Mijn eerste ervaring ooit met een dating site op het Internet was ergens in 2002. Ik wist niet wat me overkwam toen een ravissant mooie vrouw me benaderde met een korte en krachtige tekst dat ze geen zin had om eindeloos heen en weer te mailen, maar dat ze graag bij de eerste mogelijkheid in mijn agenda met me wilde afspreken.
Ik keek nog eens naar haar foto en dacht: ‘Hoe is het mogelijk? Wat een mooie vrouw…’ Op weg naar de afspraak in een café ergens bij de Albert Cuyp had ik mezelf gerust gesteld met de gedachte dat de foto vast twintig jaar oud was.
Dat bleek echter niet zo te zijn. Eerder was ze nog mooier dan op de foto en zeker een stuk jonger en aantrekkelijker dan ik had verwacht ooit nog als mogelijke vriendin te leren kennen op mijn 48ste. Ze was bovendien uitermate charmant en alles wat ze zei viel bij mij precies goed. Een typisch geval van perceptie via daarvoor niet bestemde organen.
We hadden ook overeenkomsten, zo kwamen we allebei uit een oorlogsfamilie, maar er was meer.
Van de zenuwen schakelde ik over op Wodka-7 en begon iets te schielijk te drinken waardoor ik regelmatig wat omstootte op tafel en eenmaal liep ik zelfs, na het bestellen aan de bar, tegen een serveerster aan die daardoor een vol dienblad uit haar handen liet vallen.
Ik had me nog zo voorgenomen dat ik niet teveel zou roken, omdat zij in haar profiel had aangegeven niet te roken. Na een half uur met haar aan een tafeltje stak ik van de zenuwen de ene sigaret na de andere op.
We besloten een ander café aan te doen dat wat dichter in de buurt van mijn huis was en daar was het zo mogelijk nog gezelliger. Het duurde niet lang of ze lag in mijn bed en ook de seks was boven verwachtingen.
Ik was zo uitgeput van de heftigheid ervan dat ik eigenlijk het liefst in slaap in had willen vallen, maar ze haalde me weer uit mijn doezelen met de tekst dat ze nu weg moest.
‘Waarom ga je weg?’ vroeg ik.
Er volgde een verhaal over hoe ze op Wasteland een man had leren kennen die ze eerder op de dag telefonisch beloofd had om seks met hem te hebben. De teleurstelling moet digitaal van mijn gezicht af te lezen zijn geweest, want ze haastte ze zich te zeggen dat het helemaal geen probleem hoefde te zijn, omdat de man in kwestie zeer jong was en vaak vrijwel meteen klaarkwam. Met heen en weer rijden meegeteld kon ze alweer binnen een half uur in mijn bed liggen.
Ik heb van dat voorstel afgezien en haar de deur gewezen. Dat had het einde van het verhaal moeten zijn, maar dat werd het niet.
Een week later stond ze onverwacht op mijn stoep en vertelde me dat ze leed aan het borderline syndroom. Ze huilde erbij en ze leek zo kwetsbaar dat ik haar toch weer binnen liet. Had ik immers niet zelf ook de nodige afwijkingen?
U zou misschien verwachten dat de jaren dat ik nog contact met haar hield een ware nachtmerrie zijn geworden, maar dat was maar zeer ten dele waar, want ik leerde ook haar gevoelige en zorgzame kanten waarderen.
Toen het doek echter onherroepelijk viel na een gruwelijke actie van haar kant die ik hier niet eens durf weer te geven, nam ik mij voor om nooit meer iets met een borderliner aan te gaan, maar ja mensen dragen nu eenmaal geen T-shirts met hun ziektebeeld erop en deze prachtige vrouw zou de laatste borderliner in mijn leven niet worden.
(wordt vervolgd)
