Geef die taal toch een nekschot, denk ik vaak. Ik heb nu echt lang genoeg naar haar doodsreutel moeten luisteren om er nog langer tegen te kunnen. Vooral als ik mensen om me heen hoor praten in teksten die doen denken aan slecht vertaalde pulp uit de jaren tachtig. Zoals: ‘We gaan ervoor!’ Of: ‘Ja, maar dat communiceer ik later nog aan je door.’
Natuurlijk ligt daar de ware kern van mijn ergernis niet. Die zit in mezelf. Ik werk nu sinds 1994 via het Internet en alle correspondentie in het Engels gaat over zaken die inkomen kunnen genereren en alles wat ik in het Nederlands schrijf is privé of voor projecten waar bijna geen budget voor is.
Dan word ik meteen weer herinnerd aan de karige beloningen die uitgevers van literatuur bieden, als ze je al niet geheel gratis voor hun morsdode literaire tijdschriften laten schrijven. Ik ben zeker geen commerciële jongen, maar om me nu door een paar oud-collega’s die boekjes pluggen als lijfeigene te laten gebruiken, dat gaat me toch net iets te ver.
Proza schrijven in Nederland doe je omdat je niet anders kunt, voor de eer of als opstapje naar iets beters. Er lijkt geen enkele relatie te bestaan tussen kwaliteit, inspanning en honorarium.
Onze taal heeft nu eenmaal een beperkt bereik en bij mij heeft dat er indirect toe geleid dat mijn Nederlands na bijna twintig jaar werken via het Internet even onbeholpen is geworden als mijn Engels, Frans of Duits.
De helft van mijn werk bestaat uit corresponderen met mensen van verschillende nationaliteiten, maar ik ben te laat in mijn leven meertalig geworden. Soms ben ik bereid om bij Engelstalige correspondentie de groene bibberlijntjes in Word, een prachtige indicatie voor ‘vertaald Nederlands’, weg te werken. Op andere momenten denk ik: Laat zo maar staan. Best charmant, zo’n Europeaan van de oude stempel die een poging doet een paar woorden buiten de deur te spreken.
Toch is het niet altijd zo geweest. Waarschijnlijk heb ik meer teksten in Gratis Nederlands geschreven dan ik in mijn eigen door vele verhuizingen geërodeerde archief terug kan vinden. In de komende tijd wil ik dan ook, als afscheid van de taal die ooit de mijne was, alle Nederlandse teksten van mijn hand voor zover die volgens mij de tand des tijds hebben doorstaan opnieuw in deze rubriek plaatsen.
Met welk doel, zult u zich misschien afvragen. Nou, als ik alles wat nog de moeite waard is hier geplaatst heb, dan past de database van deze site op een geheugenkaartje en kan ik mij bij een volgende verhuizing het gezeul met loodzware archiefdozen besparen.
Link: Als tegengif voor mijn cultuurpessimisme bied ik u graag het college Taalverloedering aan van Marc van Oostendorp over ‘een soort van’ Nederlands: http://vimeo.com/54143080
