Razzia

Voor mensen van wie de seksuele geaardheid omschreven wordt als BDSM – een ongelukkige afkorting die allerlei seksuele voorkeuren onder een enkele noemer gooit – is het vaak moeilijk daar op hun werk voor uit te komen zonder problemen voor zichzelf creëren. Vandaar dat ze op sociale netwerken vaak kiezen voor twee accounts, een onder hun eigen naam en een tweede onder een zelfgekozen naam.

De treurigheid van die noodzaak is op zich al schrijnend genoeg. Stel voor dat u uw tijd verkoopt aan een bedrijf in ruil voor een vast salaris. Tijd die u nooit meer zult kunnen terugkopen. Dan nog heeft u in uw vrije tijd niet het recht te zijn wie u bent, omdat u toevallig niet hetero of homo bent maar iets anders. En aan dat ‘iets anders’ kleven steevast hele nare opvattingen.

Zo houden veel psychologen en psychiaters nog steeds vast aan de opvatting dat alles wat onder BDSM valt een ziekteverschijnsel is en dat BDSM-ers per definitie slachtoffers zijn van incest, seksueel misbruik of andere gruwelijke jeugdervaringen.

Nu wil ik niet ontkennen dat er binnen de BDSM-wereld mensen rondlopen met dat soort ervaringen, maar het wetenschappelijke bewijs dat die ervaringen direct gekoppeld zijn aan hun geaardheid is echter nooit geleverd.

Natuurlijk is het wel verleidelijk dat soort verbanden te leggen. Als ik mij in het overwegend katholieke Zuiden temidden van homo’s bevindt dan lijkt het ook alsof een groot deel van die mensen op zijn minst een keer slachtoffer is geweest van seksueel misbruik door geestelijken. Om dan te concluderen dat dit seksuele misbruik de directe oorzaak is van hun geaardheid zal toch voor de meesten onder ons te ver voeren.

Je zou hooguit kunnen stellen dat iemand met een homoseksuele geaardheid meer kans heeft om op jonge leeftijd lastig gevallen te worden door oudere homoseksuelen, katholiek of niet katholiek.

Zo zou je ook kunnen stellen dat iemand die met een onderdanige, dienende seksualiteit geboren is makkelijker op een kwetsbare leeftijd slachtoffer wordt van seksueel misbruik.

Hoe dan ook, het is een discussie waar ik mij alleen in meng als ik te zwaar getafeld heb.

De reden dat ik nu toch aan deze discussie meedoe, is omdat er op dit moment een ware razzia plaatsvindt op Facebook. Mensen die een schaduwaccount hebben voor hun op BDSM gestoelde privéleven worden gedwongen een kopie van hun legitimatiebewijs op te sturen. Geven ze daar geen gehoor aan, dan wordt hun account verwijderd.

Ik zou me daar iets bij kunnen voorstellen als de getroffen mensen verweten werd een dubbele account te hebben. Naar mijn beste weten is dat in strijd met de Algemene Voorwaarden, maar de reden die soms opgegeven wordt is dat BDSM-ers geweld zouden propageren. Los van het feit dat die reden niet op enig inzicht gebaseerd is, vind ik het dubbel bizar als ik me bedenk dat ontelbare pagina’s op Facebook die daadwerkelijk geweld propageren niet verwijderd worden, ook al dienen honderden mensen een klacht in.

Toch zijn er in mijn directe en indirecte virtuele omgeving waarschijnlijk al meer dan 100 FB accounts verwijderd of aangepast aan de smaak van Facebook. Bovendien staan die mensen door het verzenden van hun identiteitsgegevens ook nog eens geregistreerd als BDSM-er.

En wat doen de BDSM-ers daaraan? Weinig. Ze klagen op Facebook. De enige plek op het Internet waar zo’n klacht geheel zinloos is. Toch gaat daar hoop ik ooit eens verandering in komen.

Ik moet vaak denken aan een straatje in Utrecht in de jaren zeventig waar zich een café bevond met overwegend homoseksuele klanten. Het café was geheel geblindeerd en gebarricadeerd en rechts naast de deur hing een koperen bordje met de tekst ‘Alleen voor leden’ en achter die deur bevond zich een zwaargebouwde man of vrouw met een honkbalknuppel onder handbereik.

Een paar straatjes verderop opende na enige tijd een nieuw café dat zich ook vrijwel uitsluitend richtte op een homoseksueel publiek, maar een totaal ander imago uitstraalde. Je kon gewoon naar binnen lopen zonder door een portier beoordeeld te worden. De hele gevel bestond uit kwetsbaar glas en je kon gewoon zien wie er zoal binnen zaten.

De harde kern van het oude café snapte er niets van. ‘Dat is toch levensgevaarlijk,’ mopperde de eigenaar. ‘Eén klap en zo’n ruit ligt eruit… Dat kán toch niet met al die potenrammers!’ Een ander zeurde dat hij geen zin had om in een etalage te zitten met zijn seksuele voorkeur.

Misschien is er ook wel eens een ruit gesneuveld, ik weet het niet, maar voor mij symboliseerde dat nieuwe café vooral het begin van een bredere maatschappelijke acceptatie van homoseksualiteit die overigens nog lang niet breed genoeg is.

Ik hoop dat zoiets op een dag voor de BDSM-scene ook binnen bereik zal komen. Maar zolang BDSM-ers zich voor collega’s, vrienden en familieleden schamen voor hun eigen geaardheid zal er niet veel veranderen.