Sinds een paar jaar woon ik vrijwel midden op de Amsterdamse Wallen. Dat was al jaren mijn wens, omdat ik als 22-jarige een hekel had aan het verslaan van krakersrellen of slordige oorlogen tussen volksbevrijdingslegers. Dus koos ik als fotograaf en verslaggever voor de Wallen als mijn werkterrein. Mijn eerste opdracht vergeet ik nooit. Zo simpel als de opdracht was, zo moeilijk bleek de uitvoering. Op het briefje van de redactie stond: ‘Zoek Zwarte Annie en neem een interview met haar af over SM.’
Ik bedacht me dat ik gewoon aan iedereen die doelloos met de hand in de broekzak over de Wallen liep zou vragen: ‘Kent u misschien Zwarte Annie?’ Vroeg of laat moest iemand dan antwoorden: ‘Natuurlijk, als je nou bij dat tweede steegje rechts op het vierde raam aan je linkerhand aanklopt, dan doet Annie zelf open.’
Zo simpel bleek het niet te zijn. Na twee dagen mijn onkostenvergoeding te zien krimpen door het excessief eten van broodjes kroket en patatjes oorlog, gaf ik het op om hoerenlopers de weg te vragen naar Zwarte Annie. Ik besloot efficiënter op te treden door gewoon bij de dames zelf aan te kloppen.
Als keurige jongen uit een zo mogelijk nog keuriger gezin was ik nog nooit bij een raamhoer geweest en de testosteron suisde in mijn oren. Eerst verspeelde ik een briefje van vijftig aan een prostituee die meteen wist waar Zwarte Annie’s raam was, maar na het geld aangenomen te hebben stuurde ze mij door naar een niet bestaand adres.
Dan pak ik het nog slimmer aan, bedacht ik mij. Ik ga gewoon bij de mooiste hoer naar binnen, laat me lekker verwennen en vraag vervolgens op weg naar buiten geheel terloops: ‘Trouwens, ken jij Zwarte Annie? Ik moet nog een boodschap voor haar afgeven en ik ben het precieze adres vergeten.’
Elke hoerenloper weet wat ik toen nog niet wist, namelijk dat een bezoek aan een raamhoer zowel ontzettend tegen kan zitten als extreem mee kan vallen. Het is een spel van uitersten. Het laatste gebeurde, geheel tegen de kansberekening in. Het leek de beste seks ooit. Ik kwam pas na een uur weer naar buiten. Leeg, helemaal leeg, tenminste voor zo lang dat duurt op je 22-ste.
Voordat de avond viel had ik ook het verjaardagsgeld van mijn extreem gulle Ome Joop er volledig doorheen geneukt, maar waar Zwarte Annie nu echt residentie hield, daarvan had ik nog steeds geen idee.
Ik zou een hoerenloper blijven voor een goed deel van mijn leven. Het leek me zoveel eerlijker. Je hebt behoefte aan seks zonder verliefd te zijn of te weten op wie. Je doet een hoer plezier met het geld en je breekt geen hart van iemand die meer van je vraagt dan alleen seks.
Zo zuiver vond ik het toen en zo zuiver vind ik het nu nog. Alleen suist de testosteron op mijn zestigste allang niet meer in mijn oren.
Wel heb ik een grote antipathie opgebouwd naar hoeren met zwepen. Door die groep ben ik in mijn vak als fotograaf te vaak besodemieterd. Vandaag had ik weer een conflict met zo iemand die zich Meesteres noemt, maar door de jaren heen een dusdanig ruime pijpbek heeft ontwikkeld dat zelfs de meest vastgesnoerde ballgag niet meer zonder een onsje stopverf vast zou blijven zitten.
Alleen al dat voortdurende Meesteres in de afzender van E-mails of op een een visitekaartje, dat is genoeg voor mij om geïrriteerd te raken. Meesteres ben je voor hen die onderdanig aan je zijn, niet voor de hele wereld. Door dat te pretenderen insinueer je onbedoeld dat BDSM niet uit vrije wil geschiedt en dus onder (huiselijk) geweld valt.
Een commerciële Meesteres die overal als zodanig aangesproken wenst te worden of zich nadrukkelijk zo presenteert heeft óf last van een minderwaardigheidscomplex óf ze lijdt aan megalomanie. Met iemand die aan een van beide kwalen lijdt is het slecht onderhandelen.
Van sommige hoeren in mijn buurt ken ik de achternaam. Sowieso zijn ze verplicht zich desgevraagd te legitimeren. Mevrouw Abdali of mevrouw Pieterse. Raamhoer worden ze pas genoemd als de rode neonlamp flikkerend tot leven komt en het gordijntje opzij geschoven wordt.
Van die Meesteres die me vandaag achteloos een poot probeerde uit te draaien zal ik nooit haar echte naam kennen. Het ligt voor de hand waar die geheimzinnigheid voor dient. In algemene zin zou niemand het recht mogen hebben om onder een schuilnaam, dus zonder enkele juridische verantwoordelijkheid, een ander vast te binden, te slaan of te vernederen.
Daarmee wordt iedere verantwoordelijkheid wanneer het mis gaat ontdoken. Dat zou in een rechtsstaat niet wenselijk moeten zijn. Zij die vinden dat zoiets wel moet kunnen, ondermijnen daarmee indirect de maatschappelijke acceptatie van BDSM.
Om mezelf weer te kalmeren denk ik dan vaak aan de 82-jarige Franse cult-Meesteres Cathérine Robbe-Grillet (geen schuilnaam) die stelt dat een Meesteres die geld vraagt voor haar diensten geen echte Dominant kan zijn, omdat ze door geld aan te nemen de ware macht bij de onderdanige legt.
[ Deze bijdrage werd niet eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
