Mijn smaak in beeldende kunst loopt niet helemaal parallel met wat mij aangeleerd is om mooi te vinden. Ik ben opgevoed door docenten die het kubisme, de abstracte kunst en het minimalisme hoog in het vaandel hadden en op mijn dertigste zag ik die voorkeuren gemeengoed worden. Arme mensen verruilden hun eikenhouten meubilair voor strakke, witte IKEA-inrichtingen en aan de grachten hier in Amsterdam wemelde het van de ‘lofts’ die een lege indruk maakten, op de paar meubelstukken van topontwerpers na.
Hing er eens wat aan de wand dan was dat een onduidelijk stuk blik of een groot doek dat beklad leek te zijn door een patiënt in een vergevorderd stadium van Alzheimer.
Het heet allemaal van goede smaak te getuigen, maar ik zie vooral de verstikkende invloed van het calvinisme.
Wat ik mooi vind, zal in de ogen van de mensen die zuiver in de leer van de ‘hoge cultuur’ zijn, vooral als kitsch betiteld worden. Misschien omdat abstracte kunst en minimalisme meer een uitdaging zijn voor het intellect en mijn intellect wordt in het dagelijks leven al voldoende belast.
Bovenstaand werk haalde ik uit een immens Zip-bestand dat ik ergens op een piratensite aantrof. Volgens degene die het bestand aanbood, betrof het reproducties van alle werken uit de Hermitage in Sint-Petersburg. Ik gebruikte de beelden heel oneerbiedig als screensaver, gewoon om tijdens het werk af en toe tot rust te komen en al snel koos ik bovenstaand werk als mijn favoriet. De afbeelding knapt bijna uit de compositie van emotie. Het beeld spreekt niet zozeer het intellect aan, maar het gevoel. Ik wil niet eens weten wat de reden was om dat werk zo te maken. Ik kan er honderdduizend verhalen bij verzinnen, maar het meeste intrigeert mij misschien nog wel het mannetje centraal in de compositie die met zelfgenoegzame blik iets aan het optekenen is. Hij straalt een bijna sadistisch plezier uit.
Die veelheid aan emoties vind ik ook terug in het werk van hedendaagse Russische fotografen, maar daarover later misschien meer.
