Ik heb veel eigenaardige gewoonten en een daarvan is het verzamelen van fotokoffers. Niet alle fotokoffers, alleen exemplaren van aluminium uit de jaren zeventig. Avonden lang kan ik Marktplaats afspeuren op zoek naar die koffertjes waar niemand de waarde van inziet, maar die mijn hart sneller doen kloppen.
Ooit gebruikte ik die koffers en sinds ik ook camera’s, waar ik in het verleden mee heb gewerkt ben gaan verzamelen, ontstaat in mijn werkkamer een muur van koffers, die in de verte doet denken aan de foto’s die je wel eens ziet van herdenkingsvitrines in concentratiekampen. De hitte- en vochtbestendigheid van die koffers maakt ze overigens ook ideaal voor het opzetten van een archief van kwetsbare documenten en opslagmedia, en daar ben ik dan ook druk mee bezig.
Die koffers kosten, zoals ik al stelde, vrijwel niets dus de verkopers leuken ze wat op met in onbruik geraakte flitsers en bijzonder slechte analoge camera’s van de merken Praktica, Petri of Revueflex. In het begin vroeg ik de aanbieders dan of ze die camera’s zelf in de vuilnisbak wilden gooien of ik dat voor ze zou doen. Dat bleek al snel een foute benadering. Ook verkopers van rotzooi hebben zo hun eigen ethiek.
Hoewel ik meestal aluminium koffers gebruikte, heb ik een periode van twee of drie jaar ook een leren koffertje gehad, maar dat was in de tijd (1978) dat ik het aanschafte al ‘vintage’ was, dus de kans dat ik precies zo’n koffertje zou vinden was vrijwel nihil. Maar gisteren vond ik toch een koffertje dat vrijwel identiek was en van hetzelfde merk is.
Ik zat naar de foto’s die de verkoper geplaatst had te staren en vroeg me af hoe het mogelijk was geweest dat ik op mijn vele reizen naar de USA eind jaren zeventig en begin jaren tachtig uitsluitend dat koffertje bij me had als bagage. Er paste precies een Nikon F2 in, een Walkman, wat schone onderbroeken, sokken en twee T-shirts, die ik kennelijk in wasbakken op hotelkamers uitspoelde. En die spijkerbroek die ik aanhad, ging kennelijk rustig een maand mee. Af en toe ging ik er even mee onder de douche staan. Ik neem aan dat ik de See-Buy-Fly-tas van de tax free op Schiphol gebruikte om nog wat kleine dingen, naast de twee sloffen Camel zonder filter en de flessen whiskey, te vervoeren. Toch kan ik me niet herinneren ergens gebrek aan gehad te hebben.
Als ik nu twee dagen naar bijvoorbeeld Utrecht ga, dertig kilometer verder van huis, dan heb ik een rolkoffer van dertig liter bij me plus een camerakoffer. Van alles wat ik dan bij me heb, gebruik ik vrijwel niets, maar desalniettemin ben ik altijd op z’n minst een of twee essentiële zaken vergeten.
Op de een of andere manier is mijn leven met de komst van honderden zaken die het leven makkelijker moeten maken toch oneindig veel gecompliceerder geworden. Als ik de oplader van mijn telefoon niet vergeten ben, dan mist er in mijn koffer met fotoapparatuur wel een accu of een geheugenkaartje.
De volgende keer dat ik op pad ga, zal ik proberen die oude manier van leven na te spelen, door gewoon alleen het recentelijk aangeschafte leren koffertje met me mee te nemen en een plastic tasje. Kijken of ik mij onderweg dan beter kan concentreren op zaken die echt essentieel zijn.
Niet dat ik in algemene zin nog zou kunnen leven zonder de gemakken van nu. Daar staat me nog veel te goed voor bij hoe ik ooit een maand vastzat op een hotelkamer in Los Angeles, omdat mijn camera het begeven had en ik, om de productie voor Nieuwe Revu niet in gevaar te brengen, een vervanging had moeten aanschaffen, met als direct gevolg dat mijn American Express traveller cheques op waren geraakt en de redactiesecretaresse via de Telex geld moest overmaken naar het dichtstbijzijnde kantoor van Wells Fargo. Het duurde iets meer dan een maand voordat het geld arriveerde en ik weer aan de terugreis kon beginnen.
Ik kan me niet herinneren dat de redactie moeilijk deed over de hotelrekening die tot ongekende hoogte was opgelopen. Wel weet ik nog heel goed dat ik sinds die dag nooit meer een opdracht van ze heb gekregen en over moest stappen naar Panorama, waar ik mij in het geheel niet thuis voelde.
