Een week of zo geleden zei Gekke Annie uit Osdorp tegen mij: “Zullen we even armpje drukken?” Waarom ik ja gezegd heb, weet ik niet meer. U moet weten dat Annie, oud-handballer, een lijf heeft dat eruit ziet alsof zij een middenklasse auto een meter of tien van zich af kan werpen, zonder daarbij een spiertje te verrekken. Omdat zij tegelijkertijd over een zeer vrouwelijke uitstraling beschikt neem ik haar graag mee als ik een conflict heb met iemand die niet naar rede wil luisteren. De manier waarop zij dan liefdevol over mijn schouder kijkt, is meer waard dan vijf bodyguards, want mannen zijn nu eenmaal diep in hun hart altijd banger voor vrouwen dan voor andere mannen.
Tot mijn verbazing won ik vijf keer van haar met armpje drukken. Toegegeven – met vals spelen. Elleboog van de tafel. Nodeloze afleiding. U kent het allemaal wel.
Het plezier duurde maar heel kort, want opeens begreep ik het. “Je hebt me laten winnen!” Ze zei niets, maar keek me aan met een moederlijke, liefdevolle blik. Dat was voldoende voor mij. Een liefdevolle blik krijg ik wel eens, al is het zelden. Een moederlijke blik ook wel eens, maar bij de combinatie weet ik dat ik in de maling word genomen.
Vandaag moest ik daar aan denken, toen ik – weer eens – een goed artikel las op Het Continuum over Caster Semenya, de vrouw (not guilty until proven guilty) die een seksetest moest ondergaan nadat zij goud had gewonnen op de 800 meter. Schrijver van het artikel, Janiek Kistemaker, citeert Alice Dreger (hoogleraar Clinical Medical Humanities and Bioethics aan de Feinberg School of Medicine van de Northwestern University):
Sure, in certain sports, a woman with naturally high levels of androgens has an advantage. But is it an unfair advantage? I don’t think so. Some men naturally have higher levels of androgens than other men. Is that unfair?
Kijk, daar heb ik nou op zitten wachten sinds de Dienstplicht voor militairen is opgeschort. U weet het misschien niet meer, maar ik nog wel. Die beslissing was onder andere gemaakt omdat in het tumult van gelijke rechten en kansen voor de vrouw, plotseling een situatie zou kunnen ontstaan waarin de dames verplicht een tijd het Nederlandse leger zouden moeten gaan versterken.
Jaren eerder had ik al met regelmaat geroepen: “Wie door een politieke keuze stemt op oorlog, moet die zelf ook maar bereid zijn uit te vechten.” Daar waren alle vrouwen in mijn omgeving het mee eens totdat ik zei dat een dergelijke verantwoordelijkheid dan ook van hen gevraagd kon worden. Witheet verlieten ze mijn woninkje. Wij in een oorlog? Bah, nee dat nooit! Het is allemaal lang geleden. Inmiddels weten we dat vrouwen uitstekend functioneren in het leger.
Nog decennia daarna ben ik me in gesprek met anderen hard gaan maken voor het afschaffen van scheiding tussen de seksen in sport. Nee, riepen de dames dan weer, daar kon geen sprake van zijn, want mannen waren, genetisch bepaald, sterker dan vrouwen. Mijn reactie was dan steevast die van de bezorgde huisvader. Realiseerden de dames zich wel wat de politieke impact van hun uitspraak was?
Mannen sterker dan vrouwen? Daar kan een beetje vrouw zich toch niet bij neerleggen? Voordat je het weet zijn ze zover met genetica dat mannen ook beter blijken te zijn in conflictbeheersing, het huishouden, de opvoeding van kinderen etc. Het moet er echt uit gezien hebben alsof ik mij oprecht zorgen maakte over de positie van de vrouw. Ik had duidelijk bijgeleerd sinds mijn discussies in de jaren zeventig met hard core feministes.
Inmiddels heb ik een hele andere reden om een einde te willen zien aan de scheiding tussen de seksen in sport. We leven immers in barre tijden. Recessie op recessie. De twee inkomens, die ooit een reden voor afgunst bij het traditioneel christelijke gezin waren, zijn in veel gevallen niet meer voldoende om aan de schuldsanering te ontkomen en onze regering zegt dat we de broekriem aan moeten halen om het financieringstekort te beperken met dezelfde uitgestreken smoelen waarmee ze in goede tijden zeggen dat we moeten bezuinigen om te sparen voor slechtere tijden.
De Romeinse keizers hadden het wel geweten na jaren belastingverhogingen om nutteloze vredesmissies (toen nog oorlogen genoemd) te voeren: Het is tijd voor brood en spelen!
Nu denkt u misschien dat ik doel op het feit dat mannen steevast zullen winnen in gemengde sporten, maar nee, zo erg is het nu ook weer niet met me gesteld. Ik zie hele andere beelden voor me. Sport is oorlog en oorlog is niet meer dan een uit de hand gelopen conflict. Hoe groter het conflict, des te groter de spanning en het kijkplezier. Binnen vijf jaar passeren drie vrouwen nek aan nek als eerste de finish van de Tour de France. Om te winnen moet je namelijk vooral ook redelijke, onderlinge afspraken op slinkse wijze kunnen ondermijnen en er is geen wetenschappelijk bewijs, maar ik heb het gevoel dat vrouwen daar – als je ze de ruimte geeft – nog beter in zijn dan mannen.
