Geplaatst op

Spuiten, maar vooral slikken

Op mijn telefoon verscheen een onbekend nummer en ik besloot tegen mijn gewoonte in toch op te nemen. Een kinderlijk klinkend stemmetje vroeg of ik Hans van der Kamp was.

Ja, dat was ik, maar er zijn veel mensen die zo heten.

‘U bent toch de Nestor van de BDSM-fotografie?’ vroeg ze.

Ik dacht na of er nog oudere mensen dan ik waren die zich verdienstelijk met BDSM-fotografie bezighielden en ik zag een paar gezichten voor me, maar ik kon er zo snel geen namen aan koppelen. In plaats daarvan probeerde ik de benoeming BDSM-fotograaf wat af te zwakken. BDSM was immers zeker niet het enige thema in mijn werk. Het meisje liet zich echter niet van de wijs brengen.

‘Ik hoor anders van alle kanten dat u de beste BDSM-fotograaf van Nederland bent.’

Als oude man klinken teksten uit de mond van een jonge vrouw al snel als een compliment, maar nu moest ik zonder dat er enig causaal verband was toch denken aan een pornofilm met de titel: ‘Interview met de Koningin van de Anale Seks’ die ik in een ver verleden had gezien. Het meisje had immers gemeld dat ze namens een door jongeren veel bekeken televisieprogramma belde. De vraag of jongeren nog tijd hadden om televisie te kijken, slikte ik tijdig in. Fotografie is geen gouden handel meer en alle aandacht voor eigen toko is meegenomen.

Het werd een gezellig gesprek dat duidelijk moest dienen als een voorronde van een mogelijk later interview in dat televisieprogramma.

Mijn antwoorden op haar vragen waren haar te zakelijk, te neutraal misschien, dus op een gegeven moment haalde zij duidelijk hoorbaar diep adem en kwam ze met de vraag aller vragen. ‘Oké, oké, zo gaat dat dan bij zo’n fotoshoot, maar daarna? Ik bedoel: wat gebeurt er DAARNA?

‘Nou, dan ga ik meestal even een dutje doen,’ antwoordde ik geheel naar waarheid.

Ik hoorde de spanning wegebben. Ik was gezakt voor het toelatingsexamen Sensatie en Vertier, dat was duidelijk.

‘Ja, ik moet natuurlijk voor het definitieve interview nog even toestemming vragen aan mijn eindredacteur, zei ze. ‘Ik bel u over een week terug.’

Dat was een half jaar geleden. Het is beter zo, denk ik.