Auteur: Madame Boissevin

Soms maak ik mijzelf wijs dat Audrey Hepburn of een andere ster van het witte, maar inmiddels wel vergeelde, doek op een terrasje zit op de Zeedijk en dan maak ik zo’n foto. Even is dat dan mijn werkelijkheid.

Wat mij betreft, mag het elke dag bewolkt zijn in Amsterdam. Zeker in de smalle straten. Het is steevast aan de ene kant donker en aan de andere kant heb je een zonnebril nodig. Daar houden camera’s niet van.

Wie is dat, vroeg ik mij af. Slechte foto, maar volgens mij een interessante persoon om in de studio te fotograferen, al zal ik dan wel weer een laddertje nodig hebben, zeker als ze op dertig centimeter hoge hakken binnenkomt. Ze zei ook iets waaruit bleek dat zij mij mogelijk kende, maar dat lijkt me sterk.

Ziggy Stardust, de Primark versie, was er ook. Hij poseerde mij iets te gewillig. Overal kwam ik hem tegen en weer die pose.

Hartjesdag, vroeger Hartjesdagen, is toch wel mijn favoriete dag van het jaar. Er circuleren verschillende verhalen over de totstandkoming. Het zou voortborduren op de ‘Hertjesdagen’ die eeuwen geleden bedacht waren als een jachtvergunning voor de armen. Dat ging gepaard met een feest waarin mannen zich kleedden als vrouwen en andersom. Er zal vast wat aan te merken zijn op deze urban legend, of op mijn weergave daarvan, maar één ding is zeker: het festijn is weer uit de vergetelheid gehaald door ondernemers aan de Zeedijk die daar wel brood in zagen.

Het mag eigenlijk een wonder heten dat de gemeente Amsterdam nog bereid is een Pride in de stad toe te laten. De stad begint steeds meer een plek te worden waar vrijwel niets mag. Het gebeurt allemaal wel, maar je voelt als inwoner van het centrum heel duidelijk dat men er naar streeft om een braaf dorp te worden. Overal in de stad hangen plakkaten waar de gemeente ons maant om ons gedrag aan te passen. Joe hef toe zrow your garbage in the bin, is een leuk voorbeeld. In werkelijkheid is het natuurlijk in keurig Engels gesteld, want de gemeente richt zich graag met liefde op toeristen. In plaats van ze meteen bij aankomst vanaf hun cruiseschip in het IJ te mieteren – wat menige Amsterdammer best een opluchting zou vinden – worden die goeddeels onwelkome gasten overal in de stad met plakkaten gemaand wat de regels zoal zijn. Dat levert geen enkel resultaat op, maar daar gaat het kennelijk niet om. Het is meer een manier om te laten zien dat Amsterdammers nette mensen zijn en dat wij vergelijkbaar gedrag van onze gasten verlangen.
Nu zijn Amsterdammers over het algemeen helemaal geen nette mensen. Of ze drinken te veel, of ze gaan zich te buiten aan andere middelen, maar het is een feit dat we wel steeds netter aan het worden zijn. Dat heeft veel met de prijzen van de woningen te maken.
Je moet eigenlijk zo’n beetje miljonair zijn om hier nog een fatsoenlijke woning te kunnen bemachtigen. En het is algemeen bekend dat miljonairs nooit in het openbaar luidruchtig zijn of huisvuil laten slingeren. In plaats daarvan vervuilen ze met hun fiscalisten en hun vermogensbeheerders de stad van binnenuit door van het centrum één groot witwasparadijs te maken. Ze zijn ook meteen de enige mensen die zich hier makkelijk neer kunnen leggen bij de huurprijzen. Ik heb het over de zogenaamde expats. Expats is een mooi woord voor Kutamerikanen, die niet alleen neerkijken op de Nederlandse cultuur, maar ook nog eens een fikse dosis van hun meeverhuisde bekrompenheid aan de oorspronkelijke bewoners willen opdringen. Als de Westertoren om 06:00 haar klokken luidt, dan schrijven zij wel een brief aan de gemeente dat dit op moet houden, omdat het hen uit de slaap houdt. Ook hoeven zij, in tegenstelling tot vluchtelingen uit andere landen, niet te integreren. Het zijn mensen die slechts één taal hoeven te spreken: Engels. En wat vinden we dat leuk in het centrum. Je slaat steil achterover als een winkelier je in het Nederlands aanspreekt. Dat ligt allemaal, volgens diezelfde expats, aan onszelf, want wij zijn te snel bereid om Engels te spreken, waardoor zij geen kans krijgen om Nederlands te leren.
Daar zou wat in zitten, ware het niet dat Amerikanen nergens op de wereld enige moeite doen om een andere taal te leren. Zelfs in landen, waar mensen geen woord Engels spreken, denken ze zich met een geërgerd hoofd verstaanbaar te maken door tergend langzaam Engels te spreken, net zo lang totdat de aangesprokene zich wil verhangen. Ondertussen pompt hun thuisbasis op dagelijkse basis miljarden in het uitzichtloos corrupte Oekraïne, zodat we ook nog eens voortdurend op een kruitvat leven in Europa. Het zal ze worst zijn, want er is een grote politieke lobby aan het thuisfront die nog steeds gelooft in het oude idee van generaal Alexander Haig dat een ‘restricted nuclear war over Europe’ tot de mogelijkheden behoort. Mocht dat te bruut overkomen, dan valt het saboteren van een kerncentrale onder de meer charmante opties.
Wie denkt dat dit te gek is voor woorden heeft zich niet genoeg in onze politieke leiders verdiept. Voor hen zijn de steeds meer afbrokkelende Verenigde Staten een springlevend voorbeeld van hoe we onze maatschappij moeten inrichten. Met Willem-Alexander voorop denken zij goede zaken te doen in een land dat monetair steeds verder geïsoleerd raakt van de rest van de wereld. In The Land of The Free, kan men kiezen tussen twee bejaarde idioten voor het presidentschap. Dat vinden ze daar doodnormaal. Wat dat betreft hebben/hadden wij het toch maar getroffen met een strak in het pak zittende pathologische leugenaar die kinderen kon wegtoveren, ziekenhuizen kon sluiten en ons tegelijkertijd wijs wist te maken dat de vrijemarktwerking onze ziektekostenverzekering steeds goedkoper zou maken. ‘Er zijn veel grote fouten gemaakt,’ zei hij onlangs nog in alle ernst. ‘Ook door mij.’ Dit uit de mond van iemand die vrijwel alle beslissingen Chefsache vond en de oppositie keer op keer in het duister liet. Maar goed, dat is de Nederlandse politiek en die is hooguit een theatersubsidie waard, want in het nieuwe Europa hebben wij weinig te zeggen. Maar waar halen de Nederlandse inwoners in godsnaam het idee vandaan dat alle gekkigheid die in de VS speelt, hier nog eens dunnetjes over moet worden gedaan? Achter welke plint zijn die leeghoofden vandaan gekropen? Kijk naar de discussie over Drag Queens. Hebben we dat zelf bedacht, of is dat als een virus over komen waaien uit The United States of A-holes? Ik denk het laatste.
Ondertussen raak ik afgeleid door het gekrijs van honderden zeemeeuwen die ontdekt hebben dat het straatvuil, op de stoep gezet door ondernemende expats die geen woord Nederlands spreken en dus ook nooit zullen leren wanneer het vuilnis opgehaald wordt, een veel makkelijkere bron van voedsel is dan stoer te gaan jagen op vis boven de Noordzee. Gelukkig heeft onze betuttelende gemeenteraad daar alle begrip voor, alleen missen ze de middelen om de stinkende troep op te halen. Wel zijn ze druk bezig met een deal om 900 ton Italiaans afval hier wekelijks te gaan verbranden op ‘milieubewuste’ wijze. Maar je kunt die gemeenteraad niets verwijten, want die hebben geen idee wat in het centrum leeft, want zij wonen hier niet. Te duur. Hun woning is waarschijnlijk naar een expat gegaan.

Madame Boissevin