Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik een mid-life crisis had. Ik was nog geen vijftig jaar oud maar bij vlagen leed ik vreselijk. Een beetje zoals ik me nu op mijn eenenzestigste vrijwel elke dag voel, zonder dat ik daar nog veel actie op wil ondernemen.
Om de stad even te ontvluchten had ik een tijdelijke klus aangenomen als waarnemend bedrijfsleider in een BDSM-huis. Hoe moeilijk kon dat werk nu helemaal zijn? Met mijn persoonlijke ervaringen in de BDSM gekoppeld aan mijn jarenlange ervaring als manager moest deze klus met gemak te klaren zijn.
Bovendien regeerde Meesteres Vandalia over de spelruimtes. Zij had in haar niet aflatende enthousiasme al op jonge leeftijd voor drie levens kennis opgedaan over alles wat met BDSM te maken had. De eerste maandagochtend al voelde ik me zo veilig omringd door talent dat ik op de bank die uitkeek op het kantoortje had plaatsgenomen met een fles Wodka en een pak jus d’orange.
Mijn toenmalige wederhelft had me voor vertrek nog op het hart gedrukt dat ik niet weer aan gesodemieter met andere vrouwen moest beginnen. Ik kon haar met oprechte overtuiging gerust stellen. Het was immers een pand vol Meesteressen. Geen enkel subje in zicht. Ja, een leuke slaaf, maar dat mocht, want daar had ik afspraken over met haar. Wel jammer dat de slaaf een tikje homofoob was.
Geheel tevreden zat ik daar op die bank te luisteren naar het gebrom van de Terminator van Meesteres Vandalia, een etage hoger. God, wat kwamen die slaven bij haar lawaaierig klaar. Bij een boormachine in een flatgebouw hoor je niet altijd even duidelijk of er nu boven, onder of naast je wordt geboord, maar met zes of zeven Meesteressen vlijtig aan het werk wist ik altijd precies wie door Vandalia onder handen werd genomen.
Het waren nog gouden tijden voor de commerciële BDSM. Officieel was het huis nog niet eens geopend, maar aan het einde van de dag had vrijwel iedereen werk genoeg gehad zodat ik geen bitch fights tussen Meesteressen hoefde te sussen.
Het leven was mooi daar op die bank. Een beetje lamlendig misschien om zo te zitten drinken terwijl iedereen verder in het pand hard aan het werk was en natuurlijk deed ik ook wel eens een intake of desinfecteerde ik wat hulpstukken, maar het merendeel van de tijd bracht ik toch op die bank door.
Dat voelde desalniettemin goed totdat op ’n dag een meisje van rond de twintig met een doek om haar hoofd en gekleed in een verfoverall mijn ruimte binnenkwam via een deur die ik eerder als kastdeur had aangezien. Ze droeg een emmer met kilo’s witkalk en ze vroeg in een prachtig Vlaams accent of het goed was dat ze nu ook mijn ruimte zou komen schilderen.
Ik ben een man van leder en spel, maar voor zover ik ook nog afwijkende fetisjes heb, dan behoort een mooi Vlaams accent daar zeker toe.
Uren kon ik naar haar luisteren, maar met de vermanende uitspraak van mijn wederhelft in het achterhoofd wist ik mijzelf te overtuigen dat meer vrouwen ook automatisch meer rottigheid betekende, dus ik stelde mij wat afstandelijk naar haar op. Hoe moeilijk dat ook was. Ze heette nota bene ook nog eens Marieke, waardoor ik de hele dag met het gelijknamige nummer van Jacques Brel in mijn hoofd zat. ‘Ai, Marieke, Marieke… Zonder liefde warme liefde, waait de wind de stomme wind…’ Achteraf had ik wel iets kunnen zien aankomen, maar op dat moment was zij nog slechts een veel te jong meisje dat ook nog eens in opleiding was voor Meesteres en gekleed liep in een bijzonder onflatteuze overall.
Ze verdween op een dag weer via dezelfde deur waardoor ze binnengekomen was en ik moest voor een paar dagen terug naar Amsterdam om daar mijn zaakjes te regelen. Ik keerde pas terug op de dag van de grote, officiële opening van het BDSM-huis. Een beetje zenuwachtig was ik wel want ik had mij verre gehouden van de voorbereiding van de receptie en het uitnodigen van geïnteresseerden, dus ik had mij in mijn zelfoverschatting al voorbereid op een fiasco.
Mijn spanningen werden nog verergerd omdat ik daar naartoe ging in het gezelschap van mijn wederhelft en mijn ex, die eigenlijk nog niet helemaal mijn ex was een ook niet echt van plan was mijn ex te worden, wat de situatie redelijk gecompliceerd maakte, hoewel de twee dames het ogenschijnlijk zeer goed met elkaar konden vinden, zeker als mijn gedrag door hen op kritische wijze besproken moest worden.
Verbaasd keek ik hoe de hele straat al volstond met auto’s en hoe zich een rij had gevormd voor de ingang van het huis. Ik had de organisatorische vermogens van de Dames kennelijk grondig onderschat.
Het werd stevig dringen bij de ingang, maar na een minuut of tien konden wij de trap op naar de feestruimte. Terwijl mijn ex en wederhelft vlak achter mij de trap beklommen, kwam een bloedmooi meisjes in een lang latex gewaad omlaag. Schitterend opgemaakt was ze.
Haar ken ik nog niet was mijn eerste gedachte, totdat ze vlak bij mij was en in mijn oor fluisterde: ‘Hoe gaat het nu met U?’ Ik mompelde nog: ‘Marieke?’ voordat ik mijn evenwicht verloor omdat ik net een kersverse kunstheup had, die dit soort verrassingen kennelijk nog niet goed aankon. Mijn sportieve ex achter mij wist mij echter overeind te houden, terwijl ik mij sprakeloos met mijn ogen verlustigde aan Marieke, die voor mijn gevoel nu al ‘Mijn Marieke’ heette.
( Wordt vervolgd )
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
