Beste Bert Wibo,
Als abonnee van je tijdschrift heb ik met spanning zitten wachten op een reeds aangekondigde repliek op een van mijn stukken. Dat nummer van de Massad zou volgens een van je medewerkers vorige week dinsdag of woensdag verschijnen en na dagelijks inloggen op je site zag ik dat het nummer nu op maandagochtend alvast in digitale vorm verkrijgbaar is.
Er wordt niet vermeld wie de auteur is, maar nu ik lees dat ik Meesteressen zou vergelijken met ‘op geld beluste ordinaire raamprostituees,’ heb ik wel een vermoeden. Ik heb raamprostituees niet als op geld beluste wezens afgeschilderd. Ik heb juist gesteld dat veel moderne Meesteressen alleen maar op geld uit zijn.
Bert, leg me dat eens uit. Waarom zijn raamprostituees nu eigenlijk zo ‘ordinair’? Ze hebben een erkend beroep, worden regelmatig getest op SOA’s en krijgen begeleiding van de gemeente. Ik kan het weten want ik woon midden op de Amsterdamse Wallen en ik ben zeker niet vies van een raambezoek zo nu en dan.
Waar komt die arrogantie toch vandaan? In de commentaren hier kwam ook steeds die tegenstelling naar voren. BDSM = helemaal netjes en goed. Raamprostitutie = verwerpelijk en ordinair.
Ik ben blij dat Massad nog met nadruk stelt dat iedereen de vrijheid heeft om zijn of haar mening te uiten, alhoewel me dat vanzelfsprekend lijkt, zeker in een column waarin auteurs van nature het recht hebben zaken scherp te stellen of een uitdagende stelling te poneren.
Hier op TKW zijn tientallen commentaren binnengekomen die zonder uitzondering zijn geplaatst, waardoor mijn scherp gestelde mening in twee of drie zinnen op alle mogelijke manieren aangevochten werd met hele lange, vaak bijzonder haatdragende epistels. Kortom: het werd een gezonde discussie die veel duidelijk heeft gemaakt. Natuurlijk werd er ook gedreigd met persoonlijke repercussies, maar dat is normaal geworden in Nederland.
Overigens reageerde niemand op de werkelijke kern van het stuk, namelijk dat het vreemd is dat alleen commerciële Meesteressen in de media aan het woord komen. Dat was kritiek op de media, want ik denk dat er zoveel interessantere teksten kunnen komen uit de monden van mensen die aan BDSM doen zonder dat het voor hen ook meteen een winkel is die gepromoot moet worden.
Vast staat wel dat vrijwel iedereen zich bij die discussie betrokken voelde.
Bij de Massad is de vrijheid van meningsuiting kennelijk niet zo vanzelfsprekend, want vorige week wilde Massad’s medewerker Iris Fleur hier nog afdwingen dat chef-redactie Joris een stuk zou verwijderen. Dit na ook nog wat juridische dreigementen van de kant van haar echtgenoot.
Er werd in de Massad ook gesteld dat het misschien beter was geweest ‘wat terughoudendheid te betrachten’ omdat ik de insteek van de regering (en de wetgever) zou bevestigen. Dus eigenlijk wordt mij verweten het braafste jongetje van de klas te zijn? Niet iets wat ik ooit eerder heb gehoord, maar de uitspraak toverde daardoor wel op een maandagochtend nog voor de koffie een brede glimlach op mijn gezicht.
Laten we nu eens naar de Massad kijken. Je sluit je redactioneel af met de tekst dat je alles graag positief wilt houden. Daarna volgen zes pagina’s necrologie van een slaaf die in het stuk ook wel met veel respect en liefde ‘oudste klant’ wordt genoemd, gevolgd door een opwindend verhaal, daarna een interview met Meesteres Denise, vervolgens wederom een necrologie, maar dan van Alexander Horn, gevolgd door een nieuwsrubriek, een advertorial, en weer meer opwindende verhalen, etc. etc.
Begrijp me niet verkeerd, die necrologieën horen juist in het blad thuis. Daar worden menselijke emoties naar voren gebracht en die zorgen er voor dat het afschrikwekkende beeld dat sommige moraalridders hebben van BDSM juist wordt teruggebracht tot menselijk proporties.
Voor de rest is de formule van Massad doorzichtig. Net zoals op TKW draait het vooral om de advertenties van commerciële Meesteressen. (Alleen is dat bij TKW gratis en is het bereik waarschijnlijk groter.) Ik geloof best wel dat veel van die Meesteressen niet uitsluitend op geld uit zijn, maar ook graag een goed spel willen spelen.
Na dertig jaar ken ik ze vrijwel allemaal en ik weet wie verantwoord werkt, maar ik zie in de Massad ook veel koppies die voor iets heel anders staan. Dat weet jij ook wel, Bert, maar je hebt het te moeilijk met de overhead van een gedrukt tijdschrift plus website om niet af en toe even de andere kant uit te kijken, omdat de kachel nu eenmaal ook moet branden.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
