, ik heb in de loop van de jaren gemerkt dat het belangrijk is dat het voor een bepaalde groep mensen duidelijk is dat ik ook wel lief kan zijn. Sommigen willen dat helemaal niet weten natuurlijk.

TKW: Maar je bent dus op je best als je hard kunt spelen?

Manita: Nou, dat vind ik het leukste, ik geniet er van om mensen pijn te doen als ze dat leuk vinden.

TKW: Hoe is dan de verhouding dominantie/sadisme bij jou?

Manita: Ik denk dat ik meer een sadist ben dan een dominant.

TKW: Je hebt een eigen studio in Zaandijk. Mensen die een sessie met je willen boeken doen dat dan in Zaandijk. Dat staat dus los van Manita’s SM Party op de Showboat?

Manita: Ja, maar het is wel geboren uit dat ik daar ben gaan werken. Toen ik weg ging – of eigenlijk weg moest bij Maxime vanaf het moment dat alles gelegaliseerd werd – heb ik eerst nog een tijdje in Oost gewerkt maar dat was illegaal dus daar had ik snel genoeg van. En wij kwamen vroeger wel op de boot om zelf te spelen, Rob en ik, dus we wisten dat daar een ruimte was, maar dat stelde niet zo veel voor. Er was een sling, een Andreaskruis en een gyneacologenstoel en het was er heel donker. Je zag bijna niets. Het was gewoon echt een darkroom. Op een gegeven moment wilde ik er wel mee doorgaan want het ging heel goed in die tijd en toen zijn we eens met de eigenaar van de Showboat gaan praten en hebben we allebei wat dingen gedaan om ook voor hun die ruimte op te leuken en zo ben ik daar begonnen. Zij kwamen met het plan dat ze wel thema-avonden wilden gaan doen en toen heb ik aangeboden dat ik wel een fetisj-avond wilde gaan organiseren een keer in de maand.

TKW: Is het een fetisj-party of is het meer een BDSM-party?

Manita: Het is begonnen als een fetisj-party maar het is nu eigenlijk een fetisj-BDSM-play-party. Het is dus eigenlijk alles. Want ik denk dat het fetisjgehalte overduidelijk is als je daar voor het eerst binnenkomt en je ziet allemaal mooi geklede mensen. En beneden is er een goede speelgelegenheid die altijd volop gebruikt worden. Het is daar altijd druk.

TKW: Onder het wakend oog van Thysca.

Manita: Ja, mijn pitbull. Die doet het goed.

TKW: Er gaat dus ook nooit wat mis?

Manita: Nee, ik heb daar drie mensen voor rondlopen. Als zij denken dat er iets gebeurd wat onveilig is dan spreken zij die mensen daar op aan of ze proberen zo bij te sturen dat het de volgende keer niet meer gebeurt. Ja, behalve die ene keer toen iemand een Madame Jeanet in iemands kut had gestoken… Zo, die pestlijder!

TKW: Hoeveel mensen komen er gemiddeld?

Manita: Gemiddeld is het tussen de 170 en 220. Soms heb je een uitschieter naar 270 en soms een uitschieter naar 140.

TKW: En als je nou zelf zou zeggen wat wezenlijk onderscheidend is tussen Manita’s Party en al die andere parties?

Manita: Dat we goede speelgelegenheid hebben, goede dansgelegenheid, ruimte om te relaxen en te kletsen, er is eten, eigenlijk is alles heel goed verzorgd. Het is natuurlijk begonnen naar aanleiding van het gevoel dat ik altijd iets miste als ik uitging. Vroeger gingen we wel eens naar ‘Passion’, dat was hartstikke leuk, maar als je daar een keer een avond naartoe ging en je ging niet spelen en je hoorde de hele avond ‘Paradise by the dashboard light’, tsja… Al die kleine ergernisjes die je in de loop der jaren bij andere feestjes hebt meegenomen die probeer je dus nu te vermijden en op te lossen.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

Interview Madieanne

TKW: Jij staat bekend als cult-Meesteres.

Madieanne: Nou ja.. wat versta je onder cult-Meesteres?

TKW: Kleurrijk, oud en vertrouwd?

Madieanne: Ik ben niet oud!

TKW: Even serieus nu. Ok, stop, overnieuw… Zucht… Nu kan ik zeker ook niet vragen hoe lang je in de BDSM zit?

Madieanne: Jawel… (lacht) Ik zie mezelf zo’n 33 jaar als professioneel. Voor die tijd was ik al lekker bezig, maar 33 jaar zie ik mezelf als een Domina die professioneel bezig is en daar ook haar inkomen uit haalt. Het is een levensstijl die ik heb opgebouwd.

TKW: En voordat je die commerciële Domina werd, hoe ontdekte je dat je anders was, zeg maar, dan recht-op-en-neer?

Madieanne: Nou, ik had al heel vroeg vanaf een jaar of zeven ruzie met mijn ouders en ik was altijd met de dieren bezig want die luisterden naar me en die had ik onder controle. Kalveren kon je vastbinden, koeien kon je melken en dieren stellen geen moeilijke vragen. Daar heb ik me altijd mee bezig gehouden. Ik ben een boerendochter. Mijn ouders hadden hele andere ideeën voor mij in petto. Ik hou niet van beperkingen. Ik ben heel creatief en ik heb veel fantasieën waar ik wat mee wilde doen en die werden aan alle kanten beperkt. Op mijn dertiende dacht ik dat ik dat allemaal wel gezien had.

TKW: En toen ben je het huis uitgelopen. Dat gebeurde vaak in die tijd.

Madieanne: Oh, is dat zo?

TKW: Ja, ik geloof dat ik ook zo’n beetje op mijn zestiende weggelopen ben. Dat was in de mode, toch?

Madieanne: Ah, vandaar! Ja, het was hippietijd. Als jong meisje sta je dan op straat en je hebt geen legitimatie, geen paspoort en ook geen handtekening van je ouders. Dan woon je op straat, heb je geen huis, geen werk en het enige wat je eigenlijk als mogelijkheid hebt is je creativiteit. Dus ik woonde in kraakpanden, maakte sieraden en ik werd op een gegeven moment vaste bezoeker van ondeugende sekswinkels want daar zag ik allemaal leuke speeltjes. Ik dacht dat als ik een man op bed vastbindt en ik ga er een beetje boven staan en ik vertel allerlei leuke verhaaltjes en vertel hem hoe hij eruit ziet dat hij mij dan spannend zou vinden zonder de mogelijkheden te hebben om mij naar beneden te praten. En als je dan een paar leuke vibrators bij de hand hebt, dan redt die vibrator het altijd van een landing boven op hém.

TKW: Zo dus, ok. En zo jong al. Dat doet vermoeden dat het niet helemaal leuk is gegaan met de ontwikkeling van je seksualiteit.

Madieanne: Nee hoor, dat is niet zo! Ik was zo jong toen ik van huis weg ging en Ik was niet voorgelicht, op geen enkel gebied. Het was een artikel 31 zwarte kousen gebeuren bij ons thuis.

TKW: Gezellig…

Madieanne: Mja, ik draag nog steeds zwarte kousen, ik heb nog steeds een voorliefde voor zwarte kousen.

TKW: Ja, je moet ook aan iets trouw blijven, natuurlijk.

Madieanne: Ja, ja, ja… Ik kwam er als jong meisje achter dat het enige wat er eigenlijk toe deed seksualiteit was. Ik was niet van plan om op die jonge leeftijd seks te gaan hebben. Ik zocht het meer in controle en macht. Het enige wat ze wilden was een keertje over me heen en dan was het wel klaar en ik had zoiets van: nee, dat ga ik niet doen, echt niet! Als jij me wilt hebben, dan zul je er iets voor moeten doen en zelfs al doe je er wat voor… Ik ben iemand die heel gevoelig is qua intimiteit en relaties. Als ik niet eerst van iemand hou, een geestelijke verwantschap voel dan is seks voor mij onmogelijk. En dat is nog steeds zo

TKW: Dat klinkt nog steeds heel erg als artikel 31…

Madieanne: Nee hoor, ik ben gewoon monogaam en dat bevalt me uitstekend. Het idee alleen al om een one-night-stand te moeten hebben of een onderdanige die tussen mijn benen kruipt. Daar zijn ze gewoon niet goed genoeg voor! Daar heb ik mijn eigen man voor nodig.

TKW: Je moet ook eerst goed oefenen. De eerste twee- of driehonderd one night stands stellen niks voor, daarna wordt het pas leuk.

Madieanne: Nee, ik ben… eh… eh… Bah! Hahaha!

TKW: Even serieus. Inmiddels ben je bekend in Nederland juist vanwege je creativiteit. Jij bent een van de eersten die zich met mummificatie bezighield.

Madieanne: Mummificatie, transformatie, rubber dolls, van die vrouwelijke maskers. En ook de ontwikkeling van het vacuüm bed. De eerste vacuümbedden komen uit onze toko. Ik ben altijd op zoek naar dingen die er nog niet zijn en als ze er al zijn kijk ik altijd of ik het nog leuker kan maken en hoe ik er nog nog meer plezier aan kan beleven. Stilstaan is achteruitgaan voor mij. Ik had altijd in de kunst gewild en dat is het niet geworden. Ik vind de mens het meest kunstzinnige wat er op de wereld bestaat. De creativiteit om bij iemand in zijn geest te kruipen en te kijken hoe het bij die ander is en wat kan ik met ze, hoe draai ik ze gek, de mogelijkheden daarvoor. Dat is mijn ding.

TKW: Nu staan performance-kunst en BDSM-spel niet zo gek ver uit elkaar. Ik zag je een keer op Manita’s Party bezig met een badje en twee rubber fetisjisten en een heleboel glibber. Wasmiddel of zo?

Madieanne: Nee, dat was een goedje dat veeartsen ook gebruiken. Het is een soort poeder en als je daar water bij doet dan kun je een arm makkelijk ergens insteken. Maar als je dat op de buitenkant bij rubber gebruikt op het lichaam dan heb je geen enkel houvast en dan kun je over elkaar heen liggen worstelen en ik ben redelijk goed met worstelen, dat is een van mijn favoriete bezigheden. Iemand klem zetten, een bondage maken, of wat voor manier dan ook. Ja, ik weet waar de krachtpunten zijn en wat je moet vastzetten om te zorgen dat je macht hebt.

TKW: Dus voor een doordeweekse SM-sessie moet men eigenlijk niet bij jou zijn.

Madieanne: Jazeker wel!

TKW: Zolang je je creativiteit maar kwijt kan?

Madieanne: Nee, nee, dat is niet waar! Als iemand aan de deur staat, aanbelt en de deur gaat open dan staat daar een volledig blanco persoon voor mij. Dan begint de ontdekkingstocht naar het gevoel. Wat kan ik met je, wat triggert jou, wat zijn de mogelijkheden en onmogelijkheden? Hoe kan ik zorgen dat ik je helemaal gek draai… Dat is voor mij geweldig. Mijn macht om jou te controleren. Ik ben gek op allerlei speeltjes, vibrators, elektra, bondages, neukmachines, het maakt me allemaal niet uit. Als ik jou vastzet en ik kan je gek draaien en je komt gillend klaar en je voelt het vanuit je teenpunten tot aan je kruin kriebelen. Die macht om iemand zover te krijgen dat hij zoiets heeft van: ‘Ik ga klaarkomen, mag ik klaarkomen?’ Dat ze toestemming vragen en ik dan zeg: ‘Zie maar dat je het tegenhoudt dan.’ Dat is veel leuker! Je hebt helemaal geen toestemming nodig. Als je dan wel klaarkomt dan heb je een probleem, hè…? Tsk… Zó weinig zelfcontrole…

TKW: Hoe wordt een probleem bij jou gemiddeld opgelost?

Madieanne: Ik heb geen gemiddelde problemen. Ik hou niet van gemiddelden, ik hou van variatie. Ik ben heel gauw verveeld. Als ik een paar keer dezelfde sessie heb gedaan denk ik al gauw: oh nee he, niet weer hetzelfde. Laten we eens wat anders gaan doen. Ik ben een persoontje wat elke keer een nieuwe uitdaging nodig heeft en een andere insteek. Vandaar dat ik mijn studio meer een snoepwinkel noem. Er is eigenlijk niets wat ik niet heb.

TKW: Ik vind het meer een museum want alle speeltjes die er geweest zijn in de BDSM, je hebt ze allemaal in huis.

Madieanne: Het is geen museum want daar ligt alles netjes opgeslagen en bij mij wordt alles gebruikt. En ik kijk elke keer of ik er weer wat anders mee kan verzinnen. Ik ben een ondeugd en als ik een pestbui heb dan zijn heel veel mensen daar blij mee.

TKW: Ehm..ja. Toch, als je bij jou binnenkomt is het eerste wat je ziet de kamer die duidelijk ingericht is om mannen te feminiseren.

Madieanne: Nee dat is niet waar, als je binnenkomt dan sta je in het halletje en daar heb je allerlei bondage mogelijkheden en als je het toilet in gaat dan zijn daar allemaal dingen om je vast te zetten en om je op te vullen. En de middelste ruimte is een speelruimte voor BDSM. Maar waar ik het gesprek heb is inderdaad het medische bed, de elektra, de travestie en dan heb ik nog een ruimte met een kooi voor eenzame opsluiting en overnachting en daar heb ik ook een dubbelbed waar ik je vast kan zetten en bovenop je kan zitten en kan zorgen dat je geen kant uit kunt en ik overal bij kan. En natuurlijk de overnachtingen en de workshops.

TKW: Zeer veelzijdig dus.

Madieanne: Er is eigenlijk weinig wat Erik en ik niet samen doen. Alles behalve seks want dat hebben we met z’n tweeën. Maar een ander helemaal naar hun hoofd te kunnen neuken of het juist helemaal kunnen destroyen, helemaal een orgasme kapot maken, dat vinden we ook wel leuk.

TKW: Hoe maak je een orgasme kapot?

Madieanne: Nou als die ander denkt dat hij een lekker orgasme krijgt en dan stoppen en hem dan juist helemaal leeg laten lopen zonder dat hij er van geniet. Je kan een opmerking maken waardoor iemand het ineens helemaal niet meer leuk vindt maar wel helemaal leegloopt. Hahaha!

TKW: Dus nog steeds aan het koeien melken?

Madieanne: Ja! En ik draag ook nog steeds zwarte kousen. En ik heb zelfs een kleine aandoening van het koeienmelken. Daar krijg je een soort RSI van, een melkarm. Maar ik doe geen handmatige bevrediging bij iemand, ik trek mensen nooit af. Daar heb ik allemaal andere leuke speeltjes voor. Maar ik ga niet aan iemand lopen sjorren of zo. Met een terminator zit je alleen maar met je hand in een bepaalde stand, ik zie dat niet als handmatig klaarkomen.

TKW: Nee, nee, ik zit je niet aan te vallen hoor. Dat doe ik niet in een interview, je aanvallen doe ik daarbuiten.

Madieanne: Ha, dat is leuk! Ik verzin met Erik samen allerlei leuke ideetjes voor kleinschalige meetings voor een man of 20. Doen we de paardjes, de ponymeet, de chaingang, het betaarten en zo.

TKW: Het betaarten of taarten gooien, in hoeverre valt dat binnen de BDSM?

Madieanne: Nou, je bent gekleed in het rubber of een glanzend materiaal en voor de rest is het ‘t uitleven van een fantasie. Ik vind het ook leuk om met iemand de strijd aan te gaan maar meestal durft niemand iets terug te doen. Nou mogen ze!

TKW: Hè, wat een gedoe…

Madieanne: Ze mogen me betaarten en daar moeten ze echt hun best voor doen want ik schuif ze zo met mijn benen onderuit.

TKW: Dus al die klanten die eerder leeggelopen zijn komen dan zo hun revanche halen?

Madieanne: Ja, leuk toch! Ik kan goed om mezelf lachen en ik heb zelfspot. Ik hoef ook niet zo nodig Meesteres Madieanne te zijn, ik ben gewoon Madieanne en als je vastligt hoe wil je dan dominant tegen me zijn, ik ben toch al de baas. Je krijgt een punthoofd van ‘Ja Meesteres, Nee Meesteres.’ Als je dat 20 keer gehoord hebt, dan gaat er een knevel in met sambal. Dan gaan ze lekken en kwijlen en dan wordt het wat amusanter en dan kan je ze ook de opdracht geven om het dan maar 100x te zeggen.

TKW: Hoe zie jij in jezelf de verhouding sadist/dominant?

Madieanne: Ik ben geen sadist.

TKW: Terwijl je wel iemand een ballgag indoet met sambal?

Madieanne: Dat is toch niet sadistisch, dat is gewoon lollig. Je gaat er niet dood aan, je krijgt geen blauwe plekken, er gaat niks stuk. Beetje kwijlen, beetje kramp in je kaken, er gaat niks stuk. Dat is alleen maar aardig.

TKW: Als iemand zich aangeproken voelt door deze uitnodigende teksten van je, hoe kunnen ze dan in contact met je komen?

Madieanne: Moeite doen.. 😉

TKW: Ja, maar nu even praktisch zodat mensen met geld het ook begrijpen.

Madieanne: Ik heb een website Madieanne.com en daar staat een formulier op en als je dat netjes invult met info van jezelf dan kan het zijn dat je een leuk berichtje van me terug krijgt waarin ik je uitnodig om eens contact met me op te nemen. Ik wil iemand graag persoonlijk spreken, ik wil een stem horen om te weten of wat jij zegt en wat ik bedoel op één lijn zitten. Als ik denk dat ik een hoop plezier aan je ga beleven dan mag je een afspraak maken. Wees welkom als je durft.

TKW: En wat kost dat genot van jou voor een uur?

Madieanne: Mijn genot? Jouw genot!

TKW: Maar jíj zegt dat je er van geniet. Ik niet.

Madieanne: Ik geniet in mijn hoofd. Ik kom altijd zingend uit de studio. Vanaf 180 euro. Je kunt me ook samen met Erik boeken. Dan is hij de dokter en ik de verpleegster want als je medische sessies doet is het handig om meer dan twee handen te hebben, in verband met schoonmaken en aangeven van de spullen. Ik ben dan de hele lieve sarcastische verpleegster die super lief met je is terwijl de dokter hele enge dingen met je doet. Ook met overnachtingen is het zo dat je wel weet wanneer je er in gaat maar nooit weet wanneer je eruit komt.

[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]

Geplaatst op door

French judge overrules Facebook’s TOS

For many Europeans who feel strongly connected to the US it is hard to understand why American censors seem to have no problem with pictures of violence on the Internet, whereas they are utterly allergic to images showing something as harmless as a nipple.

So much so that they use their Terms of Service as a tool to delete pages and profiles containing nudity.

It seems to be no problem for Facebook to host pages for the Ku Klux Clan or groups who want to tell the world that homosexuals are mentally ill and should be hunted down. That is a celebration of freedom as far as the largest social network is concerned.

A Frenchman, whose name has not been disclosed, filed a complaint against Facebook in a French court, arguing that his rights to free speech had been compromised because the social network could not distinguish pornography from art. The painting in question L’Origine du Monde, by Gustave Courbet, is on display at the Musée d’Orsay in Paris.

Facebook lawyers argued that – according to their Terms of Services – such cases could only be heard in California courts. The French high court disagreed, stating that the clause is abusive.

‘This decision will create jurisprudence for other social media and other internet giants who use their being headquartered abroad, mainly in the United States, to attempt to evade French law,’ Stephane Cottineau, the teacher’s lawyer, said following the decision. The teacher is seeking €20,000 ($21,900) in damages, according to French daily Le Figaro.

 
Source: The Verge with special thanks to Laura Henkel owner of Sin City Gallery, Las Vegas.