Ik leef samen met een onderdanige vrouw die een groot zwak heeft voor sadisten. Op fetlife.com weet ze haarfijn de echte sadisten te lokaliseren en er komt dan steevast ontroering in haar blik. Voor haar is sadisme een gevoeligheid die te weinig voorkomt bij de gemiddelde Dominant.
Ze maakt hierin duidelijk onderscheid tussen seksueel sadisme of spelsadisme en het algemene sadisme in de betekenis die ‘Henk en Ingrid’ er aan toekennen om de kwaadaardigheid van iemands karakter weer te geven.
Sadisme is een raar woord. Vooral omdat het een afgeleide is van de achternaam van Donatien Alphonse François de Sade, beter bekend als de Marquis de Sade.
Sade was een man van wie weinig BDSM’ers genoeg weten. Zo liet Sade zich door een prostituee uit Londen meer dan 200 slagen met een in lijm en fijngestampt glas gedoopte zweep toebrengen. Een passieve belevenis die we eerder zouden verwachten van een hardcore pijnslaaf. Verder stellen de meesten onder ons zich de man voor als iemand die permanent een pruik droeg, terwijl hij nog tot in zijn laatste dagen over een bos wapperende manen beschikte die hij in de pruikenstijl van die tijd liet coifferen.
De markies was geobsedeerd door pennenkokers die hij als stimulatie in zijn aars schoof tijdens het masturberen. Met de jaren moesten de pennenkokers, die door zijn echtgenote bij de gevangenis afgeleverd werden, groter en groter worden. Zo groot dat er een moment kwam dat de schampere blikken van de fabrikanten van deze houten kokers Pelagie teveel werden. Toch bleef ze hem tot aan zijn dood trouw.
Interessant is ook dat Sade niet altijd onder daadwerkelijke dwang in gevangenissen vertoefde. Vaak was er geen aanklacht, veroordeling of serieus te nemen detentie.
Al met al levert dat het beeld op van een overduidelijke masochist met een voorkeur voor pijn en restrictie. Het behoeft geen toelichting dat de meeste letterkundige wetenschappers dit geheel over het hoofd gezien hebben en vasthouden aan het beeld van de sadisten uit het proza van Sade. Alsof iemand die over mooie vrouwen schrijft ook automatisch in het dagelijks leven een mooie vrouw is.
Ik schrijf dit na veel studie van zijn correspondentie en ik deel deze opgedane kennis niet om betweterig over te komen, maar om aan te geven hoezeer alles wat met BDSM te maken heeft door de eeuwen heen gemystificeerd is.
De les die we daar uit kunnen leren is dat we ons allemaal, ieder voor zich, goed moeten realiseren dat de vooroordelen van de buitenwacht alleen te weerleggen zijn als we de bereidheid tonen gedetailleerd antwoord te geven op de vragen die door mensen gesteld worden.
Al moet ik meteen toegeven dat ik zelf licht onpasselijk word wanneer iemand me voor de zoveelste keer in mijn leven de schijnbaar retorische vraag stelt: ‘Maar uh, iemand pijn doen, dat kan toch geen liefde zijn?’
Er moet meer voorlichting komen en niet het soort voorlichting dat op sensatie belust is of uit de droom- en nachtmerriefabriek Hollywood komt.
[ Deze bijdrage werd eerder gepubliceerd op thekinkyweb.nl ]
