De KamaSutrA beurs, die u waarschijnlijk allemaal wel kent, gaat verder als het KamaSutrA Erotic Festival. Van 30 september t/m 2 oktober 2016 vindt dit eerste festival plaats in de Jaarbeurshallen te Utrecht. Deze nieuwe formule wordt door de organisatie als volgt omschreven: ‘Beleving staat meer dan ooit centraal. DJ’s, gogo danseressen en tal van bijzondere eyecatchers geven KamaSutrA een nieuwe impuls.’
TKW’s medewerker Hans van der Kamp zal ook aan dit festival deelnemen met een volledig geoutilleerde fotostudio en uiteraard het nodige promotiemateriaal voor TKW. Bezoekers van TKW kunnen daar een gratis fotosessie krijgen door voorafgaande aan het festival contact met hem op te nemen onder vermelding van de code TKW2016 in het contactformulier.
Interview
TKW: Vanwaar deze deelname aan een evenement waarin BDSM niet echt centraal staat?
HvdK: Ik geloof niet zo sterk in scheidslijnen, we zijn allemaal wel met de een of andere kink behept en ik ken de KamaSutrAbeurs van jaren geleden en ik herinner me dat het BDSM-eiland toch wel de meeste bezoekers trok. Ik kan me ook nog goed herinneren hoe een show van Meesteres Roxy zoveel kijkers trok dat de loopgangen verstopt raakten en er bijna sprake was van een veiligheidsprobleem. En de vraag blijft natuurlijk altijd bij wie je het beste kunt laten zien wat BDSM zoal inhoudt. Bij de mensen die al jaren in de scene zitten en het toch allemaal wel weten, of bij de mensen die nieuwsgierig zijn?
TKW: Is de naam KamaSutrA niet teveel gekoppeld aan de swingers-scene?
HvdK: Dat er veel swingers komen is een feit en in de BDSM-wereld houden ze niet zo van swingers en dat is ook begrijpelijk. Al die vrouwen die al járen zogenaamd ‘bischierig’ zijn, omdat hun man het zo opwindend vindt om zijn vrouw met andere vrouwen bezig te zien. Terwijl die mannen natuurlijk vaak zelf weer als de dood zijn voor een ‘verdwaalde’ mannenhand. Dat past natuurlijk niet zo in de BDSM-wereld waar de rollen duidelijk zijn en vrouwen krachtiger posities hebben. Toch zijn er ook genoeg BDSM-feesten te noemen waar swingers, die voor de gelegenheid opgetuigd zijn in een lak- of latexoutfitje, samen soms voor een kwart van de bezoekers tekenen. Nogmaals, als het om mijn werk gaat liggen die scheidslijnen niet zo duidelijk en voor mensen die kaartjes verkopen op BDSM-feesten kennelijk ook niet zo. (lacht)
TKW: Je bent en blijft een omstreden persoon door je uitspraken.
HvdK: Nou, niet als ik swingers in de maling neem op een BDSM-site, want dan is het opeens allemaal waar wat ik zeg, toch? Maar inderdaad, ik hou van krachtige uitspraken en een open discussie. Toch zal ik op het festival hoofdzakelijk mijn mond houden, want ik ben daar uitsluitend en alleen voor de fotostudio die we daar opgezet hebben en die studio is qua oppervlakte iets groter dan de fotostudio waarin ik gewend ben in te werken. Bovendien heb ik nooit eerder gewerkt in een situatie waarin tientallen mensen achter mij staan te kijken wat ik aan het doen ben. Verwacht dan ook een zeer timide en redelijk zenuwachtige Van der Kamp als je langskomt.
TKW: Je gaat ook echt mensen uit het publiek de studio binnenhalen?
HvdK: Dat hoop ik wel. We hebben een pashokje, een spiegel en een volledig uitgeruste studio. Ik heb wel mensen uitgenodigd met wie ik vaker werk, zodat ik daar niet bij gebrek aan animo van het publiek temidden van een paar vrijwilligers alleen maar posters voor TKW sta uit te delen of folders voor mijn eigen winkel. Dynamiek staat immers centraal op zo’n festival.
TKW: Je werk draait hoofdzakelijk om fetisj- en BDSM-fotografie. Plus misschien een scheutje vanilla erotiek?
HvdK: Ja, zo ziet het er wel uit. Deels is dat een vertekend beeld, want op BDSM-foto’s zijn weinig borsten of geslachtsdelen te zien, dus die foto’s laten zich makkelijker promoten op Facebook en andere media. Maar mijn basisthema is toch eigenlijk alles wat met seksualiteit te maken heeft.
TKW: Waarom zo’n breed thema als alles wat met seksualiteit te maken heef? Waarom niet gewoon je eigen seksuele voorkeur verbeelden?
HvdK: Het antwoord daarop is tweeledig. Ten eerste is er mijn eigen geworstel met seksualiteit. Wie wil zoals ik – opgegroeid in een uiterst braaf, katholiek milieu waar seksueel misbruik geaccepteerder was dan seksuele diversiteit – zo rond zijn tweeëntwintigste ontdekken dat hij een biseksuele BDSM’er is met een speelse, maar desalniettemin sadistische inslag? Alles moet kunnen natuurlijk, maar toen ik daar achter kwam was het 1975 of zo. Ik vond biseksueel zijn al moeilijk genoeg. In die tijd was je als biseksueel niet echt welkom in de homo-scene, want daar werd je gezien als iemand die niet echt uit de kast durfde te komen en in de hetero-scene zagen ze je als iemand die van twee walletjes at. Ik dacht dan ook vaak: Is het al niet erg genoeg dat ik biseksueel ben? Moet ik nu ook nog zo nodig SM erbij krijgen van Onze Lieve Heer? Maar ja, wat wil je als je een opvoeding hebt genoten op scholen waar boven elke deur een gekruisigde man hing?
TKW: En ten tweede?
HvdK: Dat ik doodmoe word van professionele fotografen die in hun portfolio – ik noem maar wat – alleen maar jonge Aziatische meisjes hebben zitten. Goed, die fotograaf valt dus op kleine, Aziatische meisjes, of misschien wel op alle kleine meisjes. Dat is zo doorzichtig… Dan zit je gevoel voor esthetiek toch hoofdzakelijk in je onderbroek? Ik heb als dominante man privé niet altijd de best denkbare omgang met Meesteressen. Toch komen ze van heinde en verre om door mij gefotografeerd te worden. Waarom? Omdat het mijn vak is en niet omdat ik achter mijn lul aanfiets, zeg maar.
TKW: Dus jij maakt nooit foto’s puur voor de seksuele opwinding?
HvdK: Jawel, net zoals iedereen die een beschermd mapje op zijn smart phone heeft staan, maar niet voor mijn portfolio. Daar zijn die foto’s gewoon niet goed genoeg voor, omdat ik dan afgeleid word door mijn eigen seksuele gevoelens. Voor video geldt hetzelfde trouwens. Het geluid moet ik bij mijn clips altijd verwijderen, omdat mijn zware ademhaling anders hoorbaar is. Die confrontatie kan ik in mijn werk echt niet aan. Dat is misschien leuk als hobby, maar met vakmanschap heeft het weinig te maken.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
