Als iemand me indertijd, in 2000, had verteld dat er ooit een archiefsite zou komen met uitgaven van De Opkamer dan had ik die gedachte van de hand gewezen als pure waanzin. Toch heb ik al die tijd keurig de backups bewaard, dus misschien had ik toch wel enig vermoeden dat er vroeg of laat iets mee zou gebeuren.
Belangrijk is hoe De Opkamer ophield te bestaan. Bij een gedrukt tijdschrift ligt die beslissing indirect bij lezers en adverteerders. Als die eenmaal hun interesse verliezen dan is het einde in zicht. Zo was het niet bij De Opkamer. De statistieken vertoonden nog steeds een stijgende lijn. Te stoppen met het tijdschrift was uitsluitend een beslissing van een ambitieuze redactie die steeds minder mogelijkheden zag om plannen te verwezenlijken die van De Opkamer een grote digitale uitgeverij hadden kunnen maken.
Natuurlijk waren er, zoals op elke redactie, ook onderlinge spanningen tussen redacteuren die dat proces bespoedigd hebben, maar in algemene zin werd die beslissing met een schoon geweten genomen. De Opkamer mocht dan wel het eerste Nederlandstalige literaire tijdschrift voor het internet zijn, maar toen wij als redactie het project de nek omdraaiden voelden we ons gesteund in het gegeven dat De Opkamer zoveel navolging had gekregen in die vijf jaar.
Eigenlijk drong pas veel later tot mij door dat initiatieven zoals de Opkamer steeds vaker van het web verdwenen en dat er uiteindelijk weinig of niets was overgebleven. Dat was ook het moment dat mijn houding naar het oude tijdschrift begon te veranderen, maar daarover later meer.
Breng eerst een bezoek aan het groeiende archief van De Opkamer. Groeiend, omdat niet alle uitgaven compatible zijn met modere browsers dus er moet nog heel wat aan code gesleuteld worden om al die uitgaven presentabel te maken.
