 |
Ik heb het hier geloof ik al vaker gezegd, maar wie een weblog begint onder de vlag ‘Nooit meer naar buiten’ is vroeg of laat gedoemd een zwervend bestaan te leiden.
Overdrijven is ook een kunst zou mijn vroegere buurvrouw zeggen. Toch voelt het voor mij zo, als iemand die bijna een vol decennium binnen heeft gezeten wegens een reeks beperkende fobieën en slechts een enkele keer in al die tijd alleen per openbaar vervoer heeft gereisd.
Vreemd dat ik vandaag in mijn eentje op een vliegtuig naar Moskou stap.
1 April grap? Nee.
Neef M. heb ik al weken geleden op de hoogte gesteld. Hij geloofde er niet zo in. ‘Je gaat niet. Dat doe je niet,’ zei hij.
Ik zal hem een kaart sturen.
Hoewel het bezoek aan Moskou van zakelijke aard is, overheerst bij mij een gevoel van recalcitrantie. Ik ben het beperkende leven van een paniekgestoorde al heel lang intens zat.
Ga ik straks in het vliegtuig heftig zitten zweten en ongecontroleerde gebaren maken door een op hol slaande motoriek, dan kijken de medepassagiers maar de andere kant uit.
