Als je met een blij gezicht meldt dat je Sadist bent, dan kan het zomaar gebeuren dat mensen je op de verkeerde manier serieus nemen, maar de kracht van een woord is als een aandeel op de beurs, voortdurend aan koerswisselingen onderhevig.
Een inwoner van een Syrisch dorp die gezien heeft hoe zijn familieleden door IS-milities op slordige wijze met een legermes onthoofd werden en zelf ternauwernood de dans weet te ontspringen om naar Malta of Kos te vluchten heet al snel een gelukszoeker omdat er ook wel mensen naar Europa komen uit zuiver materiële overwegingen.
De uitzonderingen bepalen in zo’n geval de betekenis van een woord. Zo bestaat er een levensgroot inhoudelijk verschil tussen de woorden voetbalsupporter en voetbalvandaal, maar dat is alleen maar zo voor mensen die geen hekel aan voetbal hebben. Heb je wel een hekel aan voetbal dan betekenen die twee woorden vrijwel exact hetzelfde.
Zo wordt het woord sadist voortdurend gekoppeld aan mensen die dieren of even erg mensen ondraaglijk leed verschaffen. Seriemoordenaars worden vaak sadisten genoemd, omdat ze hun slachtoffers soms langdurig laten lijden voordat ze hen van kant maken.
Welke zichzelf respecterende Sadist zou in godsnaam willen dat er een onomkeerbaar einde kwam aan het leed van zijn of haar slachtoffer? Dat is contraproductief. Of zoals het in dagelijks taalgebruik heet: het moet ook niet gekker worden.
In mijn ogen is een sadist vooral iemand die zich bewust is van het feit dat er vele wegen zijn die naar Rome leiden wanneer het lichamelijk en geestelijk genot betreft.
Uiteindelijk zijn onze hersenen niet meer als een in smurrie gehuld neuraal netwerk dat in een soort accubak drijft. Verhoog je of verlaag je zuurgraad binnen die accubak dan zoekt het neurale netwerk naar andere verbindingen, vrolijk stofjes aanmakend die voor plezier, angst, tevredenheid, opwinding of bevrediging zorgen.
Met wat voor accubak je ook geboren bent, er valt weinig aan te veranderen. Psychologen willen nog wel eens wat cosmetische resultaten bereiken en natuurlijk kun je die accubak van buitenaf beïnvloeden met medicijnen of genotsmiddelen maar dat is tijdelijk. Het neurale netwerk zal zonder die beïnvloeding altijd weer terugkeren naar de standaardwaarden.
Als we de diversiteit in mensen willen respecteren en accepteren, dan is er geen evenwichtiger huwelijk denkbaar dan tussen iemand die genot verkrijgt aan het veroorzaken van pijn en iemand die bevrediging bereikt door het ontvangen van die pijn.
Politiek correct is het niet, maar de politiek is dan ook over het algemeen zelf ook verre van correct.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
