Toegegeven, ik wist dat ik vroeg of laat problemen zou krijgen wanneer ik mijn fotografisch werk op Facebook zou plaatsen, maar om nu elke tepel in Photoshop af te plakken, daar had ik geen zin in. Ik ben nog niet vergeten hoe de tijdschriften die ik vroeger maakte bij de Belgische distributeur van verhullende stickers moesten worden voorzien.
Ik had dan ook heel duidelijk op mijn pagina gezet dat ik me bij censuur kon neerleggen als die van ‘boven’ kwam, maar dat ik niet van plan was om zelf mijn werk te gaan censureren om daarmee de positie van de censor te versterken. Een krachtige uitspraak (naar Amerikaanse begrippen) die met enthousiasme door mijn inmiddels 500+ contacten op Facebook werd begroet.
Overmoedig geworden door deze bijval, plaatste ik ook mijn serie Obsessed with mature women. Nu wist ik heel goed dat ouder worden heel, heel gevoelig ligt in de US. Het is immers een land waar huizen die vijfentwintig jaar oud zijn worden afgebroken omdat de loodgieterij niet meer geheel naar wens is en vrouwen tot achter in de tachtig regelmatig onder het mes van plastisch chirurg liggen om een jeugdig uiterlijk te behouden of na te streven.
Toch reageerde men op Facebook veel positiever dan ik ooit had kunnen denken. Vooraanstaande feministische auteurs, roemruchte seksuologen en minder geprofileerde vrouwen van middelbare leeftijd bliezen de loftrompet. In twee maanden had ik meer aanvragen van Amerikaanse vrouwen boven de veertig die door mij gefotografeerd wilden worden dan praktisch gezien, mede door de grote onderlinge afstanden, binnen een jaar was uit te voeren.
Er waren voor mij ook minder aangename momenten, zoals toen een veel te jonge lesbienne me ongevraagd meldde dat ze met zichzelf zat te spelen terwijl ze naar mijn foto’s van oudere vrouwen keek. De eerste keer dat zo’n bericht onverwacht live in beeld verscheen heb ik de computer pardoes uitgezet, zonder eerst fatsoenlijk uit te loggen. Het is een groot misverstand dat mensen die zich in hun beeldend werk met erotiek bezig houden ook verbaal makkelijk om kunnen gaan met hun eigen seksualiteit of die van anderen.
Na nog een paar van die ervaringen heb ik mijn Facebook Instant Messenger dan ook definitief uitgezet en weer later, toen meer en meer vrouwen allerlei teksten op mijn pagina achterlieten die niet zozeer seksueel van aard waren, maar wel bijzonder verplichtend, heb ik twee maanden niet op Facebook durven inloggen. Niet in de laatste plaats omdat ik een ongekende hoeveelheid berichten in mijn inbox had die ik fatsoenshalve nog zou moeten beantwoorden. Afwezigheid is dan een goed excuus.
Voordat ik de moed vergaard had om weer op Facebook te verschijnen, meldde Gekke Annie uit Osdorp dat mijn pagina aldaar verdwenen was. Ah, de beruchte Facebook censuur, dacht ik. Eindelijk! Het was meer een opluchting dan een teleurstelling.
Helaas ben ik niet het onderdanige type als het over beslissingen aangaande mijn werk gaat, dus ik kon het toch niet laten Facebook een E-mail te schrijven met de vraag waarom mijn pagina nu precies verwijderd was. Tot mijn niet geringe verbazing bleek het naakt niet het grootste bezwaar te zijn tegen mijn pagina, maar vooral het versturen van “messages that are sexually suggestive” waaraan ik mij schuldig zou hebben gemaakt.
Ik ben weer eens oprecht verbaasd. Dan denk je dat je sinds 1994 alles hebt meegemaakt op het web en dan komt zoiets op je dak vallen. Sexually suggestive messages. Als ik daartoe in staat was geweest, dan had ik niet op de vlucht hoeven slaan voor mijn eigen Facebook pagina.
Dan had ik er een leuke hobby aan gehad.
