Ik was bezig met het archief van De Opkamer en ik beschikte over twintig Iomega zipdrives, maar geen inlezer. Ooit was ik de adapter kwijtgeraakt en na het apparaat twee keer te hebben meeverhuisd, besloot ik het ding voordat de derde verhuizing plaatsvond gewoon maar in de vuilnisbak te gooien. Wat heb je immers aan een apparaat zonder adapter dat ook nog eens niet compatible is met je modernere computer. Recentelijk vond ik toch nog geheel onverwacht die adapter en ik moest er eigenlijk wel om lachen. Iemand had me in 1999 eens voorspeld dat ik op een dag om zou komen in de adapters.
Op Marktplaats zag ik een zipdrive zonder adapter, dus ik schafte die meteen aan en ook maar een oude Windowsmachine zodat ik de zipdrives mooi ‘old school’ kon inlezen. Die PC kostte vrijwel niets en het was ook een beetje een uitdaging, want de bezitter had me verteld dat hij niets aan de computer had omdat er een wachtwoord opzat. Vanmiddag ‘kraakte’ ik het wachtwoord met het simpele netuserscommando en er gebeurde iets waar ik eigenlijk in het geheel niet op was voorbereid. Ik had me voorgesteld dat het een bedrijfscomputer zou zijn zonder interessante data, maar in plaats daarvan wandelde ik door de wondere wereld van de laatste gebruiker. Er was kennelijk niets gewist voordat de computer van de hand was gedaan.
Ik besloot het mailprogramma en Office ongezien en ongeopend te verwijderen, omdat het briefgeheim voor mij toch wel heilig is, maar ik kon het niet laten toch de map ‘Mijn afbeeldingen’ te openen en na een half uur was ik verbaasd hoeveel je door foto’s en de namen van de mappen waar ze zich in bevinden over iemand te weten kunt komen.
De foto’s in combinatie met de voornaam die als login was gebruikt, leidden me naar een LinkedIn-pagina van een vrouw die nu duidelijk tien jaar ouder was dan op de foto’s van haar computer. Boven haar profielpagina stond: Living the Dream!
Ik kan dat rustig vermelden, want ze is daar niet de enige kantoormens die zich van die tragikomische one-liner bedient. Ik zie zo’n kreet wel vaker boven LinkendIn-pagina’s staan en dan kan ik het niet laten om me een slavenmarkt voor te stellen in de Nieuwe Wereld van drie, vier eeuwen geleden waar alle slaven, ondanks de gruwelijke overtocht vanuit Afrika, allemaal dezelfde quasivrolijke bekken trokken als de mensen op LinkedIn en tegelijkertijd bordjes in de lucht hielden met teksten als ‘Living the dream!’.
Maar goed, niet iedereen ziet LinkedIn als een slavenmarkt.
Ik vroeg me wel af hoe hoe het met haar ‘dream’ van een huis, een baan, een echtgenoot, drie katten en twee kinderen zou aflopen als ik haar echtgenoot de zipbestandjes met foto’s zou doorsturen waarop ze poseerde met Mediterrane mannen in allerlei wilde poses. Hadden die foto’s gewoon in de rest van de mappen met afbeeldingen gezeten, dan had ik er waarschijnlijk overheen gekeken, maar omdat ze in speciale zipbestanden opgeslagen waren werd ik nieuwsgierig.
Toch maakt het allemaal deel uit van ‘Living the dream!’ neem ik aan en ik ben een nette man, dus ik heb alle bestanden keurig verwijderd.
