Vaak word ik beschreven als een man met een confronterende persoonlijkheid en dat begrijp ik niet altijd. Ik snap wel dat ik de duiding niet al te positief moet opvatten.
Wanneer ik doorvraag wat nu precies bedoeld wordt met confronterend, dan krijg ik allerlei uiteenlopende antwoorden, waar ik uiteindelijk niets anders uit kan destilleren dan dat ik zo iemand ben die mensen ongezouten de waarheid zegt.
Kennelijk mag dat niet meer. Ik kan me de tijd nog herinneren dat zo’n levensinstelling als een deugd werd gezien, maar ik ben dan ook een bijzonder oude man.
In mijn werk zie ik wel dat ik confronterend kan zijn. Zo vond ik het gisteren nodig om de foto die centraal op de voorpagina stond (al maanden) eens te verwisselen en in mijn haast koos ik voor de foto ‘Rob en Maria’ die u hier nu afgebeeld ziet. De keuze was niet geheel willekeurig; ik ben zeer tevreden over die foto, maar de meeste mensen gaan in hun beoordeling kennelijk toch aan veel moois voorbij.
Vooral aan het doorzettingsvermogen van het mannelijk model dat op mijn aanwijzingen zo’n beetje een halve dag met zijn vrouw in de armen heeft gestaan en een doos sigaren tot braken toe leeg moest roken.
Weken erna had hij nog last van zijn rug en kon hij mij niet telefonisch spreken zonder om de drie woorden zwaar te kreunen en me hartgrondig te verketteren. Ik kan dat dan goed hebben, want ik ben immers tevreden over het eindresultaat.
Al zullen de meeste mensen alleen een harige, goed ontwikkelde penis zien. Zo’n instrument roept nu eenmaal heftiger emoties op dan een bijzonder grote neus of gigantische zeiloren.
Die foto doet het eigenlijk alleen goed bij mensen die zich realiseren dat we van naakt zijn iets kunstmatigs hebben gemaakt en dat de naakten die we zoal te zien krijgen vooral bedoeld lijken om de sfeer van een droomwereld weer te geven waar iedereen perfect is, gezond eet en voldoende geld op de bank heeft staan.
