Het was vier uur ’s nachts. De tafel waaraan ik zat lag vol met sigarettenas en geheugenkaartjes van verschillende camera’s. De fles Wodka was half leeg en ik keek op het scherm naar een foto die mijn partner/assistente gemaakt had tijdens mijn fotosessie van een switch/Domina en haar slaaf.
De rillingen liepen over mijn rug. In mijn ogen was die foto zó raak, raker dan ik waarschijnlijk ooit een foto zal kunnen of mogen maken.
Vlak na de fotosessie die ik als bijzonder zwaar had ervaren was ik in een diepe slaap gevallen en nu zat ik midden in de nacht klaarwakker naar mijn eigen resultaten te kijken. De eerste confrontatie met al het beeld dat tijdens een middag is geschoten. Altijd weer een onaangenaam moment omdat ik dan alleen nog kan zien wat ik beter had kunnen doen, niet wat ik met dertig jaar ervaring goed heb gedaan.
Ik straf graag anderen, maar als het om mijn eigen werk gaat, straf ik altijd nog het liefst mezelf.
Het is een beetje oneerbiedig om de jonge vrouw die ik gefotografeerd had ‘Het Meesteresje’ te noemen, maar zo zag ik haar. Een engelachtige verschijning met een heerlijk figuur, niet te dun, niet te dik, precies goed, prachtig blond haar en ogen waaruit bleek dat er achter haar precieze formuleringen en aangename aanwezigheid een voor haar jeugd overvloedige levenservaring schuilging. Kritisch benaderd had ik haar als een levende contradictie kunnen ervaren, maar daarvoor was te charmant en te innemend.
Op de foto van mijn partner was ze maar voor een klein deel in beeld. Centraal in de compositie was de slaaf van wie ik niet veel meer wist dan dat hij een keurige man uit Buitenveldert was die ondanks zijn latex outfit, masker en collar niets van een echte slaaf had. Voordat ik het besefte had ik hem al omgedoopt tot Handige Harry de Hoerenloper die Geen Genoegen Nam met Tien Minuten.
Het werkt namelijk niet altijd even goed om mannelijke slaven die gaan poseren met alle égards te behandelen. Mijn opmerking ‘Handige Harry’ gleed echter zonder doel te raken weer even gemakkelijk van zijn latex outfitje af. Hij was vastbesloten zich niet te laten tutoyeren door een druiloor van een fotograaf, dat was duidelijk. Iets meer succes had ik door hem steeds met mijn schoenen in de juiste positie te duwen en hem de rest van de middag ‘Aalsmeer’ te noemen. Mensen uit Buitenveldert zijn namelijk heel geo-gevoelig als het andere dorpen in de omgeving van Amsterdam betreft.
Harry hield niet van pijn, hij hield eigenlijk ook niet zo van restrictie of opdrachten. Hij was gewoon graag in gezelschap van zijn Meesteres. Daarmee maakte hij mijn werk wel erg moeilijk, maar de fotoserie is er gekomen, ondanks al zijn inspanningen om een goed resultaat in de weg te zitten.
Terug naar de met as en geheugenkaartjes bezaaide tafel en mijn mieze, onuitgeslapen hoofd. Die éne foto van mijn partner… Tegen de etiquette van de fotografie in moest ik daar gewoon wat mee doen en wat lag er meer voor de hand dan een leuk bericht op Facebook te plaatsen om haar de credit te geven die ze verdiende, maar terwijl ik mij dat bedacht sloeg de somberheid toe. Niet dat de foto op wat voor manier in strijd was met de algemene voorwaarden van Facebook, maar opeens herinnerde ik me hoe vaak ik had meegemaakt dat Facebook een profielpagina of een zakelijke pagina simpelweg had verwijderd. Vroeg ik om een reden dan kreeg ik steevast te horen dat ik mij schuldig maakte aan obsceniteiten.
Ik schonk mezelf nog eens gul in en bedacht me wat er in de hele godvergeten wereld obscener kon zijn dan de stroom nonsens die elke dag weer van de Facebook feed een open riool maakt. Ik was even in de war, verdrietig en vooral kwaad.
Uren later, na een discussie met allerlei lieve mensen die dagelijks zwakbegaafde tegeltjes plaatsen op Facebook, die ze eerst van een andere site geroofd hebben, besloot ik mijn profiel te deactiveren.
Zo ziet u maar weer, een simpele fotosessie kan meer losmaken in een oude man dan menigeen zou verwachten. Het is dan ook niet zo’n makkelijk vak als het op het eerste gezicht lijkt. Zeker niet als je het als je plicht ziet om helemaal open te staan voor de emoties van anderen.
Daarmee kan veel van wat je zelf denkt te zijn tijdelijk in een zompig moeras verdwijnen.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
