Mijn woning is redelijk klein, zelfs voor Amsterdamse begrippen, toch heb ik een compacte fotostudio aan huis. Ik ben eigenlijk altijd aan het werk, dus dat was makkelijk genoeg te realiseren door gewoon zithoek en televisie achterwege te laten. De slaapkamer wordt gebruikt voor verschillende doeleinden. Om te slapen uiteraard, maar het bed is ook de plek waar modellen hun kleding kunnen uitstallen. Toch is de slaapkamer in mijn ogen bovenal de Afdeling Oude Opslagmedia.
Met oude opslagmedia doel ik op de ontelbare VHS-banden, floppy’s in twee maten, Zipdrives, oude harde schijven, VHS-C bandjes, reel to reel audiobanden, video 8 bandjes, singles, en natuurlijk cassettebandjes. Voor al die in onbruik geraakte opslagmedia heb ik ook de benodigde afspeelapparatuur. Zo zijn er twee bandrecorders met spoelen, twee videorecorders, drie cassettedecks, een Mac uit 1998, een Windows 95 computer en ook nog eentje met Windows XP. Die laatste groep computers deelt dan wel hetzelfde scherm, anders heb ik echt te weinig ruimte. Nu kan ik nog net om het hoofdeinde van het bed heenlopen.
Waar komen al die opslagmedia dan vandaan? Nou, u kunt mij zien als de dame verderop in de straat die medelijden heeft met een verdwaalde kat en besluit die in huis te nemen om jaren later te eindigen met zeventien zwerfkatten, een grote hoeveelheid krab- en klimpalen plus een te hoge rekening voor dierenvoeding.
Zo bood iemand – wegens ruimtegebrek – een partij van circa 200 VHS-banden aan waarop hij jarenlang de beste films op BBC, dus zonder advertenties, ondertiteling of onderbrekingen, had opgenomen. Een snelle inspectie van die lijst leerde mij dat veel van die films niet meer op DVD beschikbaar zijn en zelfs niet als download. Dus uw toegewijde redder van het vergankelijke besloot al die films te digitaliseren om vervolgens de VHS-banden die toch de tijd niet echt aankunnen maar weg te werpen. Dat laatste lukte mij echter niet. Die banden mogen dan over een jaar of tien, twintig zijn vergaan, maar nu spelen ze nog prachtig af in een van mijn videorecorders. Bovendien is het handschrift van die filmverzamelaar op de dozen indrukwekkend en waar zie je nog een mooi handschrift? Dat gooi je toch niet allemaal weg?
Weer een andere heer op leeftijd wilde voor zijn erfgenamen kennelijk niet weten dat hij in zijn leven een omvangrijke collectie porno uit de jaren zeventig en tachtig had opgebouwd. Ook die films werden door mij gedigitaliseerd, gerubriceerd en opgeslagen. (Voor die collectie moest ik wel een zoldertje boven het bed timmeren.) Samen vertellen die VHS-banden het verhaal over een tijd waarin vrouwen niet voortdurend op hun kont gemept werden tijdens de daad en niet alle mannelijke acteurs over een bovengemiddelde penis beschikten. Het belang daarvan mag irrelevant geacht worden, maar als oprichter van het AMEA kan ik u verzekeren dat de mensheid al vanaf de oertijd pornografie produceert en daar blijft uiteindelijk slechts weinig of niets van over.
Hoe ben ik aan deze verzamelwoede ten prooi gevallen? Ach, het zat altijd al in me, maar het is pas echt pathologisch geworden toen ik van mijn vader de familiecollectie dubbel 8 en Super 8 films erfde. Ik háát filmprojectoren. Niet in de laatste plaats omdat zowel mijn vader als mijn moeder steevast een fit kregen als zo’n apparaat vastliep en het vrolijke vakantebeeld wegsmolt in een zee van wit licht. Er zat dus niets anders op dan die films te laten digitaliseren. Dat werd in mijn ogen niet goed genoeg gedaan door het bedrijf waaraan ik de klus had uitbesteed dus al snel had ik zowel een dubbel 8 als een super 8 filmscanner in huis.
Zoals iedereen die de controle kwijt is over zijn eigen acties, neem ik mij steeds voor om van het actuele project het laatste project te maken. Zo heb ik recentelijk van mijn moeder alle VHS-films die zij in huis heeft gekregen. Zij beschikt niet meer over een videorecorder, dus de banden liggen toch alleen maar stof te happen. Mijn ouders hadden een videocamera en ze kregen niet alleen veel video’s toegestuurd met verjaardagen van directe familieleden, maar ook van neven en nichten. Videoverslagen van verjaardagsfeesten en huwelijken waar ik als iemand die ver weg woonde nooit bij ben geweest. Dag en nacht staat mijn Philips SVHS-recorder te snorren en de map ‘familie’ op mijn harde schijf wordt imposanter met de dag.
Ik heb er inmiddels vrede mee. Ik vertrouw er op dat ooit iemand, misschien niet eens iemand die tot het nageslacht van de betrokken families behoort, dankbaar zal zijn dat die opnamen makkelijk overgezet kunnen worden naar opslagmedia die dan gangbaar zijn.
