Toen ik voor The Kinky Web gevraagd werd een column te schrijven, heb ik heel voorzichtig geïnformeerd waar die over zou moeten gaan. Het antwoord kwam na enig aarzelen: ‘Gewoon, opa vertelt…’
Daar denk ik nu dus wekelijks over na. Is dat wel zo verstandig? Nostalgie is leuk, maar de BDSM in de jaren zeventig was zo dodelijk serieus. Geen grote feesten, geen keur van Meesteressen om uit te kiezen, geen Internet. Wel achterafkamertjes waar over SM gesproken werd alsof het een religie was. Een religie die veel gelovigen buiten de deur wist te houden.
Leuker was het bijvoorbeeld bij de NVSH waar je ook een potloodventersavond had. Een zaal vol mannen die met hun blik strak gericht op de enige aanwezige vrouw – tevens de dame achter de bar – aan hun lid stonden te sjorren, terwijl ze op sokken en sandalen na naakt waren.
De bardame had een glas, maat kleintje pils geloof ik, waar de heren hun sperma in konden lozen. De animo was groot, want zij hield immers dat glas vast en dicht bij een vrouw ejaculeren was voor een oprechte potloodventer nu eenmaal onweerstaanbaar. Omdat aan al het moois ook een einde moest komen, had de gelooide bardame als regel gesteld dat degene die ‘t glas liet overlopen het ook moest leegdrinken.
Maar in de BDSM, die toen nog gewoon SM heette was de humor ver te zoeken. De eerste keer dat ik een Verenigingsavondje hier in Amsterdam bezocht had ik van tevoren honderden vragen moeten beantwoorden om aan te tonen dat ik wel waardig was om aan te treden. Wat ik me van die eerste samenkomst herinner was dat er geen modieuze outfitjes waren. Waar je ook keek, zag je leer, boeien, kettingen en zwepen. Vooral veel leer. De sfeer was die van een werkplaats.
Dat alles vond plaats zonder muziek en zonder alcohol. Ook mocht er maar een enkel spel tegelijk plaatsvinden. In het midden van het zaaltje te midden van een kring klapstoelen. De rest van de aanwezigen keek plechtig en zwijgend toe. Kwam zo’n spel dan aan het einde, dan viel de onderdanige van geluk en verzadiging half in katzwijm om dan vervolgens alle aanwezigen één voor één met betraand hoofd op extreem kleffe wijze te omhelzen en te bedanken.
Een beetje het beeld van Amerikaanse dominees die met een hand op het hoofd van de zondares terstond van een redelijk denkende vrouw een hysterisch orakel weten te maken dat alleen nog de Heer kan loven. Vervang de Heer voor de Meester of de Meesteres en je hebt de sfeer van 1977 goed te pakken.
Toch had het een eigen romantiek. Die zat vooral in de beslotenheid van bekenden die voor geen goud zouden willen dat de buren erachter kwamen waar ze zich in hun vrije tijd mee bezighielden. Het duidelijkst werd dat nog op de uitjes die we heel af en toe ondernamen naar een camping ergens in de kop van Noord-Holland. In niets waren we te onderscheiden van andere kampeerders. Een Meesteres stond groenten te snijden voor de salade, een Meester liep rond om tentharingen nog wat aan te stampen en de onderdanigen zaten op omgekeerde bierkratjes met een flesje in de hand te wachten totdat het eten op tafel werd gezet.
Het regende in die tijd ook al vaak, maar tijdens die uitjes van ons clubje scheen altijd de zon.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
