Voor meer informatie over deze oude reeks korte verhalen over hoerenlopen, zie de eerste aflevering: Betalen moet iedereen
Een kopje koffie
Om vier uur ‘s nachts had ik voor een statig pand aan de Van Baerlestraat gestaan. Het meisje dat ik daar afzette, had me binnengevraagd voor een kopje koffie.
‘Nee, sorry, ik ga nog even langs de hoeren.’ Misschien kwam het door de drank, maar dat denk ik niet. Het zat hem meer in dat kopje koffie.
Een kopje koffie. De banaliteit! Ik zou godverdomme alle kopjes koffie, die ik ooit aangeboden had gekregen, maar nooit geconsumeerd had, omdat of de filterzakjes op waren of de koffie, in één keer achter elkaar moeten opslurpen om als een grote bruine zeepbel op de stoep van zo’n mens uit elkaar te spatten.
Hadden ze dan helemaal niets beters?
‘Hé, psssst!’ is alles wat een raamhoer nodig heeft om hetzelfde te bereiken. Ik had echt geen zin om voor de zoveelste keer proefkonijn te spelen voor hun van de Cosmopolitan pagina’s afgeplukte glimlachseks. Om vervolgens twee weken later voorgesteld te worden aan een hele club gekloond kantoorvolk met een huis vol Ikea-meubilair.
En de telefoonterreur. Wanneer zullen we weer eens wat afspreken?
Nee, geef mij Linda maar. Een half uur later was ik bij haar. ‘Zo, heb je weer teveel gezopen?’
‘Nee.’ Liegen mag van haar.
‘Moet je nou eens zien.’ Ze werpt me een dwangbevel in naam der Koningin toe met aardig wat nullen, ondertekend door Commies Zoveel van het belastingkantoor. ‘De vuile drooggeilers,’ mompelt ze, terwijl ze op een pakje Belinda sigaretten afstiert. ‘Ik lig hier godverdomme straks alleen nog voor de Koningin met mijn benen wijd.’
‘Ach, je moet niet zo zeuren,’ reageer ik met bolle tong.
Ze legt de brandende Belinda in een goudgerande, nepmarmeren asbak en loopt naar het dressoir, onderwijl nog een graai mijnerzijds ontwijkend. Een blauwe thermoskan komt tevoorschijn, twee Queen Anne kopjes tikken op de schoteltjes.
‘Jij ook een bakkie?’
‘Ja, heerlijk.’
