Dat de overheid aan medische discriminatie doet, is een veelgelezen klacht op social media. Je zou je af kunnen vragen of er nog een vorm van discriminatie is waar de overheid niet aan doet, maar dat zou te kort door de bocht zijn. Politiek bedrijven is, net zoals wetenschap, kunst, en al het andere wat ons ooit dierbaar was, gereduceerd tot een zielloos product en daar horen nu eenmaal doelgroepen bij en mensen die deze doelgroepen definiëren. We noemen die mensen marketeers, maar zij zien zichzelf liever als creatieven. Hoe ze zo over zichzelf zijn gaan denken, is voor mij onverklaarbaar. Ergens hebben ze niet helemaal goed opgelet, toen grotere lichten erop geattendeerd hebben dat reclame wel eens een van de schadelijkste vormen van vervuiling zou kunnen zijn die we in onze maatschappij niet alleen tolereren, maar volledig accepteren en zelfs incorporeren in ons dagelijks leven.
Daarnaast is reclame ook nog de enige geaccepteerde vorm van nepnieuws. In reclame wordt vooral veel aandacht besteedt aan het overschreeuwen van de allang bekende tekorten van de te adverteren producten. Hoe je daar ook over denkt, waarheidszin heeft niet aan de wieg van reclame gestaan. De alleroudste advertenties die ik heb gezien, gingen vooral over wonderolie, dubieuze haargroeimiddelen en brillen waarmee je door de kleding van vrouwen heen kon kijken.
Nederland wordt gerund als een bedrijf, horen we vaak, en daar hoort nu eenmaal het grote marketingdenken bij en de daaraan gekoppelde doelgroepen.
Mensen die de Nederlandse taal niet vaardig zijn, met uitzondering van Engelstaligen, krijgen allerlei strafmaatregelen opgelegd. Vervolgens is het ook nog eens fair game om die mensen via de Belastingdienst te bestelen, want ze kunnen zich toch niet goed verweren. (Een laat vervolg op de in onleesbaar Nederlands opgestelde overheidscorrespondentie die ten doel had de zwakkeren in de toen nog overwegend witte maatschappij een pootje te lichten.) Dit alles volgens het beproefde concept: Liever ruzie met een leger mensen zonder advocaat, dan met één bedrijf dat over een leger advocaten beschikt. In een klein land is een multinational immers al snel groter dan de overheid.
Dat discrimineren zat er dus altijd al in en het valt nu gewoon wat meer op, omdat de overheid daar een digitaal pasje aan toevoegt. De overwegend digibete politici willen ook wel eens mee in de IT. Veel projecten op dat vlak mislukken tot op heden vaak op uiterst kostbare wijze, maar elk zichzelf respecterend bedrijf heeft nu eenmaal een of meer appjes die mensen van hun privacy of andere rechten beroven, dus waarom zouden Mark en Hugo, de snelle jongens van BV Nederland niet ook over zo’n appje mogen beschikken?
Als we ons daadwerkelijk druk zouden maken over het feit dat de app discrimineert, dan hadden we eerder in grote getale de straat op moeten gaan, want het vleugellamme orkest in Den Haag dat beleid mag uitstippelen, is al minstens tien jaar bezig groepen burgers tegen elkaar uit te spelen ten bate van electoraal gewin.
Abortus, euthanasie, roken, drinken, fastfood eten. Het zijn allemaal zaken die iedereen voor zichzelf zou moeten mogen beslissen, maar zo werkt dat niet. De ‘zorgzame’ overheid moet daar eerst een eeuwigheid over debatteren. Vervolgens wordt uw lijf ongemerkt een soort iPhone. U denkt dat u met een aanschaf van rond de 1000 Euro eigendomsrechten heeft verworven, maar als u de overeenkomst met Apple nog eens naleest, dan mag u het apparaat niet van een ander besturingssysteem voorzien. De foto’s die u maakt, mogen door hen ingezien worden en nog een hele reeks andere permissies die je niet direct aan het eigendomsrecht zou koppelen.
Steeds is er een mooi marketingargument voorhanden. Er is een explosie aan kinderpornografie gaande, waar ik overigens nooit iets van merk, en Apple houdt van kinderen, die in onze taal om voor mij ook alweer geheel onduidelijke redenen ‘kindjes’ zijn gaan heten. Helaas houdt Apple niet genoeg van kindjes om ze te behoeden voor het werken achter de Chinese productielijnen van hun iPhones.
Dus die vaccinatie-app is in de tijd van een pandemie nog wel het meest onschuldige appje dat Mark en Hugo hadden kunnen bedenken om hun demissionaire status van wat corporate glitter te voorzien. Zet u maar schrap, want er zullen veel meer appjes volgen.
