Kaal
God straft hard, maar rechtvaardig. Ik word plotsklaps kaal op mijn 55ste.
Mijn leven lang heb ik de draak gestoken met kalende mannen, terwijl ik zelf vrijwel nooit een enkele haar verloor. Ja, het wilde wel eens gebeuren dat ik in dronkenschap mijn linker- of rechterslaap met de vlam van mijn aansteker raakte, waarna wat geknetter weerklonk, maar dan haalde ik gewoon even mijn hand door mijn haar en dan was alles weer op orde. Ik had namelijk dun, maar ongelofelijk veel haar.
Het is even wennen om over mijn haar in de verleden tijd te praten en het is ook nog niet zo ver dat ik tubes bruin nodig heb om mijn schedel op kleur te houden met de rest van mijn hoofd, maar huis en bed liggen vol met mijn haren, terwijl ik toch vrijwel dagelijks de stofzuiger hanteer.
Ik ben heel netjes opgevoed in een nichtenhuishouding, dus ik zal nooit vergeten om op de tast even met mijn hand door mijn haar te gaan om te controleren of “het” nog goed zit. Doe ik dat nu dan kan ik meteen een handvol levenloos haar naar de vuilnisbak dragen.
Die hardnekkige gewoonte zorgt dat ik veel lichaamsbeweging krijg de laatste tijd.
Eerst leefde ik in ontkenning. Ik liet mijn haar juist groeien zodat ik het in een staartje kon dragen. Daarmee dacht ik heel slim het haar van voren over de doorschijnende plekken te kammen en vervolgens met de stevigste gel goed vast te plakken.
Daar kon ik mee leven, dacht ik. Tot het moment kwam dat ik bij wijze van controle met mijn camera een foto van mijn achterhoofd maakte en zag dat ik de kaalheid eerder accentueerde dan verhulde. Ik had de foto met een heel gemene flitser gemaakt wat het aanzicht nog verergerde.
Zou ik een levensbedreigende ziekte hebben gehad, dan had ik keurig gewacht tot de huisarts terug was van vakantie om zijn hulp in te roepen, maar nu was drie dagen wachten opeens teveel en zocht ik mijn heil op http://www.huidinfo.nl/haaruitval.html.
Hoewel mijn kruin op het achterhoofd altijd al een zwakke plek was, viel mijn haar niet alleen op die plek uit. Het was daar wel beter zichtbaar. Nu kon ik overal opeens plukken haar uit mijn schedelhuid trekken, alsof ik weken zonder beschermende kledij in een oude, Russische kerncentrale had gelogeerd.
Op huidinfo.nl leerde ik dat zoiets “diffuus uitvallen” heet. De zelfdiagnose was snel gesteld. Ik heb “telogeen defluvium”. Dit kan 2-4 maanden na “momenten van ernstige psychische stress” ontstaan en het goede nieuws is dat het haar weer terug komt. Het slechte nieuws is echter dat het herstel ongeveer een jaar duurt en vrijwel nooit volledig is.
Dat wordt dan wat, want ik ervaar mijn hele leven al sinds mijn geboorte als “ernstige psychische stress”. Zelfs slapen valt voor mij in die categorie door de vele nachtmerries die ik heb.
Verder zoekend op de wereldwijde stekkerdoos vind ik nog meer oorzaken van acute haaruitval zoals langdurig alcoholmisbruik. (Schuldig.) Of een rigide dieet. (Schuldig, ik ben meer dan twintig kilo afgevallen in drie maanden.)
Afijn, het komt allemaal een beetje ongelegen, net nu ik heb besloten (weer eens) mijn schreden te zetten op het liefdespad. Volgens mij moet ik het bij leeftijdsgenoten van de Beatlesgeneratie van mijn haar hebben, niet van mijn mooie karakter.
Wat me echter nog het meest stoort is dat ik een boek aan het samenstellen ben waarin onder andere mijn foto’s worden geplaatst die ik van stellen op middelbare leeftijd heb gemaakt. Het merendeel van de mannen in die serie heeft zijn hoofd geheel kaal geschoren, waardoor ze eigenlijk allemaal een beetje op elkaar lijken en niet naast elkaar te plaatsen zijn met als gevolg dat een derde van de serie onbruikbaar is.
Nu maar snel op zoek naar iets anders dan kaalheid om vervelende mannen mee te kleineren.
Hoe dan ook, ik had het verdiend.
