I was working on a photographic sequence with Toy. This particular photograph of Toy smoking doesn’t fit the sequence, but it is a beautiful standalone, so I decided to post it here. Thank you, Toy, for a great productive afternoon!
Toy Smoking
Bull Whips
Gaat u wel eens naar BDSM workshops?
Ik niet. Waarom weet ik niet precies, want er zijn toch hele goede workshops, maar over het algemeen worden ze toch georganiseerd door charmante, ondernemende types die van hun hobby hun werk hebben gemaakt.
De wijsheid die ze te delen hebben komt vaak niet veel verder dan het motto: uw financiële bijdrage vult mijn uitkering voldoende aan om zelf ook weer wat speeltjes te kunnen aanschaffen.
Wel ben ik eens puur bij toeval in een workshop beland die gegeven werd door een Amerikaan die alles van bull whips wist. Hij kon die zwepen laten zingen en knallen dat het bijna kunst was. Het kon haast niet anders of hij had op koeien geoefend want zoveel zwierigheid bereik je alleen als je niet bang hoeft te zijn al te blijvende schade aan te richten.
De workshop vond plaats in Antwerpen en de bezoekers van de workshop kwamen voor het merendeel uit Rotterdam, de stad van de mensen die alles graag grondig aanpakken. Zo zag ik een man met een hagelnieuwe bull whip die zeker meer dan vier meter lang was en naast hem stond een anderhalve meter hoge, hooguit 45 kilo wegende onderdanige echtgenote met het uiterlijk van de ideale huisvrouw. Ik kon alleen maar hopen dat hij het gevaarte niet in een flatje te Spijkenisse ging uitproberen.
Die Amerikaan was tijden bezig zijn zwepen uit te stallen en de Rotterdammers stonden met serieuze blikken aan de bar te wachten met een glaasje water.
Zelf was ik net klaar met een fotografiesessie in diezelfde dungeon, dus ik liep me wat te vervelen in afwachting van het bestelbusje dat mij en mijn apparatuur terug zou brengen naar huis. Ik schonk mezelf wat in, probeerde de bezoekers wat op stang te jagen door op een breedgebouwde twee meter hoge Dominant af te lopen en te vragen of die van hem ‘ook zo lekker lang, stevig en dik was’ als die van het mannetje naast hem.
Kortom, ik vermaakte me wel.
Ik zag hoe de Amerikaan een champagnekurk met een draadje aan het plafond bevestigde en keek toe hoe de leergierige bull whip bezitters langzaam de dungeon inliepen om zichzelf op te stellen bij de achterste muur. Daar stonden ze dan met hun ernstige blikken. De sfeer was bijna religieus te noemen.
Ik graaide wat door de bull whips op zoek naar eentje met een bijzonder mooi afgewerkt handvat. Ik vond er een en kon het opeens niet laten om te proberen of ik ook zo’n mooie knal met de zweep kon laten weerklinken als de Amerikaan mij eerder had voorgedaan.
De knal oftewel de ‘whip crack’ lukte in het geheel niet. Wel hoorde ik het droge gestuiter van de champagne kurk die door de ruimte kaatste. Ik had het ding niet eens zien hangen op dat moment, laat staan dat ik had getracht het te raken.
Ik draaide me om en ik keek naar de Rotterdammers die mij met open mond stonden aan te staren. Het was zo’n moment als in een avonturenfilm. Vlak voordat de hoofdpersoon in de pan stapt om door de wild beschilderde inboorlingen gaar gekookt te worden, besluit de medicijnman hem tot god te verheffen, waarna al die met speren dreigende woestelingen op hun knieën vallen om hun nieuwe god te eren.
Zoals iedereen ben ik extreem gevoelig voor bewondering, zeker wanneer die niet verdiend is, dus ik schonk mezelf nog eens een aantal malen ruim in en toen ik eenmaal op het punt stond om ook op mensen te gaan oefenen wist mijn assistent me gelukkig met zachte dwang naar het bestelbusje te begeleiden.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
Klein protest
Zo’n vier jaar geleden toen mijn eerste grote tentoonstelling in Moskou opende, heb ik weinig gemerkt van een anti-gay klimaat. In ieder geval niet bij de Moskovieten zelf. Uitgaansgelegenheden bezoekend had ik eerder het gevoel dat Moskou het San Francisco van het Oosten was.
Op dat moment werd echter wel al van overheidswege hard aan wetgeving gewerkt die de vrijheden van homoseksuelen aanzienlijk beperkte. Nog vond ik dat ik mij daar niet teveel van moest aantrekken omdat de positie van minderheidsgroepen in Nederland ook niet zo rooskleurig is als ik mij zou kunnen voorstellen. Wij discrimineren ook. Het zou volmaakt schijnheilig zijn om Russen te veroordelen op de behandeling van homoseksuelen als wij zelf vanuit een geschiedkundige optiek nog niet eens zo heel lang gelijke rechten bieden aan mensen met een seksualiteit die afwijkt van het sociaal geaccepteerde gemiddelde.
Vrij snel na de opening van die tentoonstelling die nu na vijf jaar nog hangt aan de Novy Arbat op een steenworp afstand van het Kremlin en uit werken bestaat die mensen tonen uit het hele spectrum van seksuele geaardheden, dus ook travestieten, transgenders en transseksuelen, gebeurde iets wat ik in het geheel niet had verwacht. De oproerpolitie in Moskou maakte een redelijk bloederig einde aan de Gay Pride.
Ik was stomverbaasd. Mijn contacten in Moskou hadden mij immers langs clubs gevoerd die een volkomen vrij beeld van homoseksualiteit lieten zien. Ik zocht naar verklaringen voor de anti-homopropagandawet. Ik moest denken aan de mores van de USSR waarin seksualiteit redelijk vrij was zolang je er maar niet over sprak. Een benadering die bij de jeugd in Westerse landen ook weer langzaam aan populariteit wint.
Ook kon ik enig begrip opbrengen voor het feit dat Rusland lang vrij van AIDS was geweest en dat het aantal seropositieven explosief steeg naarmate de grenzen verder opengingen. De Russen hebben nu eenmaal een diep ingewortelde angst vermorzeld te worden door krachten van buitenaf. Geef ze eens ongelijk na Napoleon en Hitler, denk ik dan.
In Nederland groeiden inmiddels de protesten. Het jolige rijmwonder Dolly Bellefleur kraaide er vals op los met haar anti-Poetin protestlied en het sentiment ontstond dat de jaren zeventig weer opbloeiden toen Poetin een bezoek bracht aan de Amsterdamse dependance van de Hermitage.
Parallel daaraan kwamen in Moskou de aanvallen op het erotisch museum waar mijn werk werd tentoongesteld. Eerst redelijk zachtaardig door ambtenaren die grote hoeveelheden geld vroegen voor reclame aan de straatzijde, later wat grover met knuppels en zoutzuur door Poetingetrouwen of lieden die handelden in de geest van de immens machtige Russisch-orthodoxe kerk.
Ik mag dan graag grapjes maken over bijvoorbeeld Dolly Belefleur, maar ik sta wel achter solidariteit met de Russische LBGTQ-gemeenschap.
Over het geheel genomen ben ik echter een vervelende man en dan word je vanzelf een eilandje in een maatschap van brave meelopers. Dus wat kon ik doen? Mijn tentoonstelling met veel bombarie uit Moskou terugtrekken en vervolgens breed persberichten verzenden om mij te verzekeren van publiciteit in de Nederlanden? Op zich was dat wel een aantrekkelijk idee, want mijn werk krijgt genoeg aandacht in zowel de US als Rusland, maar in mijn eigen stad Amsterdam heb ik nog nooit een tentoonstelling gehad, laat staan dat ik hier ooit werk zou hebben verkocht.
Ik besloot gewoon mijn mond te houden, zelfs nadat mijn werk herhaaldelijk de BBC haalde in verband met vernielingen.
Wel heb ik iets verzonnen wat alleen een vervelende man zou kunnen verzinnen. Het principe is simpel. Plaats ik een foto die direct of indirect LBGTQ-gerelateerd is op mijn Facebook-fotografiepagina, dan geeft Facebook me niet alleen de mogelijkheid dat bericht te promoten voor 16 Euro, maar ik mag ook nog kiezen waar mijn advertentie verschijnt. Ik kies dan – u raadt het al – voor Rusland.
Bovendien heeft Facebook een optie ‘Insights’ waardoor ik veel over mijn doelgroep kan leren. Zo weet ik nu – en dat werd ook al duidelijk uit de soms bijzonder bittere commentaren – dat vooral Russische vrouwen zeer gekant zijn tegen LBGTQ-rechten.
Waarom? Ik kan er alleen maar naar gissen.
Vermoeiende onderdanigen (m/v)
Af en toe wil ik even een paar weken niet meer aan BDSM herinnerd worden. Ik koester grote bewondering voor mensen die spreken over hun BDSM-leefstijl, maar zelf kan ik me daar niet alles bij voorstellen. Ik zie me bijvoorbeeld nog niet zo makkelijk in leren pak met een bull whip aan de riem naar een zakelijke afspraak gaan.
Helemaal claustrofobisch word ik als ik de afkorting 24/7 hoor. Hoe masochistisch moet je toch zijn als Dominant om elke dag weer van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat een onderdanige (m/v) te entertainen? Als je er niet voor betaald wordt, bedoel ik.
Dat doet me denken aan de eerste slaaf die ik ooit had. Ja, ik ben met mannen begonnen, dat vond ik indertijd makkelijker. Ik was jong en ik had allerlei idealistische ideeën over vrouwen, dus daar waagde ik me als het om Het Spel ging niet zo makkelijk aan.
Het biedt in tegenstelling tot wat men zoal denkt weinig echte voordelen om biseksueel te zijn, maar als Dominant in de BDSM heb je wel aanzienlijk meer keus.
Terug naar die eerste slaaf.
Rinkedekinkel. Ik werd wakker van het geluid van brekend porselein en even later stond mijn slaaf in de deuropening van de slaapkamer. ‘Ik ben stout geweest…’ Door het ene oog dat ik voor de gelegenheid geopend had, zag ik hem staan. Zongebruind, goed getraind lijf, pruillipje en die vertrouwde nietszeggende blik in zijn fletse, blauwe ogen.
‘Sodemieter op! Ik slaap nog.’
‘Je begrijp me niet. Ik heb op-zet-te-lijk drie kopjes stukgegooid. Ik verdien straf!’
Ik sloot mijn ene oog weer, draaide me met een diepe zucht om in bed en wachtte geduldig op de klap van de voordeur. Ik kende het ritueel. Slaafje ziedend op weg naar huis waar hij zichzelf meteen met veel moeilijk doen en zonder hulp van derden in een bondage zou werken. Om dan vervolgens zo geil heen en weer te draaien in zijn bed dat het sleuteltje van zijn boeien van het nachtkastje afkletterde zodat hij – zoals eerder gebeurd was – 16 uur moest liggen roepen voordat de buren de politie belden om hem te bevrijden.
Stampvoetend stond hij dan voor mijn deur. ‘Het is allemaal jouw schuld! Jij geeft me niet wat ik hebben wil. Heb je wel enig idee hoe vernederend het is als de hele buurt om de hoek staat te kijken als de politie je je moet komen bevrijden uit je eigen bondage?’
Ja, daar had ik beeld bij. Heel vrolijk beeld zelfs.
‘Ik heb nog drie kopjes van je tegoed, muts,’ zei ik terwijl ik met een grijns een veel te schurend henneptouw over de balken in mijn woning wierp. ‘Ga daar maar staan. Kinnetje omlaag, beentjes bij elkaar en armpjes omhoog.’
Een prima humeurtje had ik dan. Af en toe moest hij gewoon even een paar dagen oprotten. Dan was alles weer goed.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
Hoeren met zwepen
Sinds een paar jaar woon ik vrijwel midden op de Amsterdamse Wallen. Dat was al jaren mijn wens, omdat ik als 22-jarige een hekel had aan het verslaan van krakersrellen of slordige oorlogen tussen volksbevrijdingslegers. Dus koos ik als fotograaf en verslaggever voor de Wallen als mijn werkterrein. Mijn eerste opdracht vergeet ik nooit. Zo simpel als de opdracht was, zo moeilijk bleek de uitvoering. Op het briefje van de redactie stond: ‘Zoek Zwarte Annie en neem een interview met haar af over SM.’
Ik bedacht me dat ik gewoon aan iedereen die doelloos met de hand in de broekzak over de Wallen liep zou vragen: ‘Kent u misschien Zwarte Annie?’ Vroeg of laat moest iemand dan antwoorden: ‘Natuurlijk, als je nou bij dat tweede steegje rechts op het vierde raam aan je linkerhand aanklopt, dan doet Annie zelf open.’
Zo simpel bleek het niet te zijn. Na twee dagen mijn onkostenvergoeding te zien krimpen door het excessief eten van broodjes kroket en patatjes oorlog, gaf ik het op om hoerenlopers de weg te vragen naar Zwarte Annie. Ik besloot efficiënter op te treden door gewoon bij de dames zelf aan te kloppen.
Als keurige jongen uit een zo mogelijk nog keuriger gezin was ik nog nooit bij een raamhoer geweest en de testosteron suisde in mijn oren. Eerst verspeelde ik een briefje van vijftig aan een prostituee die meteen wist waar Zwarte Annie’s raam was, maar na het geld aangenomen te hebben stuurde ze mij door naar een niet bestaand adres.
Dan pak ik het nog slimmer aan, bedacht ik mij. Ik ga gewoon bij de mooiste hoer naar binnen, laat me lekker verwennen en vraag vervolgens op weg naar buiten geheel terloops: ‘Trouwens, ken jij Zwarte Annie? Ik moet nog een boodschap voor haar afgeven en ik ben het precieze adres vergeten.’
Elke hoerenloper weet wat ik toen nog niet wist, namelijk dat een bezoek aan een raamhoer zowel ontzettend tegen kan zitten als extreem mee kan vallen. Het is een spel van uitersten. Het laatste gebeurde, geheel tegen de kansberekening in. Het leek de beste seks ooit. Ik kwam pas na een uur weer naar buiten. Leeg, helemaal leeg, tenminste voor zo lang dat duurt op je 22-ste.
Voordat de avond viel had ik ook het verjaardagsgeld van mijn extreem gulle Ome Joop er volledig doorheen geneukt, maar waar Zwarte Annie nu echt residentie hield, daarvan had ik nog steeds geen idee.
Ik zou een hoerenloper blijven voor een goed deel van mijn leven. Het leek me zoveel eerlijker. Je hebt behoefte aan seks zonder verliefd te zijn of te weten op wie. Je doet een hoer plezier met het geld en je breekt geen hart van iemand die meer van je vraagt dan alleen seks.
Zo zuiver vond ik het toen en zo zuiver vind ik het nu nog. Alleen suist de testosteron op mijn zestigste allang niet meer in mijn oren.
Wel heb ik een grote antipathie opgebouwd naar hoeren met zwepen. Door die groep ben ik in mijn vak als fotograaf te vaak besodemieterd. Vandaag had ik weer een conflict met zo iemand die zich Meesteres noemt, maar door de jaren heen een dusdanig ruime pijpbek heeft ontwikkeld dat zelfs de meest vastgesnoerde ballgag niet meer zonder een onsje stopverf vast zou blijven zitten.
Alleen al dat voortdurende Meesteres in de afzender van E-mails of op een een visitekaartje, dat is genoeg voor mij om geïrriteerd te raken. Meesteres ben je voor hen die onderdanig aan je zijn, niet voor de hele wereld. Door dat te pretenderen insinueer je onbedoeld dat BDSM niet uit vrije wil geschiedt en dus onder (huiselijk) geweld valt.
Een commerciële Meesteres die overal als zodanig aangesproken wenst te worden of zich nadrukkelijk zo presenteert heeft óf last van een minderwaardigheidscomplex óf ze lijdt aan megalomanie. Met iemand die aan een van beide kwalen lijdt is het slecht onderhandelen.
Van sommige hoeren in mijn buurt ken ik de achternaam. Sowieso zijn ze verplicht zich desgevraagd te legitimeren. Mevrouw Abdali of mevrouw Pieterse. Raamhoer worden ze pas genoemd als de rode neonlamp flikkerend tot leven komt en het gordijntje opzij geschoven wordt.
Van die Meesteres die me vandaag achteloos een poot probeerde uit te draaien zal ik nooit haar echte naam kennen. Het ligt voor de hand waar die geheimzinnigheid voor dient. In algemene zin zou niemand het recht mogen hebben om onder een schuilnaam, dus zonder enkele juridische verantwoordelijkheid, een ander vast te binden, te slaan of te vernederen.
Daarmee wordt iedere verantwoordelijkheid wanneer het mis gaat ontdoken. Dat zou in een rechtsstaat niet wenselijk moeten zijn. Zij die vinden dat zoiets wel moet kunnen, ondermijnen daarmee indirect de maatschappelijke acceptatie van BDSM.
Om mezelf weer te kalmeren denk ik dan vaak aan de 82-jarige Franse cult-Meesteres Cathérine Robbe-Grillet (geen schuilnaam) die stelt dat een Meesteres die geld vraagt voor haar diensten geen echte Dominant kan zijn, omdat ze door geld aan te nemen de ware macht bij de onderdanige legt.
[ Deze bijdrage werd niet eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
Opa vertelt (2)
Volgens mij heb ik nooit een opleiding echt helemaal afgerond, maar van de introductieweken heb ik altijd wel een waar feest weten te maken. Zo ben ik ergens in 1976 naar een avond van Dolle Mina gegaan, de toen vooraanstaande feministische beweging.
Ik kreeg daar prachtige verhalen te horen over de emancipatie van de mens en uiteraard hoorde ik als snotneus alleen de dingen die ik wilde horen, zoals dat mannen best wel eens mochten huilen en dat het zorgen voor kinderen niet alleen aan vrouwen voorbehouden was. Ik ben altijd stapel geweest op kinderen en de momenten met mijn eigen vader waren zeldzaam maar heilig.
De introductieavond was gratis te bezoeken, maar aan het eind stond een imposante, sigaar rokende, vrouw van haar stoel op en vroeg de samengestroomde eerstejaars studenten of er misschien ook belangstelling was voor een lidmaatschap van Dolle Mina.
Ik stak meteen mijn vinger in de lucht. De emancipatie van de mens, dat leek me wel wat. In eerste instantie werd er niet op mijn vinger gereageerd. Onzeker keek ik om me heen en tot mijn verbazing zag ik dat ik vrijwel de enige was die zijn vinger had opgestoken. Ik keek niet op een kwartje lidmaatschapsgeld meer of minder wanneer het een goede zaak betrof, maar de meeste andere aanwezigen kennelijk wel.
Vriendelijk, maar met moeizaam verhulde ergernis, legde de vrouw die eerder de vraag gesteld had me uit dat mannen geen lidmaatschap konden krijgen.
Licht geërgerd verliet ik het pand aan de Oude Gracht in Utrecht. Was ik dan soms geen mens of zo?
De lichte irritatie sloeg om naar een zekere ergernis toen ik een week later een grote groep feministes aan het raam van mijn studentenkamertje voorbij zag trekken die gewapend met spandoeken steeds dezelfde tekst scandeerden: ‘Alle mannen in een kamp en dan castreren!’
Het klinkt ongeloofwaardig nu, maar toen was het niet zo’n uitzonderlijke gebeurtenis. Ook ben ik mij bewust van het feit dat deze site door mannen bezocht wordt, die deze slogan wel opwindend vinden, maar voor mij als ontluikende Dominant was het een bijzonder verwarrende en nare ervaring.
Deze herinnering kwam weer omhoog toen ik hier een stuk las van Joris over gelijkheid binnen een BDSM-relatie. Hij gaf als voorbeeld zijn relatie met een commerciële Domina en dat is toch net iets anders dan een huis, tuin en keuken BDSM-relatie, maar ik herkende er veel in.
Ik roep namelijk al jaren naar mijn vanilla-kennissen dat er niets gelijkwaardiger is dan een BDSM-relatie. Ongelijkheid wordt namelijk vooral veroorzaakt door het feit dat er zaken van je verwacht worden waar je niet voor hebt gekozen.
Van vrouwen van mijn generatie werd niet alleen verwacht dat ze een deugdelijke opleiding volgden en een goede baan vonden, maar vooral dat ze naast die baan ook nog eens twee kinderen baarden en opvoedden, het vuilnis buitenzetten, dagelijks het eten op tijd op tafel kregen en hun echtgenoot ondersteunden bij zijn carrière.
Als je die lijst van verantwoordelijkheden zo opnoemt dan krijg je al snel het idee dat de gemiddelde Westerse vrouw au fond beter af was bij de Taliban. Vooral als de mannelijke echtgenoot ook nog eens veel meer verdiende en zijn ‘papadagen’ geheel besteedde aan zijn hobby’s of buitenechtelijke relaties in plaats van de zorg van de kinderen op zich te nemen.
Ik zeg niet dat het nu nog overal zo gaat, maar in de jaren tachtig was dit toch wel de gebruikelijke gang van zaken.
Het is niet voor niets dat parallel aan deze ontwikkelingen het woord kostwinner langzaam evolueerde naar het woord kostwinnaar. Wie het meeste verdiende deelde immers de lakens uit, zonder ze meteen te hoeven strijken, vouwen en geordend in de kast te leggen.
In een BDSM-relatie heb je mogelijkheden te kiezen. Vrijwel alles is gebaseerd op afspraken. Alles gebeurt in overleg.
Ik vraag veel van mijn onderdanige partner, maar niets waaraan zij niet zelf wil voldoen en ik bewonder haar daardoor zo dat ik haar zeker niet ga opzadelen met verantwoordelijkheden waar ik zelf gemakshalve liever van afwil.
Alles wat je immers doet hoort het spel te dienen, niet het spel te verzuren.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
Luxaflex
Veel mensen in mijn vriendenlijstje hebben een door mij gemaakte foto als hun profielfoto gekozen. Ik hou nu eenmaal van mensen en ik probeer hen zo voordelig mogelijk weer te geven. Dit tegen de verdrukking in van digitale camera’s die genadeloos de kleinste voor het menselijk oog amper zichtbare imperfectie weergeven. Lukt me dat, dan denk ik vaak; ik ben eigenlijk een sufferd ook, want ik zou goud geld kunnen verdienen bij een mortuarium met het toonbaar maken van verkeersslachtoffers.
Foute humor, ik weet het, maar het editen van foto’s kan soms een zware taak blijken. Dat ligt niet aan de mensen die ik fotografeer, maar aan het aantal megapixels van de gemiddelde professionele camera.
Afgelopen zaterdag had ik voor de verandering weer eens een flesje drank op en ik zag in de feed van Facebook de ene na de andere foto die ik gemaakt had achter een regenboog Luxaflex verdwijnen.
Nu ben ik als BDSM’er altijd een beetje jaloers op de acceptatie in de maatschappij van LBGTQ-mensen en bovendien hou ik er al helemaal niet van dat er maar wat met mijn foto’s aangerommeld wordt.
Dus plaatste ik in een opwelling de tekst: ‘Ik kom hier pas weer terug als jullie klaar zijn mijn foto’s te verneuken met regenboogvlaggetjes.’
Riskante tekst, want je wordt zomaar gezien als iemand die tegen gelijke rechten in algemene zin is. Zelfs als je een gediplomeerd biseksueel als ik bent, kun je je daar maar beter niet aan bezondigen.
Ik heb ooit eens gesteld (op basis van eigen negatieve ervaringen) dat ik een fel tegenstander was van het heterohuwelijk en dat werd meteen door bevriende homo’s en gender benders opgepakt als een gerichte aanval op het homohuwelijk. Dusdanig zo dat ik bij het passeren van het homo-café op de hoek uitgejoeld werd door een klein groepje mensen dat ik – voor een deel ook in vleselijke zin – goed had leren kennen.
Natuurlijk valt er met LBGTQ-mensen altijd prima te praten. Soms denk ik dat ze meer voldoen aan het beeld van voorbeeldburgers dan de gemiddelde ambtenaar die zijn leven duttend achter een bureau verslijt.
Dus ik ging een gesprek aan met de man achter het aids-magazine ‘Hello, Gorgeous!’ Het kostte weinig moeite om hem uit te leggen wat ik bedoelde. Een geanimeerd gesprek dat plotskaps toch een nare wending kreeg toen hij blijmoedig opperde: ‘Maar de meeste BDSM’ers zijn toch slachtoffer van incest of seksueel misbruik? Je gaat me toch niet vertellen dat het over het algemeen geestelijk gezonde mensen zijn die zich met BDSM bezighouden?’
Daar was ik even stil van. Waar kwam zijn wijsheid vandaan? Niet uit recent wetenschappelijk onderzoek.
Mijn conclusie was helder. Niet gediscrimeerd willen worden, betekent vooral dat je zelf moet stoppen met het discrimeren van anderen.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
Working as a photo journalist
I started out as an assistant portrait photographer and I liked that job. When the contract ended there was this job opportunity in advertising. The pay was good but I never really got used to the art directors and the marketing people who without exception seemed to think of themselves as godlike creatures.
So, I quit and started working for a Dutch weekly in 1977. One of my first assignments was to photograph heroin hookers working in the vicinity of Rembrandt Square.
I was very young and inexperienced, so I really had a hard time approaching heroin prostitutes on the street to ask them to pose for me. One of them finally gave in on the condition I would score some heroin for her. I was so shy that once we got to work I photographed her in the mirror while she was doing her make-up.
AMEA
My second oldest site AMEA was founded in 1996.
This site is located on a server in Amsterdam NL, and it was founded by a small group of Dutch artists in 1996. Although much of the material presented here is considered to be pornography in many countries, it is the strong conviction of the founders that looking at imagery concerning the act of love will do no damage to your health. Click on the buttons to your right to start your journey through the past and present of erotic art.
Over the year the site went through different interfaces and the current one has been up for too long. Most important of all, the site is not really ready for mobile devices, so I will be assisting in designing a new interface.
Video
Lately I have been going through my hard disks to organize my immense collection of pornographic movies dating from the Early 1900s up to the mid 1980s.
All for adding clips to MimisClips.com of course.
I run into some fascinating stuff I had forgotten about years ago, like this lovely movie poster below:
