Categorie: Nooit meer naar buiten

Mijn eerste ervaring ooit met een dating site op het Internet was ergens in 2002. Ik wist niet wat me overkwam toen een ravissant mooie vrouw me benaderde met een korte en krachtige tekst dat ze geen zin had om eindeloos heen en weer te mailen, maar dat ze graag bij de eerste mogelijkheid in mijn agenda met me wilde afspreken.

Ik keek nog eens naar haar foto en dacht: ‘Hoe is het mogelijk? Wat een mooie vrouw…’ Op weg naar de afspraak in een café ergens bij de Albert Cuyp had ik mezelf gerust gesteld met de gedachte dat de foto vast twintig jaar oud was.

Dat bleek echter niet zo te zijn. Eerder was ze nog mooier dan op de foto en zeker een stuk jonger en aantrekkelijker dan ik had verwacht ooit nog als mogelijke vriendin te leren kennen op mijn 48ste. Ze was bovendien uitermate charmant en alles wat ze zei viel bij mij precies goed. Een typisch geval van perceptie via daarvoor niet bestemde organen.

We hadden ook overeenkomsten, zo kwamen we allebei uit een oorlogsfamilie, maar er was meer.

Van de zenuwen schakelde ik over op Wodka-7 en begon iets te schielijk te drinken waardoor ik regelmatig wat omstootte op tafel en eenmaal liep ik zelfs, na het bestellen aan de bar, tegen een serveerster aan die daardoor een vol dienblad uit haar handen liet vallen.

Ik had me nog zo voorgenomen dat ik niet teveel zou roken, omdat zij in haar profiel had aangegeven niet te roken. Na een half uur met haar aan een tafeltje stak ik van de zenuwen de ene sigaret na de andere op.

We besloten een ander café aan te doen dat wat dichter in de buurt van mijn huis was en daar was het zo mogelijk nog gezelliger. Het duurde niet lang of ze lag in mijn bed en ook de seks was boven verwachtingen.

Ik was zo uitgeput van de heftigheid ervan dat ik eigenlijk het liefst in slaap in had willen vallen, maar ze haalde me weer uit mijn doezelen met de tekst dat ze nu weg moest.

‘Waarom ga je weg?’ vroeg ik.

Er volgde een verhaal over hoe ze op Wasteland een man had leren kennen die ze eerder op de dag telefonisch beloofd had om seks met hem te hebben. De teleurstelling moet digitaal van mijn gezicht af te lezen zijn geweest, want ze haastte ze zich te zeggen dat het helemaal geen probleem hoefde te zijn, omdat de man in kwestie zeer jong was en vaak vrijwel meteen klaarkwam. Met heen en weer rijden meegeteld kon ze alweer binnen een half uur in mijn bed liggen.

Ik heb van dat voorstel afgezien en haar de deur gewezen. Dat had het einde van het verhaal moeten zijn, maar dat werd het niet.

Een week later stond ze onverwacht op mijn stoep en vertelde me dat ze leed aan het borderline syndroom. Ze huilde erbij en ze leek zo kwetsbaar dat ik haar toch weer binnen liet. Had ik immers niet zelf ook de nodige afwijkingen?

U zou misschien verwachten dat de jaren dat ik nog contact met haar hield een ware nachtmerrie zijn geworden, maar dat was maar zeer ten dele waar, want ik leerde ook haar gevoelige en zorgzame kanten waarderen.

Toen het doek echter onherroepelijk viel na een gruwelijke actie van haar kant die ik hier niet eens durf weer te geven, nam ik mij voor om nooit meer iets met een borderliner aan te gaan, maar ja mensen dragen nu eenmaal geen T-shirts met hun ziektebeeld erop en deze prachtige vrouw zou de laatste borderliner in mijn leven niet worden.

(wordt vervolgd)

De vrouw naast mij in bed zei: ‘Vrouwen moeten zich eerst goed voelen, voordat ze…’ Ze maakte haar zin niet af, omdat alles wat over seksualiteit gaat bij haar soms moeilijk over de lippen komt. Het beeld dat ik u schets doet vermoeden dat ik een poging deed met haar te vrijen, maar dat was niet zo, dus haar uitspraak overviel me een beetje.

‘Waarom spreek je niet voor jezelf,’ zei ik. ‘Ik ken genoeg vrouwen die juist seks hebben met als doel zich goed te voelen.’

‘Ja, ja,’ zei ze geïrriteerd. ‘Jij hebt het natuurlijk zoals altijd weer over die vrouwen die het zomaar met Jan en Alleman doen.’

Ik wist een rake opmerking te onderdrukken en zei zo onderkoeld mogelijk: ‘Nee, dat heb ik gewoon vaak gehoord van de vrouwen die ik gekend heb in mijn leven.’

Het bleef stil op het andere kussen. ‘Waarom zeg je niets,’ vroeg ik voorzichtig.

‘Nou, omdat ik NADENK!’

Nu heb ik misschien weinig geleerd in het leven, maar dat het vrouwelijk denkproces een mengelmoes is van beelden, impressies, veronderstellingen, hypotheses, omgekeerde feiten en invullingen naar eigen believen, is bij mij ruim bekend en vooral ook dat men dit proces maar beter niet kan verstoren wanneer men een conflict wil vermijden.

Na een eindeloos wachten kwam toch de optelsom van al dat nadenken in één enkele korte zin eruit: ‘Ik ben moe en ik mis mijn kinderen!’ Even later sliep ze.

Ik ging een etage hoger, waar ik op een eenpersoons matrasje lag na te denken over de wachttijd van 5 maanden bij het instroomhuis voor thuis- en daklozen, waar ik me gisteren heb ingeschreven.

Op Twitter: Don’t forget to attend our event [Women of the World United for Syria] today in Trafalgar Square! – Males welcome too!!!

Het is fijn dat een mevrouw mij binnen 140 tekens weet uit te leggen dat ik welkom ben op de openbare weg, maar het is flauw om dat zo te stellen. Hier is iets aan de hand.

Laten we er even gemakshalve van uitgaan dat ik wakker lig van de positie van vrouwen in Syrië of waar dan ook in de wereld. Door het verheffen van mijn mannelijke stem zou ik impliciet aangeven dat die vrouwen niet voor zichzelf kunnen beoordelen wat het beste voor hen is. Dan ben ik een paternalist die zich de furie van militante vrouwen op zijn dak haalt. Niet dat een man daar veel voor hoeft te doen, maar toch…

Ik mag graag de draak steken met vrouwen en ik ben daar niet altijd even fair in, net zo min als vrouwen altijd even fair zijn wanneer ze mannen over één kam scheren.

Inmenging in andere culturen vanuit welke overweging dan ook blijkt echter zelden productief te zijn, anders dan als politiek instrument om impopulaire militaire acties goed te praten.

Ik denk nu even terug aan Golfoorlog 1. Er was eigenlijk niet veel enthousiasme in de Verenigde Staten om met een grootscheepse invasie Sadam Hoessein terug te slaan uit Koeweit, zeker niet van de kant van het vrouwelijk electoraat dat gemiddeld wat minder oorlogszuchtig is ingesteld.

Wat bedacht men toen de voorbereidingen van de invasie desalniettemin al in volle gang waren? Dat er op massale wijze verkracht werd in Koeweit door Sadam’s elitetroepen. Daarna was de kogel snel door de kerk. De invasie werd een feit en over verkrachtingen hoorde je verder vrijwel niets meer. Van slachtofferhulp was in ieder geval zeker geen sprake.

Mannelijke politici weten maar al te goed hoe ze moeten inspelen op de revolutionaire sentimenten bij vrouwen wanneer dat hen toevallig zo uitkomt.

Wanneer een hard core paranoïcus als Geert Wilders zich in een hoek gedrongen voelt, dan trekt hij steeds weer dezelfde kaart: die van de positie van de vrouw in de Islam. Dat hij zelf een postorderbruidje heeft doet er dan verder even niet zo toe.

Natuurlijk weet iedereen in zijn of haar hart wel dat er niet zoiets is als een gemene deler wanneer het de positie van de vrouw in de Islam betreft. Dat zal per land en per regio verschillen. Vrijdenkende Nederlandse vrouwen in de Randstad kunnen immers ook beter hun leven uitstippelen dan bijvoorbeeld hun Gereformeerde of Doopsgezinde zusters in Veenendaal of Putten.

Terugkerend op wat ik eerder al zei: wanneer ik als man denk te weten wat het beste is voor vrouwen, dan ben ik een seksist of op z’n minst een paternalist. Loopt een vrouw met dezelfde gedachten rond dan is zij een activist die bij wijze van spreke vandaag nog de Nobelprijs voor de Vrede moet krijgen.

Het is het vertrouwde meten met twee maten dat vrouwen nu eenmaal kenmerkt, maar los daarvan geloof ik echt niet in revoluties die van buitenaf komen.

Europese vrouwen hebben zelf voor hun kiesrecht gevochten en of ik nu vind dat zij daar regelmatig misbruik van maken of niet, dat blijft een goede zaak, het streven naar gelijkheid – of dat nu is tussen mannen en vrouwen of zwarten en blanken – heeft per saldo veel goeds voor onze maatschappij opgeleverd.

Er is niets mis wanneer men zich zorgen maakt over anderen die in een cultuur leven waar men zelf geen ervaring mee heeft of in oordeel uitsluitend afhankelijk is van kennis uit de derde hand, zoals onze steeds weer onbetrouwbaar blijkende media.

Als vrouwen in Syrië vinden dat ze onderdrukt worden, dan zullen ze zichzelf moeten bevrijden en dat zal een pijnlijke strijd worden, maar grote veranderingen in welke maatschappij dan ook leveren nu eenmaal zelden mooie plaatjes op. Gaan wij ze van buitenaf bevrijden dan zullen ze in ieder geval nooit leren voor zichzelf op te komen.

Vrouwen zeggen vaak dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben. Als zij dat beweren, dan moet het wel waar zijn. Nergens is zo’n overdaad aan ervaringsdeskundigheid op het vlak van mentale deficiëntie als onder vrouwen.

De vrouw is enerzijds – naar eigen zeggen – zwaar superieur aan de gemiddelde man, terwijl ze anderzijds – ook alweer naar eigen zeggen – vrijwel over de hele wereld onderdrukt wordt. Het is ‘t één of het ander. Je bent superieur of je wordt onderdrukt. Het kan niet alletwee waar zijn, tenzij je die onderdrukking als een gehaaide masochist over jezelf hebt afgeroepen.

Misschien moeten we de Nobelprijs voor de Vrede die nu naar vrouwenactivisten gaat maar niet al te serieus nemen. Nog niet zo heel lang geleden ging diezelfde prijs naar een bevriend staatsman die tot op de dag van vandaag met moordcommando’s het Midden-Oosten terroriseert. Waarschijnlijk moeten we die prijs in een breder perspectief zien – meer als een aanmoediging voor hen die (nog) geen idee hebben wat vrede is en er nooit zelf hun leven voor willen of zullen riskeren.

Er zal best heel wat geleden worden door vrouwen in veel landen. Ik denk dat diezelfde constatering ook opgaat voor mannen, intellectuelen, kunstenaars, andersdenkenden, regulier slachtvee, etc. Om maar te zwijgen van het kleine, maar wel levenslange leed van goudvissen in een glazen kommetje.

Laten we gewoon hier in Nederland het meest dringende leed het eerst aanpakken door vrouwen bij geboorte meteen van een inschrijving bij de Kamer van Koophandel te voorzien om ze vanaf dat moment jaarlijks ambsthalve aan te slaan. Een soort Vrouwenheffing voor de eindeloze extra zorg die ze in hun leven gaan afdwingen. Al was het alleen maar door vermeende achterstelling of hun belachelijk lange levensduur waar geen enkel pensioenfonds tegenop kan beleggen.

Ik hoor U denken: nu is hij echt gek geworden! Misschien heb ik gewoon wat koorts, veroorzaakt door een longontsteking, maar hoe gek is het eigenlijk? Hebben we hier tegenwoordig niet ook een afgedwongen Kamer van Koophandelregistratie voor vrouwen die temidden van moordende competitie op het Internet de hoer “spelen”?

Je bent een hoer, of je bent het niet en in beide gevallen is dat vanaf ver voor ieder getraind oog zichtbaar. Dat gaat op voor vrouwen en in mindere mate ook voor mannen.

Er zijn slechts een paar beroepen in Nederland, waarvan iedereen stilzwijgend zeker weet dat ze gespeeld worden, bijvoorbeeld de functie van oppositieleider. Ach, misschien ook nog het beroep van Koningin, een vrouw die door een meute duur geklede dames en heren gedwongen wordt om met een tulband van 3500 Euro op haar hoofd het volk uit te leggen dat de broekriem weer eens aangehaald moet worden, terwijl Hare Majesteit zelf heus wel tijdens het kleine ritje in de Gouden Koets heeft gezien dat veel mensen zich allang geen broekriem meer kunnen veroorloven, laat staan een stevig touw voor om hun nek.

Nee, als je echte, brede en goed belastbare prostitutie aan het werk wilt zien dan zou je als politicus eens tijdens sluitingstijd op bezoek moeten gaan bij een gemiddeld café waar de barkeeper langs de toog loopt om rekeningen te innen.

“Jan, voor jou is het 244 Euro.” En tegen Annie die naast Jan op haar hakken staat te wankelen: “Had jij nog wat op de lat, schat?”

“Nee. Nooit. Weet je toch?” mompelt ze met een vage glimlach voordat ze geruisloos ineenzijgt en nog net niet met haar hoofd op de vloer stuitert omdat Jan haar op tijd weet op te vangen.

De senioren onder de feministen herinneren me vaak aan leden van de PVV die ook denken dat ze de helft van de bevolking verbaal in de grond mogen trappen, maar dient iemand hen eens van repliek, dan voelen ze zich bij het hysterische af aangevallen. Meteen moeten er grenzen gesteld worden aan de door hunzelf bejubelde vrijheid van meningsuiting en worden we met z’n allen verplicht de portemonnee te trekken om voor hun beveiliging en proceskosten zorg te dragen.

Zo kreeg ik naar aanleiding van mijn vorige bijdrage hier een E-mail van een wat oudere dame die mij in een aantal rammelig geformuleerde zinnen zowel een klootzak als een lamstraal noemde. Dat alles naar aanleiding van de vorige bijdrage op dit uiterst bescheiden blog dat ik zonder enige baatzucht in stand houd opdat mijn ex-vriendinnen af en toe gratis wat motivatie kunnen komen bijtanken als het een paar weekjes niet zo wil vlotten op de dating sites, waar ze tijdens werkuren de verveling doden met het zoeken naar niet-rokende (!!!), opgewekte mannen met een topinkomen die niet teveel aandacht absorberen en goed zijn in het huishouden.

De boze dame in kwestie had het vooral gemunt op mijn uitspraak dat het een waar Wirtschaftswunder zou zijn “als vrouwen nu eens niet dertig jaar na het overlijden van hun echtgenoot het leven van de overgebleven familie onzalig zouden maken met hun kribbige betweterigheden, al dan niet opborrelend uit aderverkalking.”

Ik laat me niet meer meeslepen door de sleetse retoriek van dames op leeftijd, dus ik heb haar uitermate correct per E-mail geantwoord en mijn tekst geef ik hier voor de goede orde integraal weer:

Geachte mevrouw van Z.,

Ik begrijp dat ik u overstuur heb gemaakt en dat betreur ik ten zeerste. De dood van mensen, vrouwen of mannen, mag natuurlijk nooit vanuit een economisch perspectief benaderd worden. Waarschijnlijk heb ik ook vergeefs een beroep gedaan op uw gevoel voor ironie en dat spijt mij.

Tegelijkertijd komt bij mij de door uw gejammer veroorzaakte behoefte op om u erop te attenderen dat de financieel gezondste wereldmacht zich vooral onderscheidt van andere landen doordat men al jaren de eerstgeborenen van de vrouwelijke sekse verdrinkt of op een andere manier het tijdelijke voor het eeuwige laat verwisselen.

Hartelijke groet,

Hans van der Kamp