Gisteren keek ik naar de inauguratie van Medvedev en even snapte ik helemaal niets van het leven. Wat een vreugdeloos fenomeen is die Poetin toch; een soort Balkenende op steroïden. Zijn hang naar tsaristische glorie zou ontroerend kunnen zijn, ware het niet dat hij in zijn mimiek en gedrag zo duidelijk uitstraalt een sociopaat te zijn met plannen die zijn krediet ontstijgen.
Eén ding moet ik hem en Medvedev nageven: ze deden wel hun best in conditie te blijven met die lange wandelingen over eindeloze rode lopers en met kanonnenvlees gevulde pleinen. Aan gevoel voor theater ontbrak het zeker niet.
Poetin gaf de meest inhoudsloze speech die ik sinds lang heb gehoord. Ongehoord vaag was hij, zelfs voor Nederlandse begrippen.
Het is een schril contrast met zo’n Alexander Donskoi die zonder bodyguards door de stad loopt en een Rusland voor ogen heeft waar ruimte is voor meer dan alleen corruptie en marsmuziek.
Steeds weer stelt hij zich verkiesbaar voor de doema. Aanhang en goodwill heeft hij als oud-burgemeester van Archangelsk genoeg, maar even zo vaak ontvangt hij een ambtelijk schrijven dat hij buitenspel wordt gezet, zonder opgave van redenen.
Niet dat de door god of het lot boven ons gestelde cententellers, die zo graag op de fiets gezien worden, zoveel democratischer van aard zijn, maar uiteindelijk is het internationaal gezien van geen enkel belang wat hier in Nederland gebeurt. Poetin daarentegen gaat de toekomst van dit hele continent mee bepalen – tot 2024. Althans, dat vrees ik.
Wat ik in Moskou vooral als opmerkelijk heb ervaren is de daadkracht van de mensen. U ziet een voorbeeld op de foto bovenaan de pagina. In april startte Alexander met de uitvoering van zijn plannen voor het grootste seksmuseum van de wereld. Hij huurde aan de Novy Arbat een immense ruimte waar niets dan puin en stof was. In juni stond zijn museum er – in volle glorie.
Drie maanden, dat is ongeveer wat wij Nederlanders nodig hebben om beschikbaarheidsdata te synchroniseren voor een reeks slopende vergaderingen waar uiteindelijk een halfzacht compromis uit komt dat uitsluitend voor de vergaderaars zelf bestaansrecht heeft.
Sommige salarissen zouden in Nederland misschien beter aanwezigheidspremies genoemd kunnen worden. Of heeft u toevallig de laatste tijd nog wel eens een ambtenaar, of andersoortig kantoormens aan de telefoon gehad zonder dat vertrouwde gevoel te krijgen belminuten verpist te hebben?
Toegegeven, hier hoef je die mensen niet om te kopen zoals in Rusland. Dat is allemaal al keurig vooraf in BTW en accijnzen verrekend.
