De vrouw naast mij in bed zei: ‘Vrouwen moeten zich eerst goed voelen, voordat ze…’ Ze maakte haar zin niet af, omdat alles wat over seksualiteit gaat bij haar soms moeilijk over de lippen komt. Het beeld dat ik u schets doet vermoeden dat ik een poging deed met haar te vrijen, maar dat was niet zo, dus haar uitspraak overviel me een beetje.
‘Waarom spreek je niet voor jezelf,’ zei ik. ‘Ik ken genoeg vrouwen die juist seks hebben met als doel zich goed te voelen.’
‘Ja, ja,’ zei ze geïrriteerd. ‘Jij hebt het natuurlijk zoals altijd weer over die vrouwen die het zomaar met Jan en Alleman doen.’
Ik wist een rake opmerking te onderdrukken en zei zo onderkoeld mogelijk: ‘Nee, dat heb ik gewoon vaak gehoord van de vrouwen die ik gekend heb in mijn leven.’
Het bleef stil op het andere kussen. ‘Waarom zeg je niets,’ vroeg ik voorzichtig.
‘Nou, omdat ik NADENK!’
Nu heb ik misschien weinig geleerd in het leven, maar dat het vrouwelijk denkproces een mengelmoes is van beelden, impressies, veronderstellingen, hypotheses, omgekeerde feiten en invullingen naar eigen believen, is bij mij ruim bekend en vooral ook dat men dit proces maar beter niet kan verstoren wanneer men een conflict wil vermijden.
Na een eindeloos wachten kwam toch de optelsom van al dat nadenken in één enkele korte zin eruit: ‘Ik ben moe en ik mis mijn kinderen!’ Even later sliep ze.
Ik ging een etage hoger, waar ik op een eenpersoons matrasje lag na te denken over de wachttijd van 5 maanden bij het instroomhuis voor thuis- en daklozen, waar ik me gisteren heb ingeschreven.
