Niet zo netjes

Ik heb me weer eens niet zo netjes gedragen en wel zo’n 24 uur achtereen. Uiteindelijk heb ik daar nog het meest mezelf mee, maar toch kan ik het bij tijd en wijle niet laten. Soms gaat er een periode met veel stress aan vooraf, maar vaker nog kan ik het zomaar opeens zat zijn om me hoffelijk op te stellen in een wereld die ik als redelijk hufterig ervaar.

Zomaar uit de losse pols lukt het me niet om de valse hond in mijzelf genoeg ruimte te bieden. Ik heb er een fikse sloot drank voor nodig, maar dan gooi ik ook echt alle trossen los. Op verbale wijze weliswaar, maar dat is geen excuus. Ik ben vaak genoeg doelwit geworden van verbale agressie om te weten dat je soms beter een goede knal voor je hoofd kunt krijgen.

De avond begon met een goed humeurtje. Ik had twee glazen drank op en verheugde me om naar het twaalfjarig bestaan van Meesteres Manita’s Fetish SM Play Party te gaan. Een beetje onzeker was ik wel want ik zou in mijn eentje gaan, omdat het even niet anders kon.

Bij binnenkomst zat een dame aan de andere kant van de bar voortdurend naar me te kijken en in mijn onnozelheid dacht ik heel even dat ik het voor een bijna zestigjarige nog aardig deed bij de dames. Totdat ik iets bekends in haar gezicht dacht te zien. Ze stond op van haar kruk en kwam naar me toelopen en nu wist ik zeker dat ik haar eerder had gezien. Ik kon haar alleen niet plaatsen waardoor ik meteen aan mijn geheugen begon te twijfelen. Beginnende Alzheimer of Korsakov misschien?

Ze stelde zich voor en meteen wist ik het weer. Dat ik haar niet meteen herkend had kwam tot mijn opluchting voort uit het feit dat zij een reeks cosmetische operaties had ondergaan en bovendien behoorlijk was afgevallen.

Ooit had ik haar gratis gefotografeerd. Ik zou de foto’s dan mogen gebruiken voor tentoonstellingen en zij zou op haar beurt datzelfde materiaal voor privé gebruik krijgen.

Het werd een avond ergens in de provincie bij een echtpaar waarvan de man de ene na de andere lijn cocaïne in zijn neus duwde en steeds vervelender teksten begon uit te kramen over zijn avonturen met veel te jonge hoertjes in Thailand.

Ik wilde weg, maar bedacht me dat zo’n actie mogelijk op zijn agressie zou kunnen werken en bovendien had ik een assistente bij me die met één welgemikte klap een ijsbeer kon vellen, dus ik voelde me veilig genoeg om de vrouw in kwestie te fotograferen.

Zo begon een merkwaardige fotosessie in een veel te luidruchtig gedecoreerde slaapkamer. Op het schermpje achter op mijn camera zag ik dat de foto’s onverwacht goed uitpakten. Niet materiaal dat ik voor een tentoonstelling zou kunnen gebruiken, maar in alle opzichten technisch acceptabel werk. De ambachtsman in mij kon tevreden zijn.

Bij het vertrek kwam de snuiver naar me toe en dwong mij min of meer de ruwe bestanden op de geheugenkaartjes van mijn camera over te zetten naar hun PC. Iets wat ik nooit toesta, maar nu leek het mij verstandiger gewoon maar gehoor te geven aan het verzoek, wilde ik nog heelhuids thuiskomen. Hij bezwoer me dat zij de foto’s gewoon ‘effe’ wilden zien en keurig de door mij geselecteerde en bewerkte bestanden zouden afwachten.

Een week later kwam ik alle onbewerkte foto’s tegen op een website voor betalende leden. Ze stonden allemaal in postzegelformaat op de voorpagina van de site en ik kon ze alleen op oorspronkelijke grootte zien als ik via een 06-nummer betaalde.

Ik herinnerde de vrouw die nu naast me zat aan het incident en zij ontkende in alle toonaarden dat ze überhaupt ooit foto’s van me had ontvangen, maar ze wilde wel graag nog een keer voor me poseren. Ze voegde er heel sluw aan toe dat ze inmiddels wel van de snuiver was gescheiden.

Mijn humeur was nog steeds opperbest, maar even later werd ik toch kwaad. Niet alleen kwaad op haar, maar kwaad op iedereen die ooit op slinkse wijze werk van me had losgetroggeld.

Licht een bankier op, een notaris of een politicus maar laat mij als marginaal fotograaf met rust, denk ik dan. Als ik ergens hysterisch van kan worden, dan zijn dat mensen die je gratis inzetten onder het mom van een vriendendienst om er vervolgens zelf inkomen uit te genereren.

Het kwam niet meer goed die avond, ik zoop me helemaal klem en begon links en rechts beledigend te zijn. Vooral vrouwen hadden het zwaar te verduren. Eerder op de avond had ik nog bij wijze van grap op Facebook geplaatst: ‘Wat is het toch fijn om een vieze oude man te zijn’ en nu begon ik me er nog eens naar te gedragen ook.

Tegelijkertijd bleef de woede als een gezwel dat maar niet wilde knappen in me te groeien, waardoor ik tot ver in de volgende ochtend nog dubieuze teksten op Facebook zat te plaatsen.

Heel gênant weer en echt opluchten deed het ook niet.