Vrouwen (1)
Mannen die in de Jaren Vijftig geboren zijn hebben in de geschiedenis ongetwijfeld de slechtste kaart getrokken wanneer het vrouwen betreft.
Waar begon het mee? De Dolle Mina’s. Woedend waren ze over Het Grote Onrecht dat hun sekse werd aangedaan. Niet zonder reden in die tijd. Dikke sigaren rokend trokken ze door straten en openbare gelegenheden. Een in hun ogen bijzonder militante actie.
Indrukwekkend, maar de boodschap kwam niet over omdat wij mannen het eigenlijk wel opwindend vonden, zo’n losgeslagen groep vrouwen die aan een fallus liepen te lurken.
Ze hadden ons kennelijk hoger ingeschat dan we in werkelijkheid waren. We zijn nu eenmaal van nature niet zo oorverdovend serieus of gevoelig voor symboliek als vrouwen. Is nooit zo geweest, zal ook nooit zo worden. Daarentegen hebben mannen weer niet zo’n moeite om zaken te relativeren, vooral als ze het element seks nog op het nippertje uit dit zuiverende denkproces weten te redden.
Een maatschappij waar vrijwel niemand meer kan relativeren zou ondraaglijk zijn. Een Orwelliaanse nachtmerrie. Mannen voldoen aan die belangrijke behoefte alsof ze ervoor betaald worden. We relativeren echt alles kapot en we blijven er nog betrekkelijk vrolijk bij ook. Vooral dat laatste verdient respect en erkenning.
Wat gebeurde er na Dolle Mina? Ik had het net even verdrukt, maar nu weet ik het weer. We kregen de vrouwen die uit politieke overtuiging lesbisch werden. Dat is niet mijn mening, maar dat is wat ik van die vrouwen indertijd steeds weer hoorde. Zag ik op een feestje een oude schoolvriendin en vroeg ik per ongeluk hoe het met haar vriend ging, dan kreeg ik te horen: “Nee, dat kan echt niet meer. Dat is seks met mannen en daarmee bevestig je hun macht. Dat is strijdig met onze zaak. Nee, ik ben nu met haar. “
Dat zou allemaal zo erg niet zijn geweest, als die vrouwen gewoon lesbisch waren gebleven. Nu loop ik ze regelmatig tegen het lijf en zijn ze weer hetero, uit andere overwegingen. Opdringerig hetero ook, als ik zo vrij mag zijn. Met zo’n walm van droge witte wijn uit hun mond.
Tegen dat decor van lesbisch worden uit politieke overtuiging moesten wij dappere jonge lieden proberen onze eerste stappen op het liefdespad te zetten. Alles wat er in de landelijke pers over vrouwenonderdrukking geschreven werd, ging in ieder geval niet op als het de liefde tussen adolescenten betrof.
Wat een werk! Eerst een briefje. Dan de zenuwen, gaat ze wel mee naar het Grote Feest over twee maanden? Corsage kopen. Bij de familie langs op zoek naar een fatsoenlijk kostuum. Schoenpunten van geleende schoenen opvullen met krantenpapier, broekzomen uit laten leggen. Niet vergeten die donkere ACNE-crème aan te schaffen!
Die vriendinnen die we dan met veel moeite veroverden… Ach…
Die meisjes beheerden hun lichaam zoals Poetin nu Rusland regeert. Steeds weer met zichtbare of geveinsde tegenzin iets vrijgeven. Een proces van weken, maanden. Een truitje, een behaatje, een rokje etc. Voortdurend lagen we op onze buik op de in die tijd modieuze keiharde kokosmatten om onze erecties te verhullen. Dat deed zeer met die eng strakke broeken. Echt zeer.
(Wordt vervolgd)
