Gaat u wel eens naar BDSM workshops?
Ik niet. Waarom weet ik niet precies, want er zijn toch hele goede workshops, maar over het algemeen worden ze toch georganiseerd door charmante, ondernemende types die van hun hobby hun werk hebben gemaakt.
De wijsheid die ze te delen hebben komt vaak niet veel verder dan het motto: uw financiële bijdrage vult mijn uitkering voldoende aan om zelf ook weer wat speeltjes te kunnen aanschaffen.
Wel ben ik eens puur bij toeval in een workshop beland die gegeven werd door een Amerikaan die alles van bull whips wist. Hij kon die zwepen laten zingen en knallen dat het bijna kunst was. Het kon haast niet anders of hij had op koeien geoefend want zoveel zwierigheid bereik je alleen als je niet bang hoeft te zijn al te blijvende schade aan te richten.
De workshop vond plaats in Antwerpen en de bezoekers van de workshop kwamen voor het merendeel uit Rotterdam, de stad van de mensen die alles graag grondig aanpakken. Zo zag ik een man met een hagelnieuwe bull whip die zeker meer dan vier meter lang was en naast hem stond een anderhalve meter hoge, hooguit 45 kilo wegende onderdanige echtgenote met het uiterlijk van de ideale huisvrouw. Ik kon alleen maar hopen dat hij het gevaarte niet in een flatje te Spijkenisse ging uitproberen.
Die Amerikaan was tijden bezig zijn zwepen uit te stallen en de Rotterdammers stonden met serieuze blikken aan de bar te wachten met een glaasje water.
Zelf was ik net klaar met een fotografiesessie in diezelfde dungeon, dus ik liep me wat te vervelen in afwachting van het bestelbusje dat mij en mijn apparatuur terug zou brengen naar huis. Ik schonk mezelf wat in, probeerde de bezoekers wat op stang te jagen door op een breedgebouwde twee meter hoge Dominant af te lopen en te vragen of die van hem ‘ook zo lekker lang, stevig en dik was’ als die van het mannetje naast hem.
Kortom, ik vermaakte me wel.
Ik zag hoe de Amerikaan een champagnekurk met een draadje aan het plafond bevestigde en keek toe hoe de leergierige bull whip bezitters langzaam de dungeon inliepen om zichzelf op te stellen bij de achterste muur. Daar stonden ze dan met hun ernstige blikken. De sfeer was bijna religieus te noemen.
Ik graaide wat door de bull whips op zoek naar eentje met een bijzonder mooi afgewerkt handvat. Ik vond er een en kon het opeens niet laten om te proberen of ik ook zo’n mooie knal met de zweep kon laten weerklinken als de Amerikaan mij eerder had voorgedaan.
De knal oftewel de ‘whip crack’ lukte in het geheel niet. Wel hoorde ik het droge gestuiter van de champagne kurk die door de ruimte kaatste. Ik had het ding niet eens zien hangen op dat moment, laat staan dat ik had getracht het te raken.
Ik draaide me om en ik keek naar de Rotterdammers die mij met open mond stonden aan te staren. Het was zo’n moment als in een avonturenfilm. Vlak voordat de hoofdpersoon in de pan stapt om door de wild beschilderde inboorlingen gaar gekookt te worden, besluit de medicijnman hem tot god te verheffen, waarna al die met speren dreigende woestelingen op hun knieën vallen om hun nieuwe god te eren.
Zoals iedereen ben ik extreem gevoelig voor bewondering, zeker wanneer die niet verdiend is, dus ik schonk mezelf nog eens een aantal malen ruim in en toen ik eenmaal op het punt stond om ook op mensen te gaan oefenen wist mijn assistent me gelukkig met zachte dwang naar het bestelbusje te begeleiden.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
