Een ding wist ik zeker toen ik zo op mijn twintigste vakfotograaf werd en dat was dat ik nooit BDSM- of fetisjfotograaf wou worden. Dat had niets te maken met weerzin naar de thema’s. Eerder was het een poging tot zakelijk denken. Ik dacht met zekerheid te kunnen stellen dat een fotograaf die eenmaal in dat hokje was geplaatst nooit meer andere opdrachten zou krijgen. Misschien was dat ook wel zo in die tijd.
Hoe dan ook, ik heb gesparteld dat het een lieve lust was, maar ik loop nu toch al zo’n vijftien jaar rond met de denkbeeldige neonreclame boven mijn eigenwijze hoofd met daarop in koeienletters geschreven: Hans van der Kamp, Fetisj- en BDSM-fotograaf.
Daar ben ik ook trots op inmiddels. Ik vul dat met opzet zo in bij hele brave fotografiesites die naar mijn site kunnen linken en dan erger ik me soms toch een beetje aan dat ik in de categorie ‘fine art photography’ eindig. Misschien komt dat omdat ik vrijwel nooit een spel fotografeer en probeer alle kinky thema’s naar portretten te vertalen.
Maar niet getreurd, fine art photography en BDSM-fotografie hebben één ding met elkaar gemeen en dat is dat het zo’n beetje de beroerdste specialisaties in de fotografie zijn om je geld mee te verdienen. Tegelijkertijd ook de meest intrigerende. Geloof me, ik heb het in 40 jaar allemaal gedaan, van culinaire fotografie tot platte porno. Hoe ik mezelf desalniettemin staande weet te houden is soms zelfs voor mij een raadsel.
Toch sta ik elke dag wel op met dat heerlijke gevoel dat de dag zomaar iets betoverends kan leveren. In de vorm van extravagante rottigheid, waar ik soms erg van kan genieten, of in de vorm van een middag fotografie met een echtpaar uit de rubber scene dat me dan weer zo kan ontroeren dat ik er een avondje stil van ben. Laten we eerlijk zijn, we zijn geen van allen in deze wereld echt makkelijke mensen om mee om te gaan. Ook mag ik best ergens bovenaan dat lijstje van moeilijke mensen genoteerd worden. Maar oppervlakkig is vrijwel niemand in onze wereld.
Kom daar maar eens om in het brave bedrijfsleven.
Ook ben ik altijd weer op zoek naar die ene foto die ik waarschijnlijk nooit zal maken, maar het er naar zoeken is zo’n prachtige reis. Vandaar dat ik ook altijd op zoek ben naar nieuwe mensen om voor me te poseren en dat vind ik eerlijk gezegd wel een gruwelijk proces. Ik moet dan de veiligheid van de camerazoeker verlaten en tientallen vragen beantwoorden.
De meest gevreesde vraag is voor mij dan altijd: ‘Hoe moet ik me zo’n fotografiesessie bij u voorstellen?’ Dat is namelijk een onmogelijke vraag om oprecht te beantwoorden zonder met een dooddoener te komen als: ‘Het loopt zoals het loopt.’ Zo voelt het wel voor mij. Ik word doodmoe van mensen die denken dat je fotografie kunt vatten in lokaties, moodboards, visagie, of outfits. Ik wil de persoon die ik fotografeer een beetje leren kennen en dan pas weet ik wat voor foto’s ik wil maken.
Dat betekent dat mijn modellen geduldig moeten zijn, terwijl ik hen schijnbaar achteloos het hemd van het lijf vraag, talloze sigaretten rook voordat ik eindelijk aan de slag ga, maar dan komt er naar mijn idee ook fotografie uit die persoonlijk, uniek, herkenbaar en duurzaam is.
Eigenlijk klinkt dat alsof een fotosessie bij mij bijna even erg is als een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Toch dekt dat naar mijn gevoel de lading ook niet, al zullen sommige mensen die door mij gefotografeerd worden het wel zo ervaren. Vandaar dat ik bovenstaand filmpje heb gecompileerd uit stukjes video van smart phones en compact camera’s gemaakt door mijn partner, collega en trouwe assistente Eveline.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
