Met scherp schieten

Vanochtend werd ik wakker met het nieuws dat ‘prikmilitairen’ waren ingezet om boosters te zetten. Van Dissel zei deze week nog dat hij geen idee had of die boosters enig effect hadden op de nu dominante omikronvariant. Ik begeef mij nu meteen al op een hellend vlak, want ik gebruik de medische term ‘booster’ en ik haal Van Dissel aan, zonder zijn binnensmonds gemompelde context woord voor woord te citeren. Wat ik vanaf nu ook beweer, zal door brave burgers als gezagsondermijnend gezien worden. Ook al ondersteun ik het overheidsbeleid, dan nog heb ik mij als gewone jongen verre te houden van uitspraken over het Coronabeleid, want dan pretendeer ik een viroloog te zijn en dat schijnt zoiets als landverraad te zijn.

Pretenderen dat je een viroloog bent, dat is alleen weggelegd voor Hugo de Jonge. Zelfs de premier brandt daar inmiddels zijn vingers niet meer aan, uit angst zonder mensen te komen zitten die hij in tijden van politieke nood voor de bus kan gooien.

Gelukkig mag ik als fotograaf nog wel beweren dat neptieten in de verste verte niet lijken op natuurlijke borsten, terwijl ik mij daarmee toch duidelijk, zonder enige gêne, op het vlak van de plastische chirurgie begeef. En als we bij neptieten niet over een pandemisch verschijnsel mogen spreken, dan weet ik het ook niet meer.

Dus even voor de goede orde: het overheidsbeleid is toppie en u ziet het niet, maar ik steek er een duim bij in de lucht en ik produceer een glimlach van oor tot oor. Dat heb ik zo geleerd van de premier en de koning. Die doen dat ook om de haverklap. Alles is toppie met een duim in de lucht en een glimlach van oor tot oor.

Bij de eerste foto van een prikmilitair bromde ik nog voor mij uit: ‘Toppie! Fijn dat die jongens en meisjes nu eindelijk eens met scherp mogen schieten.’ Ik heb het geheugen van een olifant, dus ik weet mij nog goed te herinneren hoe het Nederlandse leger zonder munitie kwam te zitten en een politicus opperde dat ze bij oefeningen maar heel hard ‘pief, paf, poef!’ moesten roepen na het overhalen van de trekker. De mensen die dat soort vaderlandse kluchten in de Tweede Kamer kunnen vergeten, die benijd ik zeer.

Toch zag ik duidelijk de verwarring, waarin de overheid verkeert, weerspiegeld in de foto’s van de prikmilitairen. Een van hen was kennelijk bijziend, want hij zat met zijn rechteroog op een paar centimeter afstand van de plek waar de naald de huid inging.

We hebben nu dus militairen die injecties zetten, politie-agenten die met scherp schieten en BOA’s die met verbale agressie het leefklimaat in de stad onaangenaam maken. Kennelijk zijn de rubberkogels die in andere landen gebruikt worden bij rellen gewoon op. Te laat besteld door een bureaucraat van Justitie, neem ik aan. De journalistiek stelt geen vragen. Ook wordt er vanuit de politie zelf weinig onderzoek gedaan naar het gebruik van grof geweld. Ik zag in Den Haag, maar ook in Amsterdam regelmatig een paar agenten een vrouw mishandelen die, buiten wat verbale onfrisheden om, geen vlieg kwaad deed. Niet dat ik denk dat vrouwen geen geweldplegers kunnen zijn, maar omdat duidelijk te zien was dat de vrouwen in kwestie geen geweld pleegden, voordat ze door vier of vijf agenten met wapenstokken in elkaar gemept werden. Een van hen hield zelfs, na met fiets en al tegen de grond geslagen te zijn, nog beide handen aan het stuur.

Het is allemaal toppie, want het Coronabeleid is nu eenmaal toppie. Iets wat toppie is, kan vanzelfsprekend niet iets anders veroorzaken dat niet zo toppie is.