Voortbordurend op het verhaal in de Standaard over het zevenjarige jongetje Senne dat vanaf nu als Sanne door het leven gaat en door ouders en medici over een aantal jaren puberteitsremmende middelen en andere hormonen krijgt voorgeschreven vraag ik mij opnieuw af of het juist is te stellen dat iemand ‘in een verkeerd lichaam’ geboren wordt.
Tot op zekere hoogte zijn we dat namelijk allemaal. Zo had ik graag ik een lange, zwarte man met bijpassende penis willen zijn en natuurlijk ook die parelwitte tanden, om van het six-packje maar te zwijgen. Een genderwetenschapper zal zeggen dat ik het niet snap, want ik heb daar geen groot psychisch leed aan over gehouden, laat staan zelfmoord willen plegen vanwege mijn gemis.
Dat is nog maar de vraag. Ik vind sowieso dat Hans van der Kamp zijn – in welk lichaam dan ook – eigenlijk als ondraaglijk leed zou moeten worden omschreven en niet alleen vanuit mijn eigen optiek.
Neem Michael Jackson die als blanke in een zwart lichaam werd geboren. Die arme jongen lieten ze maar aanmodderen met krijtwitte make-up, plastische chirurgie en allerlei vormen van medicatie. Waarom eigenlijk geen kliniek voor blanke mensen die in een zwart lichaam geboren worden? Laat ik mijn kop maar houden voordat ik die artsen ‘zonder grenzen’ nog op ideeën breng.
Dit alles terzijde. We hebben het nog steeds over Senne die Sanne is geworden omdat hij liever met poppen wil spelen en graag meisjeskleren draagt.
Hoezeer ik ook de keuze vrouw of man te willen zijn – los van genetische dictatuur – weet te respecteren, toch kan ik maar niet begrijpen dat we kinderen van 7 jaar al zoveel zelfbeschikking geven over een traject dat diep ingrijpt in de psychische en lichamelijke gezondheid.
Eeuwen geleden kleedden we jongetjes ook als meisjes en behandelden we ze ook als zodanig. Ik heb nooit ergens gelezen dat iemand daar psychische schade aan had over gehouden. Of het moet Markies de Sade zijn geweest die vrijwel van de ene op de andere dag zijn lange krullen verloor en in mannenkleren werd gehesen om zonder enige voorbereiding naar het front te worden gestuurd.
We moeten niet vergeten dat Sanne door een kaste wetenschappers wordt begeleidt die zich steeds vaker op of over de grens van het ethisch toelaatbare bevindt. Denk aan de vele levensrekkende medische behandelingen voor terminale ziekten waar de farmaceutische industrie weliswaar geheel op binnenloopt, maar waar vrijwel geen enkele patiënt een menswaardig levenseinde aan overhoudt. Je hoeft als arts of medisch wetenschapper geen Joseph Mengele meer te heten om je eigen horror show te starten en er nog redelijk voor beloond te worden ook.
Veelzeggend is het feit dat de definitieve operatie van Senne/Sanne pas op zijn/haar 18de zal plaatsvinden omdat er nog altijd de mogelijkheid bestaat dat Sanne tegen die tijd weer Senne wil zijn.
Laat ik me dat eens voorstellen: een kerngezonde jongen met borsten en een totaal door hormonen gemodelleerde fysiek die geen normale puberteit heeft mogen hebben door de puberteitsremmende middelen en op de drempel van zijn transformatie/castratie besluit toch man te worden.
Dat moet tegen die tijd een psychiatrisch patiënt zijn geworden. Een zielige representant van Het Maakbare Leven die de medische wereld een klein vermogen heeft bezorgd maar zelf kansloos is.
(wordt vervolgd)
