Je zou denken dat zo’n blog ideaal is om af en toe eens goed onredelijk te worden en daarmee hart en bloedvaten wat te ontlasten. Dat is ook tot op grote hoogte mogelijk, maar dan is het wel zaak niet onder je eigen naam te schrijven.
Helaas ligt mij dat niet zo.
Lang geleden vertelde ik mijn moeder dat ik gevraagd was om een roman te schrijven. Haar eerste en enige reactie was: “Als je dat maar niet onder je eigen naam doet!”
Eerlijk gezegd was ik dat eigenlijk nooit zo van plan geweest. Ik beschikte al over een mooi pseudoniem dat bovendien een anagram van haar meisjesnaam was. Gekwetst door haar reactie heb ik vanaf die dag alleen nog onder eigen naam geschreven.
Het was al helemaal niet verstandig om mijn blog vanaf mijn zakelijke site te linken. In mijn werk als fotograaf ben ik immers geheel en al afhankelijk van mijn modellen. Omdat ik geen fashion- of glamourfotografie doe, werk ik met mensen uit alle leeftijdsgroepen en achtergronden. Samen vormen zij een doorsnee van de Nederlandse bevolking, dus ongeveer de helft van hen voelt sympathie voor Wilders en/of afkeer naar Moslims.
Een grapje maken over mijnheer Wilders met behulp van Photoshop, zoals een tijdje geleden, dat had ik beter achterwege kunnen laten.
Mijn voorlaatste bijdrage was helemaal fout en wel geheel door eigen toedoen. Ik was razend toen ik die bijdrage schreef. Er was namelijk weer eens een dierbaar iemand over mij heen gewalst en die ervaring zocht een uitlaatklep.
Toch heb ik een hekel aan het verwijderen van teksten. Wat ik schreef was misschien onsamenhangend en onredelijk, maar is dat niet de charme van het vloeibare woord zoals wij dat op het Internet kennen?
Een uitgever of redacteur om mij voor zo’n verlies van decorum te behoeden was er niet. Dat betekende wel meteen dat de fles jenever in mijn koelkast veilig stond en niet bij zijn of haar onverwachte bezoek meteen tot op de bodem leeg gezopen hoefde te worden.
Elke beroepsgroep brengt immers zijn eigen cultuur mee.
