Men beweert wel eens dat ik met ouderdom koketteer en die constatering gaat natuurlijk altijd gepaard met de opmerking: ‘Je bent net zo oud als je je voelt!’ Ik wil dan zeggen dat ik me op mijn zestiende al tachtig voelde, maar in plaats daarvan zwijg ik en denk aan het briefje dat ik ooit naast mijn bed vond bij het ontwaken. Een briefje geschreven door een groupie van de Golden Earring die na een concert bij mij was blijven slapen. Kennelijk had de groep geen emplooi voor haar gehad die nacht.
Het papier dat ze daarvoor had gebuikt was op ruwe wijze uit mijn mooiste Chinese cahier gescheurd. Omdat we in bed beland waren zonder eerst de gebruikelijke formaliteiten te doorlopen, wist ze niet hoe ik heette, net zo min als ik wist hoe zij heette. Dus de aanhef was: ‘Aan het alleroudste jongetje van Nederland.’ Daarna volgde een verhaal dat ze op tijd bij de bus van de Golden Earring moest zijn om weer terug te kunnen gaan naar Den Haag. Ik snapte die noodzaak wel, want vaker dan me lief was had ze mij gemeld dat ze geen geld had.
Het alleroudste jongetje. U ziet het, ik verzin die dingen niet zelf. Dus u kunt zich voorstellen hoe oud ik mij voel, nu ik eindelijk tot mijn eigen verbazing na een bijzonder ruig leven toch de 61 heb gehaald. Zo oud dat het eigenlijk niet meer in jaren te vatten is, dus ik zou kunnen zeggen dat ik me voel alsof ik zes levens heb geleefd. Een paar jaar geleden zei men dan nog: ‘Maar je ziet er nog zo jong uit!’ Dat is nu ook voorbij omdat ik het in grote hoeveelheden eten van chocolade als vervanging voor drank heb ontdekt waardoor ik in fat pants en voor de omvang van mijn buik veel te korte XXL T-shirts door het leven waggel.
Ga ik me daar onzeker over voelen, dan herinner ik mezelf er snel aan dat een mooie jongen zijn in het verleden ook voor een hoop ongevraagd drama heeft gezorgd. Om in de sfeer van deze terugblik te blijven: dan had ik nog een intact Chinees cahier gehad en dan had ik me ook niet hoeven laten pijpen door een groupie die kennelijk dacht dat pijpen bedoeld was om niet alleen je zaad maar meteen ook je ruggenmerg naar buiten te zuigen.
Maar goed, ik kan met mezelf leven. Mijn karakter is uitgekristalliseerd en ik wil me niet meer verontschuldigen voor mijn vele onhebbelijkheden, want ik voel geen noodzaak mezelf nog te veranderen.
Met dat laatste maak ik echter een grote denkfout.
Ik zou in principe zo kunnen leven, ware het niet dat ik in mijn werk als fotograaf voortdurend met veel jongere mensen te maken heb en de manier waarop zij leven is wezenlijk anders dan hoe ik leefde in mijn jeugd. Ze lijden bijna allemaal aan Orthorexia Nervosa, oftewel een obsessieve interesse voor de bestanddelen van het voedsel dat ze tot zich nemen. Bovendien kunnen ze zich geen meter verplaatsen zonder een flesje water en een smart phone. Dat krijg je ervan als je mensen van een enkelvoudige dwangmatigheid zoals roken afhelpt, denk ik dan vaak.
Toch kan ik ook daar ook best wel mee leven. Waar ik minder goed mee kan leven is de manier waarop veel van hen met afspraken omgaan. Kennelijk is het zelfs voor goeddeels werkloze jongeren van het uiterste belang om drukbezet over te komen. Zo kan het gebeuren dat een model eerst in een open bui meldt dat ze de komende maanden geen andere afspraken heeft dan met het UWV en mail ik haar vervolgens of ze in de komende weken wellicht eens wil komen poseren, dan krijg ik als antwoord: ‘Yay! Cool! Zodra ik in de buurt van mijn agenda ben, dan zal ik even kijken.’
Zou die agenda dan niet in die smart phone zitten, vraag ik mij dan bezorgd af. Zou die nog gewoon van papier zijn? In een mooi Chinees cahier misschien?
Dan hoor ik dagen niets meer totdat de persoon in kwestie zich via een berichtendienst als WhatsApp meldt met een optie-afspraak. Wij noemden dat vroeger een in principe afspraak, maar de vlot Engels babbelende jeugd drukt zich bij voorkeur uit in Anglicismen. Daar is niets op aan te merken, want ‘in principe’ is van oorsprong Latijn en dus ook geen Nederlands. In het begin ging ik nog wel eens mee met zo’n optie-afspraak maar die worden dan vrijwel zonder uitzondering een kwartier van tevoren afgezegd.
Ik heb nog niet anders meegemaakt dan dat het zo verliep. Ik laat me echter niet snel ontmoedigen dus na nog een keer of twee afzeggen staat zo’n model dan uiteindelijk voor mijn camera. Eind goed, al goed zult u denken, maar de langzaam opgebouwde ergernis vertaalt zich ongewild naar mijn regie bij het fotograferen en dat is vaak goed zichtbaar in de eindresultaten van zo’n fotosessie.
De keuze is dus aan mij. Ik kan me aan die manier van afspraken maken aanpassen en vooral heel gezond leven zodat ik niet aan een door ergernis veroorzaakte hartinfarct bezwijk, of ik moet ervoor kiezen om met pensioen te gaan.
