Vrijwel alles wat tot ons komt als een product dat we aangeschaft hebben, wordt zo langzamerhand in abonnementsvorm aangeboden en veel hardware is niet eens echt volledig ons eigendom, zo blijkt als we de leveringsvoorwaarden goed doorlezen. Telefoons en tablets zijn daar een mooi voorbeeld van.
Bij software staat het woord abonnement vaak voor iets wat niet af is en nooit af zal komen, of in ieder geval pas lang nadat er iets beters op de markt is. Het kan bijna niet anders. Dat snap ik wel.
Camera’s zijn nog steeds een uitzondering, maar er wordt hard gewerkt aan camera’s die voor ‘de veiligheid van uw werk’ alleen nog naar de cloud kunnen uploaden, wat uiteraard ook weer een abonnement vereist. Zodra dat zover is, zullen een aantal gevestigde cameramerken het loodje hebben moeten leggen en zal een bedrijf als Samsung meer dan de helft van de markt bezitten. Het kan ook een ander bedrijf worden, maar het zal zeker geen bedrijf zijn dat een lange historie heeft in het nadenken over lenselementen of degelijkheid.
Als oude knar erger ik mij daar aan en voer ik een soort eenmansoppositie hier in huis. Het mag duidelijk zijn dat ik de analoge fotografie weer heb ontdekt. Die oude 6×6 of 6×7 camera’s kosten vrijwel niets meer en zijn in veel opzichten superieur aan moderne camera’s van 5000 Euro en je kunt er rustig onderhoudsvrij een halve eeuw of langer mee werken, terwijl die nieuwe camera binnen een paar jaar mankementen begint te vertonen, of simpelweg niet op kan tegen nieuwere modellen. Dat zal een professioneel fotograaf over het algemeen niet zo interesseren, totdat een klant met ‘n zuinig mondje zegt: ‘Dat is nog echt een oudje, hè?’ Over een camera die vijf jaar oud is.
In mijn huis stikt het van de computers, tablets, smartphones en camera’s. De ex die in 2000 voorspelde dat ik over tien jaar om zou komen in de adapters, heeft gelijk gekregen, alleen ervaar ik dat maar hoogstzelden als onprettig. Qua besturingssysteem van de desktops en laptops heb ik mij tot op heden steeds laten leiden door het hufterigheidsgehalte van de leverancier. Zo ben ik in 2000 van Microsoft overgestapt naar Apple en twee jaar geleden toch weer teruggegaan naar Microsoft. Het is verschil is klein, maar Apple mag onder de bezielde leiding van Tim Cook nu toch echt wel een van de meest onfrisse ondernemingen genoemd worden van dit moment.
Bij computers zit het gebruikersgemak toch wel in de snelheid en vreemd genoeg is nu de snelste computer in huis een Mac Pro uit 2009. Het is een ‘unsupported model’. Apple levert geen updates meer.
Dat kan overigens wel, maar dan moet je je richten tot een alleraardigste, beschaafde man met een website die doet vermoeden dat hij al sinds begin jaren negentig op het Internet woont.
Met zijn software patch voorzie je je oude Mac in een paar uur van het allerlaatste besturingssysteem. De man beschikt ook nog eens over enorm prettige educatieve vaardigheden, die hij in een heldere video demonstreert, waardoor een kind de was kan doen, om maar eens oud Nederlands gezegde van zolder te halen. Voor ICT zou dat gezegde eigenlijk anders moeten zijn: Zodat opa ook de was kan doen.
Toch zit je dan nog steeds aan Apple vast met zijn asociale Apple-store, dus twee weken geleden was bij mij de maat vol. Ik heb een overbodige SSD-schijf van 250GB gepakt, Linux gedownload en dat iso-bestand met behulp van een gratis programma ‘balinaEtcher’ op de SSD gezet. Flashing heet dat, al zou ik zo’n zwaar woord voor zo’n simpele handeling moeilijk over de lippen krijgen.
Vervolgens heb ik die SSD op de plaats van de oude Mac opstartschijf geplaatst, de desktop weer gesloten en opgestart. Er kwam een mooi opstartschermpje in beeld, waarin ik stapsgewijs mijn nieuwe Linuxmachine kon installeren. Resultaat? De oudste computer in huis is nu de snelste en alle softwarepakketten zijn gratis.
Zo’n Mac Pro kost op Marktplaats zo rond de honderd Euro en dan heb je een krachtige Apple Design Classic op of naast je bureau staan, die met Linux als besturingsysteem, plotsklaps een razendsnelle machine is geworden die nog vele jaren meekan.
Ik werd er zo enthousiast van dat ik een eerste generatie iPad ook maar weer uit het het stof heb gehaald en via ‘jailbreak’ van Linux heb voorzien, zodat het apparaatje ook weer prima bruikbaar is. Dat laatste was uiteraard een overtreding van de Apple Terms of Service, maar laat Tim Cook maar eens komen uitleggen waarom dat beleid in deze tijd, waarin hergebruik ecologisch verantwoord is, nog verdedigbaar is.
