Daar was ze dan. Mijn Marieke in mijn studio. Ze nam plaats aan tafel en het was alsof ik weer met een nieuwe gedaante van haar in aanraking kwam. Ze leek in hoe ze nu bewoog, lachte en spontaan verhalen vertelde niet meer op het meisje in de verfoverall dat ik had leren kennen, maar ook niet op de Meesteres in opleiding.
Haar kleding was sportief, maar met on-Hollands veel smaak samengesteld, kortom ze leek op de meisjes die je wel vaker zag in Vlaanderen. Tot in de puntjes verzorgd met een sterk zelfbewustzijn dat hooguit alleen een tikje afgeremd werd door een strenge Rooms-katholieke opvoeding.
Ze wist al mijn verbale gestuntel met veel humor te pareren, al waren er Vlaamse woorden die door mij niet meteen begrepen werden. Als een oude man die zijn leven lang met vrouwen heeft gewerkt kan niets me meer opwinden dan een vrouw die nog enig mysterie met zich meedraagt. Al kwam dat mysterieuze vooral voort uit haar taalgebruik. Zo noemde zij mijn bureaulade een schuif. Kortom: ze was een mooie vrouw en een plezier om naar te luisteren.
Of nog korter: Ze was ver boven mijn stand.
Als fotograaf met de nodige ervaring voelde ik dat laatste wel aan, dus ik legde vrijwel elk moment van die avond vast met foto’s en video. Beelden die ik tot op de dag van vandaag niet zonder weemoed kan bekijken.
Omdat mijn wederhelft de etage in het grachtenpand onder mij bewoonde, vroeg ik Marieke wanneer ze weer naar huis wilde en zij antwoordde met de wedervraag: ‘Kan ik dan niet bij u blijven slapen?’
Natuurlijk kon dat. Of ik me er op dat moment ook bewust van was dat dit wel eens het einde van de BV kon betekenen die ik met mijn wederhelft deelde en daardoor indirect tevens het verlies van mijn fotostudio van 168 vierkante meter, dat weet ik niet meer zo goed. Wel wist ik heel zeker dat Marieke moest blijven die nacht.
Het licht in de bijkeuken was al uit en ik zag hoe mijn wederhelft de gordijnen van de slaapkamer in het achterhuis sloot. Ik was vrij. Gelukkig is er geen studiofotograaf in de wereld te vinden die niet ergens een matrasje heeft liggen. Voor de liggende poses, uiteraard.
Wat doen twee mensen die zichzelf als dominant zouden omschrijven op één matrasje? In eerste instantie veel vanilla seks die dan toch uiteindelijk niet helemaal bevredigt. Door liefde of door geilheid verblind beloofde ik haar dat ze een spel met mij mocht spelen. Jawel, met mij in de onderdanige rol. Als ik dit nu zo opschrijf realiseer ik me hoe wanhopig ik mij aan haar wilde binden.
In een fotostudio zijn altijd wel een paar kasten met accessoires en outfits die in noodgevallen bij een fotosessie gebruikt kunnen worden, dus binnen korte tijd stond zij voor mij als een Mistress in Shining Armour. Dit alles in de gedachte dat zij als Meesteres in opleiding toch mooi op mij kon oefenen.
Alleen dat spel lukte niet zo, hoe hard ik het ook probeerde. Steeds opnieuw begon ik bij elk commando dat zij gaf te giechelen als een waar psychiatrisch patiënt. Ik was bereid alles te faken om haar gelukkig te maken, maar mijn lichaam reageerde volledig averechts. De laatste keer dat ik zo dom had moeten giechelen was op de Middelbare School toen ik met een paar vriendjes een blokje van tien gram hasj buit had gemaakt.
Het spel was niet van lange duur. Marieke leek wat teleurgesteld, maar de sfeer was nu ook weer niet dusdanig verpest dat we ons niet opnieuw in vanilla seks stortten.
Het moet een uur of zeven in de ochtend zijn geweest toen ik wakker werd van een zacht bijten in mijn penis afgewisseld door zeer liefdevol pijpen. Ik deed mijn ogen open en Marieke kroop omhoog en fluisterde iets in mijn oor. Ik moest haar drie keer vragen wat zij gezegd had voordat ik haar ook echt verstond.
‘Ik wil dat u mij vastbindt!’
Nu had ik echt alles in huis, van tepelklemmen tot zwepen, maar het verdomde veiligheidstouw lag nog opgeslagen in een karntonnen doos op de etage van mijn wederhelft. Het leek me geen goed idee haar zo vroeg wakker te maken met de vraag waar die doos met het veiligheidstouw nu ook alweer stond.
Rommelend in het berghok waar ik vergeefs zocht naar henneptouw vond ik dertig meter netwerkkabel. Waarom niet, dacht ik. Gewoon een kwestie een combinatietang bij de hand houden en vooral die kabel niet te hard aantrekken. Ik had al tijden naar een goed spel verlangd en ik was bereid concessies te doen.
Maar alle perverse verhaaltjes die ik haar vertelde om in de stemming te komen en alle commando’s die ik haar gaf klonken even vals. Al snel begreep ik waarom. Ze was te jong en te fragiel om zich door een oude man als ik te laten fixeren. Het lukte me gewoon niet om overtuigend over te komen, maar ik was evenmin bereid op te geven. Dus na enige tijd lag zij geheel vastgebonden met haar handen op de rug en haar gezicht naar de vloer gericht op mijn Perzische tapijt.
In een poging stoer over te komen ging ik door mijn knieën en trok haar hoofd aan haar lange haar omhoog. Wat ik zag versteende me. Ze huilde en voordat ik iets had kunnen doen, sprak zij de woorden die me nog jaren zouden achtervolgen:
‘Uw hart is er niet bij…’
Als een razende begon ik overal de netwerkkabel door te knippen. Marieke stond gedecideerd op, zonder me nog een woord te gunnen, kleedde zich al even zwijgend aan, pakte haar spullen bijeen en verliet mijn studio, terwijl ik daar nog halfnaakt sprakeloos stond te zijn.
Die zien we nooit meer terug, dacht ik nog.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
