Ooit kregen we het portretrecht in de fotografie. Vooral bedoeld om de Koninklijke Familie tegen paparazzi te beschermen, kreeg elke Nederlander het mooie recht op wat praktisch gezien het halve auteursrecht van een foto behelst. Over het algemeen is dat ook een goede zaak.
Minder mooi is dat elke Jan Boerenlul nu op straat denkt zich het recht te kunnen veroorloven om een fotograaf zijn recht te ontnemen om mensen op de openbare weg te fotograferen.
Blijft het bij corrigerend toeschreeuwen, dan is dat nog te harden, maar word je camera eenmaal uit je handen getrokken door een burger die het volledige Nederlandse recht achter zich denkt te hebben staan om je hele kaart te wissen, dan wordt meteen duidelijk dat regeltjes alleen werken voor mensen die ook snappen wat die regels behelzen en dat zijn er helaas veel te weinig in dit land.
Als fotograaf heb ik namelijk het recht alles en iedereen op de openbare weg te fotograferen. Dat heeft niets met portretrecht te maken.
Op sluipende wijze wordt fotografie door wet- en regelgeving niet beschermd, maar gecriminaliseerd naar Amerikaans model.
Als ik in mijn eigen stad in de metro wil fotograferen, dan krijg ik meteen twee ambtenaren die nauwelijks het niveau van de sociale werkplaats ontstegen zijn op mijn dak om me uit te leggen dat ik daar nergens mag fotograferen.
Dit alles in een stad waar je je kont niet kunt keren of je wordt vastgelegd door een security camera.
Het is waanzin, pure waanzin. Loop ik met een videocamera van formaat op straat, dan heeft niemand daar bezwaren tegen. Dan hoopt men ‘op televisie’ te komen en dat is dan weer wel in orde.
